New Zealand (Deel 2: 31 maart – 4 april)

Te Anau

Nog net voor het duister kom ik aan in Te Anau, mijn bestemming voor vandaag.
In de kroeg leer ik enkele mensen kennen waaronder een Japanner die morgen dezelfde route wilt rijden als ik. We spreken af om samen te gaan en zo komt het dat ik de dag erna in de auto zit met een gebrekkig Engels sprekende Japanner. We rijden de weg van Te Anau naar Milford en dan weer terug, om te genieten van de omgeving en enkele korte wandelingen te maken door de natuur.

De weg die we rijden neemt ons langs bergen, watervallen en kleine meren. Overal langs de weg staan goede aanwijzingen wanneer er een korte wandeling of langere hike kan worden gedaan. Wij kiezen ervoor enkele kortere wandelingen te maken naar de meest makkelijke begaanbare plekken. De zon verschuilt zich het grootste deel van de dag achter de wolken en we willen niet verrast worden door regenbuien. We passeren Mirror Lake dat zo glad is dat je de reflectie van de bergen er mooi in kan zien. Het water in Nieuw Zeeland is overal heel helder en schoon en je kan bijna altijd tot de bodem kijken. De ruimte tussen de bergen die opgevuld wordt door grasland en meertjes wordt steeds kleiner zodat na verloop van tijd de bergen dichtbij het autoraam voorbij komen. Overal zijn bossen en paadjes en als natuurliefhebber en wandelaar is dit een paradijs. Voor mijn benen is het ene geluk dat we de simpele weggetjes pakken om de benen letterlijk te strekken want ik voel de spierpijn nog van Mt.Cook. De gesprekken tussen mij en de Japanner zijn grappig want in veel gevallen moeten we drie keer herhalen wat we zeggen voordat we elkaar verstaan en begrijpen en het bijna ontbreken van de letter R in bepaalde woorden maakt me nog steeds aan het lachen.

Als we terug komen van een stukje lopen naar een rotswand met sneeuw erop zien we dat de auto veroverd is door een vijftal Kea's. Dit zijn een soort papegaaien die hier voorkomen van redelijk formaat. Ze vinden alles met kleurtjes of iets glimmend erg interessant. Ze zijn al begonnen aan hun lunch, namelijk de roze/oranje gekleurde rubbers van de ruitenwissers van de auto. De Japanner kan er alleen maar om lachen en dat zijn auto onder de snavel wordt genomen deert hem niet. De vogels lopen over het dak en motorkap, knabbelen aan van alles en lijken niet de intentie te hebben snel weg te gaan. We nemen uiteraard foto's terwijl de Kea's ons af en toe tussen het knabbelen door raar aankijken. Als we instappen komen ze allemaal recht voor de voorruit zitten en eentje gaat zelfs relaxt op de linkerspiegel zitten aan de kant waar ik zit en het ruitje een beetje open heb staan. Dan horen we ook nog voetstapjes boven ons op het dak. Inclusief de mist om ons heen en de regen die zachtjes op de auto tikt is dit echt een scene uit de film the Birds.

Nadat we een lange tunnel door zijn gereden komen we in een ander soort landschap. De weg zit vol met bochten en we begeven ons tussen zwarte rotsen. We slingeren steeds dieper het dal in totdat we aan de bekendste fjord komen van Nieuw Zeeland: Milford Sound. Het uitzicht over het water en de bergen en eilandjes wordt alleen maar beter wanneer er eindelijk een paar zonnestralen door de wolken breken.

