Bahrain - land 57 (22 - 24 april)

Bahrain, land 57 (22 – 24 april)

Bahrain begint al in Fiji en bij vertrek Nieuw Zeeland

Vorige keer sloot ik af met: morgen is mijn D-day. Niks is minder waar, echter D-day betekende niet dat ik al naar huis ging, nee helemaal niet. Eerst is er nog 3 dagen Blitzkrieg Bahrain!
Een wel geplande Blitzkrieg die al voor problemen zorgde in Fiji. Om Nieuw Zeeland binnen te komen moet je bij het inchecken in Fiji al een ticket laten zien waarmee je NZ gaat verlaten. Bij de incheck balie laat ik mijn ticket zien, mijn backpack gaat op de band en alles lijkt op rolletjes te verlopen. Ik loop verder naar het gedeelte waar je handbagage door de scanner gaat. Net voordat hij verdwijnt in de machine hoor ik plots mijn naam over de intercom van het vliegveld schallen. Of meneer Tom Joessen zich wilt melden bij de incheckbalie. Nou vind ik het normaal gesproken prachtig om in de belangstelling te staan en mijn naam te horen maar op een vliegveld is dat wat minder prettig. Met mijn handbagage loop ik terug naar de balie. Daar krijg ik een telefoon in mijn handen met aan de andere kant een vrouw van de Nieuw Zeelandse immigratie. Aan mijn wateren kan ik al aanvoelen dat dit te maken heeft met mijn bestemming na NZ. De eerste drie vragen gaan over de redenen waarom ik naar Nieuw Zeeland kom. Die test doorsta ik makkelijk. Vervolgens gaan de vragen alleen nog maar over Bahrain. Waarom ga ik daarheen? Formule 1. Hoelang blijf ik daar? 3 dagen. Heb ik een visa? Nee, krijg je bij aankomst voor 2 weken etc. etc. Het grappige is dat het heel standaard vragen zijn en de persoon aan de andere kant gewoon geen flauw benul heeft van het hele land Bahrain. Het lijken wel van die super standaard vragen die mensen stellen tijdens een sollicitatie gesprek. Zonder kleerscheuren kom ik door het gesprek heen en ik mag dus gelukkig gewoon mee met de vlucht.
Als ik NZ verlaat wil ik inchecken via een automatisch systeem op het vliegveld maar dat mag ik niet geef hij aan, ik moet naar de balie. Daar worden mij nagenoeg dezelfde vragen gesteld als in Fiji. Wederom hoor ik in de stem van de dame dat ze geen flauw benul heeft van Bahrain. Het gaat ze er puur om dat dit een land is in het Midden-Oosten. Het maakt het voor mij allemaal des te interessanter om erheen te gaan!

