Nieuw Zeeland deel 3 (5-13 april)

Frans Josef

De busrit naar Frans Josef is een tien uur durende rit waarbij ik het drukke Queenstown achter me laat en het uitzicht weer plaats maakt voor bergen, rivieren en een helderblauwe lucht. Hier en dorp komen we dorp kleine dorpjes, slechts een handjevol huizen bij elkaar langs de hoofdstraat. Als we na uren de laatste bocht omgaan kan ik het begin van de bergketen zien die ik morgen ga beklimmen. De zon zet de rode berg in vuur en vlam terwijl bovenop de sneeuw de stralen van de zon in helder juist in witte stralen weerkaatst. De zon zakt langzaam achter andere bergtoppen om zo zijn laatste goudbronzen gloed van vandaag over het landschap te laten vervallen voordat de nacht er met alle kleuren vandoor gaat.

In de ochtend is het dan zover om via de gletsjer de berg te gaan temmen. Dat klinkt erg spannend en dat is het natuurlijk ook maar het is ook iets dat tientallen mensen per dag doen. Sommige mensen kiezen voor een halve dag maar ik wil zo hoog mogelijk en zo lang mogelijk van dit fenomeen genieten. De tour verziet ons van waterdichte schoenen en van die metalen ijzers met scherpe punten om op het ijs te lopen. Daarnaast krijg je een regenjas, broek, handschoenen en muts. Deze laatste accessoires heb ik vandaag niet nodig want opnieuw lacht de zon me toe. Het eerste gedeelte van de hike gaat over relatief vlak terrein. De gletsjer is al van ver duidelijk te zien, het duurt echter veel langer om erheen te lopen dan dat het lijkt.

Busrit langs de kust
Met het gletsjer avontuur nog in de benen stap ik in de ochtend op de bus die me naar de volgende bestemming gaat brengen. Weer een lange busrit maar dit keer is er weer een heel andere omgeving om van te genieten. We rijden langs de ruige en beeldschone westkust waar verlaten stranden met goud zand worden afgewisseld door hoge rotsen waar de zee haar golven ruw tegen aan smijt.
Tevens is erweer genoeg tijd om op verschillende plaatsen te stoppen. Dat vind ik wel prettig want de plekken waar we stoppen zijn altijd mooie plaatsen waar je naast je been strekken gebruik kan maken om wat foto's te schieten. De meest mooie stop is die bij de pancake blowholes. Een rij rotsen in de zee en een gedeelte die die de kust vormen. De rotsen bestaan uit duidelijke plat op elkaar liggende steen. Ze lijken inderdaad op een hoge berg op elkaar gestapelde pannenkoeken. Je zou er bijna stroop overeen gooien en met mes en vork stukken eruit snijden. Tussen deze rotsen zijn ook de blowholes. Wanneer het water bij vloed door de openingen naar binnen komt en tegen de rotswanden beukt dan schiet het tientallen meters de lucht en zorgt dan voor spectaculaire beelden. Het is geen vloed als ik er ben maar af en toe vliegt er toch water de lucht in onder veel gejuich van de toeschouwers.

Nelson
Een niet veel zeggend plaatsje en meer een stop omdat ik vanuit hier de andere richting uitga. Echter de dag nadat ik aankom is het paaszondag en Nelson lijkt omgetoverd te zijn in een lege stad. Er is geen manier om weg te komen en ik besluit dus een heerlijke rustdag in te lassen. Het park rond de kerk is geschikt om lekker te luieren in de zon. In de namiddag komt het stadje langzaam weer te leven. Ik ga naar de bioscoop en zit in mijn eentje in een kleine zaal met 20 stoelen. De stoelen zijn ruim en van leer. Terwijl ik dat met mijn cola en popcorn zit doe ik een rekensommetje. Film duurt 90 minuten, er zijn 20 stoelen. 90 delen door 20 = 4 ½. Ik besluit links achterin de film te beginnen en dan per 4 ½ minuut een plek op te schuiven. Zo gezegd, zo gedaan en ik eindig de film dus helemaal links voorin! Tja, soms heb ik van die rare ideeën ha, ha. Maar nu heb ik wel eens een keer op elke stoel in een bioscoopzaal gezeten.

