Schotland (25 - 29 April)

Om in Schotland te komen heb ik een 17 uur durende vlucht voor die boeg die zowel in Doha als in Londen wordt onderbroken. Enigszins brak kom ik aan in Glasgow. Aangezien Mhairi pas vier uur later zal arriveren vanwege haar werk ga ik alvast een auto boeken in de hoop nog even iets te kunnen slapen en me tevens te scheren en iets frissers aan te trekken. Terwijl ik in een discussie geraak met het verhuurbedrijf omdat ik geen extra dag wil betalen omdat ik de auto 2 uur eerder ophaal, voel ik dat iemand aan mijn Freggle trekt die aan mijn backpack hangt. Grumble! Maar ik laat me niet afleiden want ik ben in gesprek. Nogmaals voel ik iemand eraan trekken. Ik draai me om en voor me staat Mhairi!!! En alsof ze zelf al niet een verrassing genoeg is heeft ze tevens een fles Goldstrike in haar handen en een rode hartjesballon. Dat laatste vind ik altijd zo overdreven commercieel...maar nu ik er zelf eentje krijg ben ik hartstikke blij. We vliegen elkaar om de nek en doen een vreugdedansje. Nog helemaal perplex gaan we samen eerst een koffie drinken. Het is zo onrealistisch voor me om weer in Europa te zijn en dan ook nog eens onverwachts Mhairi nu al te zien. Daar zit ik dan; ongeschoren, oude kleren, slaapoogjes...maar met een grote glimlach!

Vrij kort na ons weerzien zitten we in de auto en rijden we richting de Highlands. Na een lange rit waarin we elkaar bijpraten, handen vasthouden, kusjes geven...oke, oke, you get the picture, komen we aan in bij ons chalet in het kleine dorpje Spean Bridge.

Ben Nevis

Het landschap hier doet me denken aan dat van Nieuw Zeeland. Hoge bergen om ons heen, op sommige ligt nog behoorlijk wat sneeuw, slingerende wegen en een al overheersende natuur. We nemen de kabelbaan naar boven toe om een uitzicht te krijgen over de streek en om Ben Nevis te zien, de hoogste berg van Groot-Brittannië. Tussen het dorre gras, dat de langzaam de voorjaarskleuren terug krijgt, liggen grote keien die ik zo typerend voor de Highlands. Vanuit hier hebben we een heel mooi uitzicht over het dal beneden ons en de grote bergen achter ons, waar de sneeuw nog hardnekkig vecht tegen de prille zonnestralen van de lente. Het is niet koud maar wel frisjes en ik moet nog wennen aan het temperatuur verschil vergeleken met de andere landen waar ik de afgelopen maanden ben geweest en merendeels in mijn t-shirts heb rondgelopen. Hier heb ik een t-shirt aan, een trui en een pullover om het net aangenaam te hebben.

Hogwart Express Bridge

We rijden verder door de geweldige omgeving. De bruine velden worden afgewisseld met bomen die paarse bloemen dragen. Overal is wel een stroom of een meer te zien en oude nostalgische huizen en gebouwtjes nemen je terug in de tijd. Om het allemaal nog magischer te maken stoppen we bij een wel heel bekende brug. Het is de brug die gebruikt is in de Harry Potter films, waar de stoomtrein overeen gaat. Hij is duidelijk herkenbaar en behoorlijk hoog. Terwijl ik onder de bogen sta en tientallen meter omhoog kijk moet ik in mezelf lachen. Twee weken geleden liep ik langs Mount Doom uit Lord of the Rings in Nieuw Zeeland en nu sta ik hier bij de Hogwart Express Bridge uit de Harry Potter reeks, in Schotland. En natuurlijk maak ik geen deel uit van die films maar deze films maken nu wel deel uit van mijn reis. We lopen naar boven toe en komen op de rails terecht. Aangezien er geen stoomtrein in zicht is spelen we zelf voor machinist en lopen over de rails van de brug, totdat Voldemort een magische spreuk doet en het begint te regenen.