Na 31 uur vliegen en wachten tijdens tussenlanding (3 stuks) komt ik eindelijk aan in Bahrain. Het tijdstip is 2:10. Gevoelsmatig ben ik de tijd helemaal bijster. Nog voordat ik bij de douane ben is er een stand van de Formule 1 die kaarten verkoopt. Via internet was het niet mogelijk voor me om ze te kopen omdat ze dan per post weren opgestuurd...uuhh maar ja waarheen?. Dus grijp ik hier de kans aan om ze meteen te kopen want ik wil niet morgen de pech hebben dat het is uitverkocht. Het probleem is alleen hier dat ik niet genoeg geld cash bij me heb, ze geen creditcard machine hebben en aan deze kant van de “grens” geen pin automaten zijn. Slim aangepakt jongens. Dus loodsen ze me naar de andere kant van de grens zonder dat ik een stempel krijg, puur om te pinnen. De pinautomaat accepteert alleen Visa, ik heb Mastercard. Dit gaat lekker. Weer terug naar voor de douane. Dan via de douane toch mijn stempel in het paspoort krijgen, dat duurt ook nog even want ze nemen mijn paspoort grondig door. Dit vanwege de extra veiligheidsredenen omtrent de Formule 1 en de demonstraties tegen de regering die nog steeds dagelijks plaatsvinden. Maar ook om te kijken of ik niet in landen ben geweest waar ze niet veel van moeten hebben zoals Israël. De stempel van dat land kan nogal voor veel problemen zorgen in landen van het Midden Oosten waar iedereen strikt Moslim is. Echter niks van dat alles in mijn paspoort te vinden dus na behoorlijk wat tijd mag ik het land in. Dan op zoek naar een pinautomaat die wel geld aan me wilt geven en die vind ik. Na dik een uur heb ik dan eindelijk eens tempel in mijn paspoort en een ticket voor de formule 1 voor morgenvroeg. De taxi brengt me naar mijn hotel dat gelukkig dichtbij is. Ondertussen is het bijna 4:00 als ik dan eindelijk aan de receptie sta. Ik neem de sleutel van mijn kamer in ontvangst en botst in de haast bijna tegen de butler op. Mijn butler wel te verstaan. Hij staat plots voor mijn neus met een dienblad met een koud handdoekje erop, een vaas met een bloem en verse sinaasappelsap als welkoms drankje. Dit is echt geniaal en ik schud even de vermoeidheid van me af om plaats te maken voor een glimlach. De kamer is luxe voor mijn begrippen. Een eigen douche met ligbad, een televisie, een kingsize bed met een matras die zo heerlijk slaapt dat ik hem mee naar huis wil nemen. De dekens zijn zo zacht en knuffelbaar dat ik er meteen verliefd op word. Na nog geen 10 tellen in bed slaap ik als een roosje.


Formule 1
De titel voor de Formule 1 dit jaar is: One nation in celebration. Maar daar is weinig van te merken in dit land. Regelmatig komt Bahrain tegenwoordig in het nieuws vanwege de demonstraties en rellen. Op weg naar het circuit zie ik overal politie en een soort tankwagens langs de weg. De geweren die de politie heeft zijn groot genoeg om een mammoet mee om te leggen. Ik ben nog nooit bij een Formule 1 race geweest en ik vind het best spannend. Tijdens de rit erheen ontmoet ik Gary in de bus. Hij werkt in Bahrain en is net zoals ik geen fan van de sport maar gaat uit nieuwsgierigheid. We lopen langs de stands bij het circuit en overal om me heen zie ik mannen met grote sjnorren en baarden en jongetjes met van die puber donssjnorren. Allemaal in witte gewaden en hun hoofd bedekt met een soort theedoek of witte sluier met een zwarte band eromheen. Niet alle vrouwen maar toch wel een groot gedeelte loopt in zwarte gewaden. De meeste met het gezicht wel zichtbaar maar er zijn ook “zwarte spoken” waarvan je alleen de ogen kan zien. Hier en daar lopen wat artiesten rond om mensen te amuseren; clowns, mannen op stelten, de Arabische versie van pitspoezen en muzikanten.

Voordat de Formule 1 race begint is er ene opwarmertje voor het publiek namelijk de GP2. Die auto's maken al een hoop herrie en verbranden behoorlijk wat rubber in de bochten. Als na het voorspel eindelijk de echte jongens aan de beurt zijn begint het geweld pas echt. Zodra ze langs komen rijden scheurt je trommelvlies zoiets spontaan open. De trillingen veroorzaakt door het geluid schieten door het plastic stoeltje heen waarop ik zit. Het water in het bekertje naast me op de grond krijgt kringen van de trillingen zoals in de film Jurassic park als die T-Rex aan komt lopen. Mijn plaats is met uitzicht op de start (en finish) en vanuit hier kan ik eerste bocht zien die erg scherp is. Hierdoor heb ik een goed zicht op iedereen en alles dat voorbij raast. Het zijn 57 ronden en hoewel het erg moeilijk voor me is om bij te houden wie waar rijdt geniet ik met volle teugen. Je kan het verbrande rubber op de baan ruiken en naarmate het de rondes voorbij gaan raakt het veld steeds meer verdeeld en komen er dus bijna constant race auto's voorbij gedenderd. Wie gaat winnen staat na een aantal rondes al bijna vast, op 1 moment na precies in de bocht die ik kan zien komt Vettel even in de problemen, maar voor de rest rijdt hij vanaf pole position zo naar de finish. Na de race is er nog vermaak voor het publiek door middel van muziek optredens. Onder andere door wereld's beste Michael Jackson impersanator. Die gast zingt en dans behoorlijk als de echte, maar hoe dan ook niemand kan ooit de King of Pop vervangen.