Abel Tasman national park

Met de slaap in de ogen sta ik aan de waterkant en zie hoe de speedboot het water in gaat. Even later maakt de frisse wind me wakker en bevind ik me op de wateren van Abel Tasman national park. Vandaag ga ik rondom de kust en een eiland kajakken. De eerste dubbele kajak wordt gevuld met een Duits stel, de tweede met Martin en mij. Sally onze gids heeft een eigen kajak. Na een korte uitleg gaan we het water in. Aangezien ik achterin zit zal ik met mijn voeten het roer achter op de boot moeten bedienen. Met je linkervoet naar beneden duwen betekent dat we naar links gaan, voor rechtsom geldt natuurlijk de rechtervoet naar beneden duwen. Het klinkt zo makkelijk in de oren maar op de een of andere manier is het even wennen want vanuit nature doe ik het dus net anders om. Tevens zijn de pedalen erg gevoelig, soms ben je om je heen aan het kijken en heb je niet door dat je bijvoorbeeld een pedaal een beetje indrukt totdat je praktisch rondjes aan het peddelen bent.
We zetten meteen koers naar het eiland een stuk voor ons. Terwijl blauw helder water onder de kanarie gele kajak doorschiet krijg ik de grip van het kajakken goed te pakken. Het is ontzettend lekker om rustig te peddelen en de hele omgeving in je op te kunnen nemen. Omdat je zo dicht op het water ligt voel je je een met alles om je heen. Op de rotsen van het eiland liggen seals te slapen en te gapen. Af en toe rolt er eentje in het water. Wanneer we een bocht om roeien en een kleine baai in sturen zie ik iets verderop en heleboel activiteit in het water. Het zijn allemaal jonge seals die aan het spelen zijn. Ook mijn puppyhart gaat sneller kloppen en we zetten koers richting de water speeltuin. De kleine ravotten zijn speels en nieuwsgierig en ze zwemmen en springen rondom de kajak, spelen met de peddels en komen soms even bovenwater om je onderzoekend en ondeugend aan te kijken. Ze zijn overal om ons heen en je kan wel begrijpen dat Tommetje intens gelukkig is met zijn nieuwe vriendjes. Dit had ik niet verwacht en dat maakt het alleen nog maar mooier. Na een tiental minuten geeft Sally aan dat we verder moeten gaan, de dieren mogen niet te gewend raken aan mensen en dat is maar goed ook. Hier in het park willen ze mensen kennis laten maken met de natuur zonder hem teveel te verstoren.
Met de kajak kom je lekker dicht bij de kustlijn en we zien nog meer seals, roeien door een natuurlijke brug heen, gaan baaien in en laten ons meenemen op een wonderlijk avontuur. Dit park is niet voor niks het mooiste van het zuider eiland. Als je in je kajak over het water glijdt met deze natuur om je heen kan je je alleen maar gelukkig prijzen om dit te mogen aanschouwen. Aan een prachtig strandje met zacht zand dat zo door je tenen heen valt hebben we lunch. Ook die is goed verzorgt. Terwijl Sally met een andere groep en Martin verder gaat nemen de Duitsers en ik de benen, wij gaan een stuk wandelen. Maar eerst nemen we een duik in het koele water ter verfrissing. Mijn handdoek en boxershort zijn nat na het korte avontuur en ik bind ze vast aan de achterkant van mijn rugtas. De voettocht gaat eerst langs de kust met goede uitzichten over het water en de stranden. Daarna gaat het iets meer tussen de bomen en zorgen de schaduwen voor iets verkoeling want de zon blijft constant schijnen. We gaan over smalle paden en wederom over een hangbrug. Daar kom ik erachter dat mijn handdoek en boxershort me verlaten hebben. Het heeft weinig zin om terug te gaan lopen want ik heb echt geen flauw benul wanneer ze van mijn rugzak zijn gevallen. Halverwege de tocht sta ik er alleen voor. De Duitsers hebben hier een overnachting terwijl ik nog een dik uur verder moet lopen. We nemen afscheid en ik vervolg mijn tocht. Kleine beekjes gaan onder me door en stranden vol zonnende mensen loop ik voorbij. In plaats van de korte route te nemen over een gedeelte dat bij eb te lopen is neem ik de wat langere omweg die me nog meer door de natuur stuurt. Blijkbaar ben ik de enige met genoeg energie vandaag want het pas is helemaal voor mezelf. Dan rond 17 uur kom ik aan op de plek waar ik moet zijn. Ik zie de boot al liggen en even later word ik opgehaald door een klein bootje om erheen te gaan.
Er hangt een gezellige sfeer, in een mum van tijd praat iedereen met elkaar en zijn we begonnen aan de barbecue bovenop het dek. Met de buik vol wachten we totdat de zon achter de heuvels verdwijnt en wederom een heldere prachtige sterrenhemel zich boven onze hoofde ontvouwt. Gelukkig is er een gaskachel aan boord want gedurende de nachten daalt het kwik tot bijna aan het vriespunt.
Met een groep van drie Amerikanen begin de de dag erna aan een nieuwe wandeling. Deze is in het begin aardig pittig omdat hij steil omhoog gaat. Eenmaal daar aangekomen biedt het een uitzicht over de hele kustlijn. We moeten nog aardig doorlopen om op tijd aan te komen bij het volgende kleine strandje waar Sally ons even later komt ophalen. Opnieuw gaan we de kajaks en opnieuw geniet ik de hele middag van alles om me heen. Onze gids laat ons ook redelijk vrij als we ergens wat langer willen blijven dobberen om foto's te nemen of om dichter bij de kust te komen om meer natuurleven te zien. Abel Tasman national park is na alle mooie dingen die ik al heb gezien in Nieuw Zeeland tot nu toe het mooiste. Tevens heb ik ontdek dat kajakken een erg leuke manier is om dicht bij de natuur te komen op een heel andere manier dan lopen. Het is iets dat ik zeer zeker vaker wil gaan doen op mijn reizen.