Doubtfull Sound

Ik ben al vroeg uit de veren om een boottocht te maken over de mooiste fjord die ze hier hebben, namelijk Doubtfull Sound. Zo genoemd door kapitein James Cook die toen hij vanaf zee de fjord zag niet zeker wist of hij er nog uit zou komen vanwege de sterke wind. Het eerste stukje is over een meer en de zon heeft nog moeite om de koude ochtend op te warmen. Rotsen en bergen begroeid met bomen tekenen zich af langs de waterkant. De herfstkleuren zijn prachtig en het lijkt wel alsof ik deel uit maak van een schilderij. De natuur en vogelgeluiden zorgen ervoor dat iedereen helemaal tot rust komt. Na het oversteken van het meer gaan we aan land om over te stappen in een bus. Deze rijdt speciaal voor tours naar de andere kant toe om Doubtfull Sound te zien. Aan deze kant zijn geen dorpen en de enige mensen die er werken zijn de buschauffeurs en mensen die in de watercentrale werken die hier is. De weg is niet geasfalteerd en als er veel regen is geweest dan kan hij onbegaanbaar worden. We gaan over een mooie pas heen, via kronkelende weggetjes omhoog en naar beneden. De buschauffeur vertelt over van alles en nog wat en gooit er leuke zelfspot doorheen waar ze in Nieuw Zeeland erg goed in zijn. Aan de andere kant van de pas wacht een boot die ons over de grootste fjord van dit land gaan nemen.
Het mooiste van de boottocht is toch wel dat wanneer je op het strakke water tussen de torenhoge beboste bergen doorvaart er geen enkel huis, geen auto of weg te bekennen is. Dit is de natuur zoals hij hoort te zijn. Slechts het geluid van vogels in de boomtoppen. De Maori en de Europeanen hebben in de loop van tijd allerlei buitenlandse dieren ingevoerd. De rat en het konijn bleken het meest destructief. De oplossing: fretten en wezels uitzetten. Volgende probleem: deze aten eerst veel konijnen maar gingen toen over op vogels en hun eieren. De vogelpopulatie kelderde flink maar in de afgelopen jaren hebben veel vrijwilligers ervoor gezorgd dat met name eilanden vrij zijn gemaakt van deze dieren zodat de originele dieren (met name dus vogels) weer hun plek kunnen innemen. Nieuw Zeeland is bij uitstek een land dat allang “groen” is zoals we dat tegenwoordig zo graag noemen. In nationale parken zijn geen prullenbakken en mensen dienen niks achter te laten, ook niet de goedbedoelde afgeknabbelde appels of bananenschil. Overal waar ik kom doet men aan recyclen en ook in de geusthouses hangen altijd papieren op om je bewust te maken van het milieu. Het is een algemeen streven van de inwoners van NZ om hun land goed te conserveren en zoveel mogelijk in oude staat te herstellen. De straten zijn schoon, op de hikes zie ik nergens troep, iedereen is zich bewust van de natuur. Zelden heb ik zoiets meegemaakt in een land. De meeste landen waar ik reis zijn vaak meer vuilnisbelt dan leefomgeving. Nieuw Zeeland is een heerlijke verademing en het verschil is overal zichtbaar.
Ook de natuur in Doubtfull sound is wederom magnifiek om langzaam aan voorbij te dobberen. De tocht neemt ons door de hele fjord en meerdere inhammen totdat we aankomen bij de Abel Tasman zee die tussen NZ en Australië ligt. Op de terugweg nemen we een ongeveer zelfde route maar dat maakt niet uit want buiten het aanzicht is het ook puur genieten van de rust en de sfeer die dit landschap op je heeft. Zo intens door zijn grootheid maar tegelijkertijd ook zacht door zijn fragiele schoonheid in al haar aspecten.


Queenstown

Queenstown is een pretpark en Valkenburg in 1. Alle jongeren gaan hierheen om te feesten tot in de vroege uurtjes en om de dag erna uit een vliegtuig te springen, op een jetboat te varen, te paragliden, te bungeejumpen of om voor pampus op het kleine strand te liggen. Wie een adrenalinekick nodig heeft en een beurs vol flappen heeft kan hier de tijd van zijn leven hebben. De meeste activiteiten heb ik al eens gedaan in mijn leven, behalve op een jetboat de rivier in volle vaart afgaan en bungeejumpen. Ik begin met het eerste. De chauffeur rijdt het gammele busje uit de stad en meteen zijn we in een ander landschap. Grote dorre bergen aan weerskanten terwijl, met het gaspedaal helemaal ingedrukt, we langzaam bergopwaarts gaan. Aan de andere kant van de berg is een vrij smal, ongeasfalteerd pad langs een afgrond en tussen rotsblokken door. De adrenalinekick begint hier al. Af en toe stuurt de chauffeur het busje richting de afgrond en voel ik de spanning van enkele mede passagiers door de het busje gaan. De vaak touristische en simpele vragen worden door de kiwi op vaak ludieke manier beantwoord. “Zijn er wel eens ongelukken gebeurd met de jet boat? Nee hoor, nog nooit. Wel met de busjes waarin we zitten”
Bij de rivier aangekomen stappen we in de niet zo indrukwekkend uitziende boot. Helemaal voorin zit meneer Jussen om zoveel mogelijk van de actie mee te krijgen. Zodra het gas wordt opengedraaid verandert de simpele boot in een grommend monster dat met razende snelheid door de rivier buldert. Op plekken waar het heel ondiep is scheurt dit vaartuig gewoon in volle vaart verder. Zo nu en dan gaat de vinger van de bestuurder de lucht in en maakt een rondje. Dit betekent; goed vasthouden, zet jezelf schrap...want hier komt een 180 graden draai! Met moeite kan ik mijn camera vasthouden die dit hele gebeuren aan het filmen is. Dit is echt spectaculair, we racen in volle vaart langs de lage rotsen en tussen smalle openingen. Als de wind niet al voor verfrissing zorgt dan is het wel het water dat bij elke 180 graden draai zijn weg in de boot vindt. Ja, dit zorgt wel voor een kick! Na de bootrit bezoeken we nog een hangbrug van 72 meter hoogte, ooit de hoogste van Nieuw Zeeland. Maar nadat er hogere zijn gebouwd die ook nog eens dichter bij Queenstown zelf zijn is deze uit gebruikt genomen. Met een beetje bibberende benen maak ik mijn weg tot de helft van de brug die over een rivier hangt. Wellicht is het juist de hoogte die ervoor zorgt dat ik minder bang ben dan normaal. Het is zo hoog dat je de afstand tot beneden niet meer goed kan schatten. Ik sta in de buurt van de hutje met een plank ervoor waar je vroeger dus op ging staan en vanaf sprong met je elastieken aan je enkels. Mmmhhh, ik kijk nog eens goed naar beneden en keer dan maar weer eens om en loop terug naar het begin. De vaste aarde onder mijn voeten voelt toch beter aan.