Het was een hele leuke ervaring en ik heb ervan genoten, zelfs 's nachts nog als ik de auto's door de bocht hoor scheuren terwijl mijn oren aan het afkoelen zijn. Wat wel te merken was tijdens het evenement was dat de demonstraties en rellen een behoorlijk effect hebben gehad op het aantal bezoekers. Ik denk dat wellicht maar de helft van de 70.000 kaarten zijn verkocht. De politie was in hoge staat van paraatheid en ik heb achteraf begrepen dat er buiten het circuit toch weer wat onregelmatigheden zijn geweest.

Manama

Als ik mijn mail check in de morgen lees ik dat Bahrain wederom op het nieuws is geweest in Nederland. Uiteraard vanwege de onrust in het land.
Ik besluit om de hoofdstad Manama eens onder de loep te nemen. Het is een groot contract met waar ik tot nu toe op deze reis ben geweest. Hoge kantoorgebouwen en hotels van reflecterend glas domineren voornamelijk het uitzicht van de stad. Dit alles te midden van stof en droogte. De stad (en het hele land) is erg klein maar zodra ik iemand vraag voor de directies naar het Nationaal Museum dan weet niemand hoe of wat. Het blijkt nog geen kilometer hier vandaan te zijn. Eerst kom ik langs een ander museum met oude manuscripten, voornamelijk uit de Koran. Erg indrukwekkend om te zien hoeveel moeite en precisie is gebruikt om zowel hele grote als piepkleine teksten te schrijven. Daarna loop ik naar het Nationaal Museum dat ook zoiets onvindbaar is. Blijkbaar maken ze er hier een sport van om alles zo moeilijk mogelijk te vinden. Het is een interessant museum dat redelijk wat verteld over de historie van het eiland en de functie gedurende de geschiedenis. Het helpt me alvast op weg met informatie over enkele bezienswaardigheden die ik morgen wil gaan bezichtigen.
Als ik uit de koele ruimtes naar buiten loop merk ik pas hoe warm het hier kan worden in Bahrain. Normaal hangen er nevelwolken voor de zon maar nu schijnt de zon fel en brandt mijn huid. Stof waait op en als je de gebouwen even wegdenkt loop ik in principe in een woestijn. Voor me doemt de grootste moskee van het land op. Meteen ook de duurste met zijn 20 miljoen dollar. Lampen uit Frankrijk, kroonluchters uit Oostenrijk, marmer uit Italië en tapijt uit Schotland. De helft van Europa's bouwmaterialen is hierheen gebracht. Na de korte rondleiding mag ik vrijuit door de moskee lopen, op blote voeten wel te verstaan. In een hoekje vind ik een Koraan, leg hem open op een leesbankje en ga ervoor zitten en probeer iets te begrijpen van wat erin staat. Zou ik me misschien gaan bekeren tot Moslim en iedereen thuis laten schrikken bedenk ik me? De eerste Moslim Keizer van Kunrade? Dat zou pas nieuws zijn.