Wellington
Na een busrit en een ferry van het zuider eiland naar het noorder eiland kom ik laat in de avond aan en check ik nog snel even mijn emails. Rosa en Lasse uit Denemarken die ik in Tuvalu heb ontmoet zijn blijkbaar nog in Wellington en vertrekken morgen naar Christchurch. Ik stuur nog een berichtje terug in de hoop hun nog even te ontmoeten. Rond half tien in de ochtend komt de receptioniste de dorm in en vraagt of Tom er is. Mijn schorre stem antwoord positief en ze geeft me ene briefje. Het is van Rosa en Lasse, ze ontbijten aan de overkant van mijn guesthouse en hebben nog tot 11:00 de tijd. Als een blinde vink (lenzen nog niet in) ren ik als een gek door de kamer en ren andermans spullen omver. Kleed me aan en sprint naar de overkant. Eigenlijk zouden ze al 2 dagen er bus vertrokken zijn maar het bleek goedkoper te zijn om te vliegen en Wellington beviel hun wel. Dat is dus de reden dat we elkaar toch nog even kunnen treffen. Het is weer erg gezellig. Zo gezellig zelfs dat als we weggaan ik vergeet mijn koffie af te rekenen (kwam daar 2 dagen later pas achter). Na een dik uur moeten ze helaas vertrekken. We beloven contact te houden en dat ik snel naar Denemarken kom om hun op te zoeken. Dat klinkt echt zo als wanneer je jong bent en een leuke vakantie hebt gehad in Lorette de Mar en dan snikkend afscheid neemt bij de bus. Van de vele mensen die ik tijdens al mijn reizen heb ontmoet heb ik slechts nog met een handjevol goed contact en mijn instinct zegt dat Rosa en Lasse bij dit clubje gaan horen. Denemarken here I come ha, ha! De bus rijdt weg en ik ben nog steeds in Nieuw Zeeland merk ik. Geen probleem er is nog meer dan genoeg te doen hier.

Mijn voeten brengen me naar het museum Ta Papa. Het is een super groot en interessant museum. Het vertel over de Maori en de eerste Europeanen hier maar ook nog van voor die tijd. Hoe Nieuw Zeeland is ontstaan en wat er daarna mee is gebeurd. Daarnaast zijn er meerdere korte films, genoeg spullen en attributen om mee te spelen en om aan te voelen (nee het is geen Cristine le Duc winkel) m me de het merendeel van de dag bezig te houden. Terwijl buiten zachtjes de regen naar beneden valt beginnen de kroegen zich langzaam aan te vullen. De Britse invloed is hier heel duidelijk zichtbaar. Mensen beginnen vroeg aan hun bier, het Engelse accent stijgt boven alle anderen uit, mollige tienermeisjes proberen er charmant uit te zien door zich in korte rokjes en veel te strakke topjes te murwen, sommige meisjes dragen zoveel make up dat Bassie de Clown er een amateur bij lijkt, de jongens zijn vaak na 3 bier lam (oké het zijn wel “pints”) en iedereen vindt het blijkbaar belangrijk om zijn hele gezicht te gebruiken als ze kauwgom eten. Terwijl ik de kroegen stuk voor stuk voorbij loop bedenk ik me dat ik hier wellicht allemaal te oud voor ben geworden.