Loch Ness

De lucht is de dag erna helemaal opgeklaard en de zon schijnt prachtig. We gaan naar Loch Ness! Heel erg toeristisch maar ik wilde er al heel lang heen. Iedereen kent Loch Ness natuurlijk vanwege Nessie het Loch Ness Monster. Er zijn dan ook genoeg souvenirs met een afbeelding van hem/haar erop. Echter dit is zeer zeker niet de enige reden waarom mensen uit de hele wereld naar deze streek komen. Dit hele gebied is bezaaid met Lochs waarvan Loch Ness het op 1 na grootste is. Het is maar liefst 37 km lang en 1,6 km breed. Maar wat nog indrukwekkender is is de diepte ervan, 226 meter. Hierdoor is het qua volume wel het grootste Loch en al het water van alle andere binnenwateren in Groot-Brittannië zouden erin passen. Het is daarom ook geen toeval dat de Mythe van Loch Ness juist hier is geboren.

Na een korte wandeling door het dorp rijden we verder naar Castle Urquhart, gelegen aan Loch Ness. Het is een ruïne en past prachtig bij het omliggende landschap. Daardoor heb je niet veel verbeelding nodig om te begrijpen waarom het hier is gebouwd. Er staat nog een redelijk gedeelte van de buitenmuren en de linkertoren is goed genoeg om via de traptreden te beklimmen. Bij genoeg plekken staan bordjes met informatie waardoor het kasteel meer tot leven komt. Hier wonen is zeker geen straf geweest in die tijd. Het Loch recht voor de deur met haar immense blauwe water en rijkelijk aan vis. De bossen en bergen om je heen met genoeg wild om van te leven. Strategisch gezien is het ook een belangrijk punt en mede daardoor is het in de rijke historie van Schotland doelwit geweest van aanvallen.
In de kelder van een oud Hotel bevinden zich een aantal kamers waar korte films worden afgespeeld over het wel of niet bestaan van het monster van Loch Ness. Het is vrij informatief en wetenschappelijk maar laat helaas weinig ruimte over voor de eigen fantasie. Het komt er kortweg op neer dat het praktisch onmogelijk zou zijn dat er een monster zou kunnen leven in het meer. De vage foto's waar het monster op te zien zou zijn en de weerlegging ervan door deskundigen doet de hoop ervan naar de bodem van het Loch zinken. Echter de laatste informatie over een recente ontdekking ontbreekt. Lange tijd werd verondersteld dat het leven van een groot dier in het meer onmogelijk zou zijn omdat er te weinig voedsel aanwezig zou zijn, maar pas geleden is er bewijs geleverd van een uitgestrekt grottensysteem onder het oppervlak, waardoor deze theorie zelf in twijfel getrokken.
Tegen het einde van de dag rijden we de lange weg terug langs Loch Ness. Terwijl de zon laag aan de hemel staat en schaduwen werpt over het meer word ik na een bocht plots even verblind door haar felheid. Ik wend mijn hoofd af naar de linkerkant en plots zie ik in het meer een soort schaduw uit het water komen, iets dat lijkt op een lange nek die langzaam weer wegzakt in het water. Was het mijn verbeelding? Wellicht een boomstronk? Of was het Nessie die zich even aan me liet zien en zo het mysterie in stand houdt? Wie zal het zeggen, ik blijf in ieder geloven dat waar rook is ook vuur is.
Glen Coe
Glen Coe vallei in de Schotse Hooglanden is in de ijstijd door een gletsjer uitgesleten. Het kleine informatie centrum biedt genoeg informatie (tja, daar zijn ze voor he) om je even bezig te houden. Naast de schoonheid grijpt ook de afgelegenheid en ruimte van de Highlands me aan. De bergen hebben door hun hoogte en duidelijke aanwezigheid een imposante indruk op me terwijl de bruine grasvelden, de highland cows, de schapen en de kleur van het landschap juist weer een charmante deken van warmte erover heen gooien. Helaas hebben we niet genoeg tijd om een wandeling van enige soort te maken want we moeten verder rijden richting Edinburg.
Op het vliegveld van Edinburgh nemen Mhairi en ik (tijdelijk) weer afscheid van elkaar. Echter ik weet dat als ik thuis ben en drie keer over de Goldstrike fles wrijf en de fles open ik haar bij me voel, zowel in mijn hart als in mijn slokdarm. De afgelopen dagen in Schotland waren weer een mooie belevenis. Elke keer als ik er heen ga en weer iets meer zie ben ik opnieuw betoverd door het mooie land, daar hoeft geen Harry Potter toverstok aan te pas te komen.