Na mijn bijna bekering loop ik weer de hitte in om een taxi aan te houden. Dat blijkt iets moeilijker dan gedacht en na 10 minuten wachten loop ik een stukje verder. Net als ik een hek tussen de stoep en de straat ben gepasseerd komt er een taxi maar hier kan ik hem niet aanhouden. Boos en stampvoetend staat ik aan de andere kant van het hek als ik me plots realiseer dat ik mijn fototoestel in de moskee heb laten liggen. Als een bezetene ren ik terug om hem op te halen. Even later zit ik samen met mijn fototoestel in een taxi op weg naar de andere kant van de stad. Het fort dat ik wil bezichtigen is dicht dus ga ik een paar oude huizen bezoeken. De eerste is officieel ook dicht en alleen in de morgen open maar de militair die de wacht houdt geeft me 10 minuten om naar binnen te gaan. Dat is genoeg om even rond te neuzen. De straten in dit gedeelte zijn veel smaller, meer traditioneel en van hoogbouw is niks te herkennen. Het geeft ook een meer Arabisch gevoel, huizen met mooie decoraties en puntige bogen. Slenterend door de stad kom ik bij een klein haventje voor lokale vissers. Het uitzicht over de stad aan de andere kant van het water is glorieus. Een mooie skyline met hoge gebouwen kan ik altijd wel appreciëren. Terwijl ik toestemming krijg om een stukje via een gammele brug een beter uitzicht te krijgen zie ik hoe drie vissers een kleine haai hebben gevangen en aan wal breng. Mijn fototoestel makt de benodigde kliekjes en de mannen zijn erg aardig. Eentje van hun nodigt me uit een stukje mee te lopen en verderop tref ik 3 andere mannen die schelpen aan het open maken zijn. Ze zijn op zoek naar parels. Bahrain stond ooit bekend als de parel van het Midden-Oosten omdat de mooiste en grootste natuurlijke parels hiervan kwamen (en komen). Het feit dat de parelindustrie hier nu redelijk is ingestort komt omdat de mannen per bootje naar de juiste plekken varen. Dan gaan ze op de bodem op zoek naar de juiste soort schelpen die parels kunnen bevatten. Na het vangen van de schelpen gaan ze aan wal en openen ze ze 1 voor 1 met een mes om te kijken of er iets in zit. Een heel tijdrovend proces. De Japanners hebben een snellere methode, ze injecteren de schelpen met een zandkorrel en zetten hem in water onder de perfecte omstandigheden. Zo worden alle schelpen “bevrucht” en de zandkorrels worden op die manier systematisch gekweekt tot parels. Het zijn parels niettemin maar nu ik dit zie heb ik toch wel veel respect voor deze mannen die nog steeds op zoek gaan naar wat in mijn mening echte parels zijn. Ze laten we enkele redelijk grote parels zien die ze er uit hebben gehaald. Indrukwekkend! Zij vinden het interessant dat hier een reiziger staat die foto's van hun dagelijks werk maakt, ik vind het interessant om dit stukje lokaal leven mee te maken. Als cadeau krijg ik enkele piepkleine parels van ze cadeau en enkelen schelpen waarvan de parel in de schelp zit en teveel moeite kost om eruit te halen. Voor hun heeft dit geen waarde, voor mij wel; geen waarde in geld maar wel emotionele waarde. Hier heb ik een sukje echt Bahrain in mijn handen. Iets dat de meeste toeristen (overwegend zakenmensen) niet te zien krijgen omdat ze niet verder dan hun bureau of hotelkamer komen. Met een glimlach op mijn gezicht neem ik afscheid van de mannen die ongestoord doorgaan met schelpen openen. Via een andere brug loop ik terug naar het centrum van de stad terwijl ik in het water een man zie tot aan zijn oksels in het water. Zijn silhouet steekt zwart af tegen de delle ondergaande zon, waarschijnlijk is hij op zoek naar parels.

Grappig hoe een simpele situatie een dag kan veranderen. Had ik die eerste taxi wel te pakken gehad dan had ik daarna weer terug moeten gaan naar de moskee om mijn fototoestel op te halen. Door die kleine verandering kwam ik op het juiste moment bij de vissers die hun haai binnen haalde en waarvan eentje me meenam naar de parelzoekers. Slechts een klein verschil in tijd had ervoor gezorgd dat ik dit moois niet had meegemaakt.