Toch ga ik een kroeg binnen. Met mijn borst vooruit loop ik naar de bar en bestel me een groot bier. Een band staat te spelen met de speakers net iets te hard. Tienermeisjes springen op de krappe dansvloer. Helemaal vooraan staan 3 meiden te swingen. Hun benen staan naast elkaar op de grond en bewegen niet. Alleen hun schouders en hoofd bewegen op en neer. Ze lijken op een rijtje van de poppetjes op je dashboard die ook hun hoofd bewegen als de auto rijd. Even later voegt zich een andere meisje bij het groepje. Zij gaat wel tekeer met haar benen en armen, helemaal tegen het ritme in. Maar het maakt niet uit, ze hebben lol. De jongens proberen op allerlei manieren de aandacht te trekken van de meisjes, maar het wil niet lukken. Twee van hun komen naar de bar en bestellen bier. Ze kijken naar me en beginnen een gesprek. Waar het op neer komt is dat ze zich afvragen of ik wellicht niet iets te oud ben voor deze bar. Als ik mijn leeftijd geef schrikken ze nog harder. Ze zijn iets ouder dan de helft van mijn leeftijd. Ze hebben toch wel respect voor me dat ik nog uitga en hopen zelf op die leeftijd dit ook nog te doen. Dan gaat het gesprek over op de meisjes die ze leuk vinden. Het lukt hun maar niet hun aandacht te krijgen. Meneer Jussen geeft ze wat tips en trucs uit de oude doos. Ze twijfelen duidelijk of deze aanpak uit de jaren negentig nu nog wel werken. Om de pubers een voorbeeld te geven loop ik op de meisjes af en begin een gesprek terwijl mijn lichaam dans naar het ritme van de drummer. Al snel voegen zich meer meiden om me heen en iedereen wil met Jussen dansen. De jongens kijken hun ogen uit en komen erbij staan. Duidelijk heerst er plots een afkeer van de meiden naar deze indringers maar ik zeg dat ik hun ken en mijn vrienden zijn. Dan is het goed en de jongens voegen zich tot de groep. Ze halen gratis bier voor me terwijl het ene meisje na het andere verliefd naar me kijkt. De nacht is nog maar net begonnen en ik ben alweer The King! Jazeker ik heb het nog na al die jaren. Dan gaat plots de wekker en terwijl ik de droge lucht in mijn mond proef en ik door de kwijl half aan mijn kussen plak word ik wakker. Terwijl ik onder de douche de nieuwe dag instap, besef ik me dat de jongens me nooit hebben aangesproken en de meisjes niet gillend om me heen hebben staan springen. Ze hebben wel op een rijtje naast elkaar staan dansen met alleen hun schouders en hoofden bewegend, daarna heb ik mijn bier achter over geslagen en ben naar bed gegaan.

Via de Red Cable Car ga ik de heuvel omhoog om een mooi uitzicht te hebben over Wellington. In het kleine museum leer ik de geschiedenis van dit kleine voertuig en de historische waarde ervan voor de inwoners van deze stad. Terwijl ik door de stad loopt merk ik dat Wellington een relatief grote stad is maar met nog steeds een zacht en aangenaam karakter. Er is nog niet veel hoogbouw en een reeks van gebouwen bezit nog steeds zijn oude charme. Er is volop kunst en cultuur aanwezig en overal zie je kleine artistieke winkeltjes. Het heeft een jeugdig karakter en toch zie je overal tegelijkertijd geschiedenis om je heen. Het is een heerlijke stad om simpelweg uren doorheen te slenteren en winkels te bezoeken zonder echt op zoek te zijn naar iets.
Een voorbeeld van de mix van jong en oud is duidelijk te merken en te zien als ik in de avond naar de klassieke film Das Boot ga. Een oerduitse film uit 1981. Mijn verwachting is dat er niet veel mensen interesse zullen hebben in deze oude en lange film. Maar ik heb het totaal mis. De grote theatrale zaal is bijna helemaal vol. Mensen van jong en oud zitten klaar voor het scherm en hebben deze avond gereserveerd voor een stukje filmgeschiedenis. Als extra wordt de film aangekondigd door de componist die destijds de filmmuziek heeft gemaakt. Door de mengeling van mensen en de uitstekende film hangt er sprankeling in de lucht die heel prettig aanvoelt.

Wellington is een stad die je voelt en proeft in haar straten, gebouwen en de diversiteit van culturele activiteiten. Er wonen veel artiesten, er is een open gemeenschap, de inwoners zijn tolerant voor nieuwe ideeën, dat alles geeft een aangename en relaxte sfeer aan een stad die toch 24 uur per dag bruist.