In het kleine restaurant van mijn hotel geniet ik na van de dag. Ik kan de warmte van de zon in mijn huid voelen net zoals de warmte van het reisleven in mijn hart. Terwijl ik daar geniet van een goede maaltijd en een ober die elke keer net nadat ik een slok bier neem mijn glas weer bijvult uit de fles voor me, komt het nieuws op televisie. Mijn bijna bekering tot Moslim van vanmiddag heeft meteen in een lopend vuurtje de gekste geruchten naar Nederland verstuurd en zelfs Geert Wilders gealarmeerd. Die heeft meteen actie ondernomen begrijp ik en wilt het kabinet wilt ontbinden voor nieuwe verkiezingen. Het is du een keer niet Bahrain op de Nederlandse televisie, maar Nederland op de Bahrainse televisie in de vorm van Mark Rutte en Geert Wilders!

De rest van het eiland
Bahrain is niet veel groter dan 20 bij 50 kilometer waarvan het overgrote deel woestijn is. Buiten de hoofdstad Manama is er dus buiten de mensen die werken op de olievelden niet veel leven. Met de huurauto wil ik enkele bezienswaardigheden van historische waarde gaan bezoeken. In een mum van tijd ben ik de stad uit en probeer een fort te vinden. Het kan echt aan mij liggen maar de bewegwijzering is naar mijn mening echt slecht of ontbreekt in bepaalde gevallen zelfs helemaal. Het gaspedaal heb ik nauwelijks aangeraakt of ik ben het fort blijkbaar al voorbij en bevind me halverwege het eiland. Kleine wijziging in het plan bedenk ik me en ga dan maar eerst naar de meest zuidelijk gelegen bezienswaardigheid; The Tree of Life. Overal om heen zijn slechts nog velden vol zand en stof met hier en daar olieraffinaderijen. Te midden van dit alles moet ergens een boom staan die heel bijzonder is vanwege zijn oudheid en het mysterie dat hij hier al zolang staat zonder enige vorm van waterreservoir in de buurt of in de grond. Via de autoruit zie ik kilomters lange pijpleidingen voorbij komen die de olie transporteren. Gelukkig bevat de lonelyplanet iets van extra informatie omdat het eerste teken van leven van de Tree of Life pas zie als ik er aan kom. Geen enkel bordje dat de weg aangeeft hierheen, niet eens een bordje dat dit The Tree of Life is. Via een stoffige onverharde weg ben ik eraan gekomen en een lokaal persoon bevestigt dat dit de boom is. Kan ook eigenlijk niet anders want tot in de verte verte kan ik alleen maar een wit stof landschap zien met hier en daar een dorre struik. De boom straalt een bepaalde glorie uit en representeert “leven” in dit dorre landschap. Hij staat prachtig in dit landschap met zijn zware takken die op de grond hangen. Statisch en als uniek onderdeel van de vrome natuur staat hij hier. Ik maak enkele mooie foto's van dit stilleven terwijl op de achtergrond, te midden van al deze rust, tanks en militairen hun oefeningen doen en een nafta kraker brandt. Het contrast is groot.

Mijn volgende bestemming zijn de A'Ali burial mounds waarvan ik al informatie heb gezien en gelezen in het museum. Aha, hiervan hebben ze wel borden gemaakt om je aanwijzingen te geven waar het is. Soms staan er wel borden dan weer niet het is allemaal onderdeel van hoe je de toerist zo lang mogelijk rondjes kan laten rijden. Bijna ben ik de burial mounds al voorbij gereden totdat ik besef dat ze aan mijn rechterkant zijn. Het is een groot veld met kleine heuvels van zand en steen. Als ik ze niet eerder op foto's had gezien dan had ik echt nooit geweten dat ze dit waren. Ze zijn alleen maar interessant om even te zien omdat ik de bedoeling ervan weet. Meer dan een korte stop zijn ze dus niet waard. Op naar de volgende bezienswaardigheid.

Dat is er eentje die niet in mijn reisgids staat, of enige andere neem ik aan. Plots gaan de remlichten van de auto's voor me aan en moet ik stoppen, op de autobaan. Enkele seconde later zie ik zo'n dertig meter voor grote zwarte rookwolken. Dan zie ik ook vuur. Even denk ik dat er een auto in brand staat maar dan zie ik dat er protestanten en relschoppers op de autobaan staan die aan weerskanten autobanden in brand hebben gestoken. Na enkele kreten en leuzen rennen ze weg de wijk in. Snel kom ik uit de auto met fototoestel in hand. Dit is natuurlijk gaaf. De hele wereld weet van de situatie in Bahrain, het is dagelijks op het nieuws hier maar ik heb er nog helemaal niks van meegekregen tot nu. Recht voor mijn raap. Er ontstaat een hele opstopping, de banden branden ontzettend goed en de rook is van verre te zien. Het duurt dan ook niet lang of de politie en het leger zijn ter plaatse in grote getallen. In het midden sta ik als de free-lance toerist mijn vakantiefoto's te maken ha, ha. Dan komt plots een politie agent naar me toe en vraagt of ik van de pers ben. “Nee meneer de politie agent”. Dan mag ik geen foto's maken en meteen neemt hij mijn fototoestel in beslag. Oops! Ondertussen zijn de brandende banden van de weg gehaald en begint het verkeer weer verder te rijden. Ik ren naar mijn auto en parkeer hem achter de politiewagens en hol terug naar de politieagent die mijn toestel heeft. Hij geeft aan dat zijn baas zegt dat ik de foto's moet deleten. Potverdikkeme! Naast me staat nu ook een politieagent met een ontzettend groot geweer; slik. De andere politieagent noteert al mijn gegevens vanuit mijn paspoort. Mijn foto's, mijn foto's, mijn kostbare foto's! Tom doe geen gekke dingen hoor ik mijn vader nog zeggen. Naar de gevangenis inj een land als dit wil ik niet, ik wil niet eens problemen hebben hier van de politie. Mijn foto's, mijn foto's, mijn kostbare foto's! Niks geks doen Tom, gewoon de foto's deleten, geen probleem. Het is het niet waard om voor foto's in de problemen te komen. Je hebt een vlucht vanavond die je niet kan missen. Mijn foto's, mijn foto's, mijn kostbare foto's! Gelukkig wint mijn verstand het van mijn emoties......en dus terwijl niemand oplet maak ik het gedeelte open waar de memory card zit en haal hem eruit. Ondertussen geef ik aan dat ik de foto's aan het verwijderen ben. De politieagent is klaar met schrijven en ik moet hem laten zien dat ik geen foto's meer heb. De memory card heb ik in mijn klamme rechterhand terwijl ik met mijn linkerhand mijn fototoestel probeer te bedienen. In het scherm komt te staan “geen geheugenkaart”. Hij vraagt me wat er staat. Ik geef de vrije vertaling: “geen foto's op kaart”. Hij kijkt me nog eens strak aan en geeft dan aan dat ik verder kan rijden. Ben ik even blij dat ik de taal op mijn fototoestel op Nederlands heb ingesteld en niet op Engels. I'm the one that got away with it!!! De adrenaline stroomt door mijn lijf. Was het het waard geweest om dit te doen als ze erachter waren gekomen? Zeker niet. Maar ja, ze zijn er niet achter gekomen, joepie de poepie!

Nog helemaal hyper van mijn avontuur kom ik aan bij de Sar burial mounds die al een stuk spectaculairder zijn dan de A'Ali burial mounds. Hier zijn nog duidelijk restanten van een nederzetting te bekennen. Opnieuw ben ik de enige die hier is en dat geeft wel een speciaal gevoel. Op mijn route ligt ook de Barbar Temple waarvan ook slechts kleine stukken over zijn. Toch vind ik het interessant om te zien. Het zijn maar een stel stenen waarbij je veel fantasie moet gebruiken hoe het ooit heeft uit gezien, maar te bedenken dat mensenhanden dit zo'n 4000 jaar geledne al hebben gemaakt blijft me fascineren.

De laatste plek voor vandaag is de meest indrukwekkende: Qala'at al-Bahrain. Een oud fort dat door de tijd heen meerdere malen is versterkt en verbetert, als laatste door de Portugezen. Van het hele bouwwerk staat nog indrukkend veel overeind en je kan er helemaal omheen en doorheen lopen. Aan 1 kant heb je een uitzicht over de zee en aan de andere kant zie je achter deze oudheid de stad en haar hoge gebouwen. Het is een meesterlijk contrast en geeft een heel duidelijk beeld van de diversiteit in architectuur die mensen toen en nu gebruiken.

Er is nog tijd om een filmpje te pakken voor mijn late vlucht van vanavond. De auto en ik gaan dus richting 1 van de vele grote winkelcentra's die er in overvloed zijn. Maar voordat ik aankom zie ik nogmaals van wat er echt gaande is in dit land. Bij een bepaald kruispunt staan tientallen politie auto's, gepantserde voertuigen en zijn honderden agenten op de been. De straten de wijk in staan ook vol met auto's en politie agenten. De straat is letterlijk bezaaid met prullenbakken, stronken van bomen en stenen die rechtstreeks uit het trottoir komen. Waarschijnlijk heb ik net een heftige demonstratie gemist. Het is apart om mee te waken en schud je toch even wakker in de realiteit. Echter dit keer lijkt het me verstandig om niet te stoppen en om foto's te maken. Dus rijd ik door naar het mega grote winkelcentrum. Hol naar binnen, eet wat en pak een film. Wanneer ik naar buiten loop vind ik mijn auto niet meer. De hele parkeerplaats loop ik rond terwijl ik op het knopje blijf drukken om de deuren te openen in de hoop daarmee de auto te vinden. Nergens geen auto te bekennen. Ik loop terug naar binnen toe, bedenk me nogmaals goed de route die ik heb gelopen en kom tot de conclusie dat dit toch echt de ingang is waardoor ik naar binnen ben gekomen. Nogmaals een rondje over de parkeerplaats. Er zijn niet veel situaties dat ik in paniek raak maar die begint nu wel toe te slaan. Ten eerste is het zwaar klote als de huurauto gestolen is inclusief mijn backpack. Daarnaast heb ik een vlucht die ik moet halen. Zweetdruppels maken zich meester van mijn gezicht en oksels. Klotsend loop ik naar een beveiligingsbeambte die buiten staat. Hij is heel rustig en geeft aan dat aan de andere kant ook een ingang is die precies op deze lijkt met precies dezelfde parkeerplaats ervoor. Als een speer ren ik erheen, maar zodra ik om de hoek kom lijken de ingang noch de parkeerplaats op de andere plek. Dit is echt vet balen, terwijl ik met mijn hoofd naar beneden hangend terug loop klik ik nog steeds op de deuropener...en dan plots....hoor ik een auto reageren! Daar staat hij. Toch op deze parkeerplaats die niet op de andere lijkt, maar dat maakt me niks meer uit. Ik kan de auto wel bijna knuffelen maar daar is geen tijd voor. Nog ruim op tijd kom ik aan op het vliegveld waar ik wacht op mijn vlucht terug naar Europa. Tijdens het voltanken van de auto realiseerde ik me pas dat je hier maar 20 eurocent per liter betaalt!!! In plaats van een ticket naar huis kopen had ik beter een auto kunnen kopen en was ik naar huis gereden, dat was waarschijnlijk nog goedkoper geweest!

Opnieuw heeft een kleine verandering weer gezorgd voor spektakel. Had ik meteen mijn eigenlijke eerste bestemming gevonden dan was ik pas later naar de Tree of Life gegaan en had ik de demonstratie op de autobaan gemist. Het was wederom een fractie van seconden want de rook van de brandende banden was slechts dertig meter voor me. In drie dagen tijd heb ik veel verscheidenheid gezien in dit piepkleine landje. Het was een hele belevenis!