Terug in de stad loop ik via een toch wel pittige wandeling naar de top van de berg die over Queenstown uitkijkt. Je kan ook een gondel nemen maar aangezien het jetboaten al duur genoeg was bespaar ik me liever dat geld. Daarnaast is het een aangename wandeling zolang de mountainbikers die in volle vaart naar beneden komen je niet van de sokken rijden. Op de berg zelf heb je een heel mooi uitzicht over Queenstown en haar omgeving. Het stadje is klein maar sfeervol, een kabelbaan geeft altijd iets extra's aan het plaatje vind ik zelf en de zon die schittert op de meren beneden me zorgen ervoor dat ik op een bankje ga zitten en ik me de tijd neem om de omgeving in me op te nemen.

De dag erna kom ik aan de praat met een Duitser en een Engelse gast. Het is tijd me eens te gaan gedragen als een vakantieganger. Dat begint door bier te kopen en daarna met zijn drieën op het strandje te gaan zitten in de zon. Het bier is niet echt lekker, het strand te klein, er zijn te weinig bikini's en een overvloed aan zandvliegen. Precies zoals het hoort te zijn. Maar ondanks dat hebben we lol en praten we over van alles en nog wat. Wat ik wel merk is dat ik na slechts een paar biertjes al aangeschoten begin te raken. Langzaam ben ik mijn drank-mojo kwijt aan het raken ben ik bang. Na het avondeten gaan we de stad in en komen terecht in een cowboy bar. Compleet met een elektronisch stier waar je op kan rijden. De Duitser valt er al snel af en komt zelfs even klem te zitten onder het stier. De Engelsman zit er iets langer op en wordt dan direct naar de bar gelanceerd. Ik heb weinig zin mezelf voor schut te zetten, dat doe ik al vaak genoeg. Het speelt constant door mijn hoofd dat ik straks mijn enige specialiteit verloren ben als ik thuis kom: shotjes drinken. Het thema “een shotje voor Motje” dat Aap en Nick hebben opgezet voor me in Nederland ben ik straks niet meer waardig. Even later spelen we een soort sjoelspel en voor ik het weet wedden we om shotjes. De ene na de andere burning mothefucker (sambuca met kahlua in brand) worden via een rietje onze slokdarmen ingezogen. En ja hoor, mijn drank-mojo is er nog! If you can drink here, you can drink anywhere, King of the bar, topper of the shots, New Tom New Tom! En terwijl op de televisie en over de luidsprekers de Hermes House Band te zien en te horen is klim ik op het stier. Het is tijd me voor schut te zetten. Je weet wel hoe dat gaat, het hele cafe zit je aan te kijken en wilt eigenlijk alleen maar zien hoe snel en hoe spectaculair je ervan af vliegt. Het begint rustig en gaat dan steeds sneller en sneller. Ik klem mijn benen stevig vast, pak me met 1 hand vast en daar ga ik. Van links naar rechts en op en neer. En wonder oven wonder blijf ik er nog op zitten ook, is die 10 jaar paardrijden toch niet voor niks geweest (hoewel dat shetland pony's waren en dit is toch iets anders). Op een gegeven moment vlieg ik bijna over de voorkant van het elektronische dier heen maar vlieg dan weer terug om zoiets over de achterkant het toneel te verlaten. Door mijn optreden krijg ik de aandacht van vele gasten in de kroeg ..totdat ik er dan eindelijk vanaf vlieg. Ik probeerde nog een dubbel salto met spagaat te doen maar het wordt uiteindelijk een soort zak cement plof op de kussens erom heen. Het is een geslaagde avond.

De dag erna slenter ik door Queenstown heen en koop een nieuwe camera. De stofjes en vlekjes in mijn andere camera zijn nu zo erg dat hij al mijn foto's verknalt. In de winkel hoor ik dat dit een bekend probleem is bij deze serie panasonic toestellen dus dit verhaal krijgt nog een staartje als ik weer terug ben in Nederland. Dus jullie kunnen weer gaan genieten van haarscherpe foto's!

De ochtend moet ik alweer vroeg uit bed om de bus naar Franz Josef te pakken. De zon komt net over de bergtoppen heen en lijkt van goud te zijn. Terwijl ik naar de bus loop hoor ik achter me plots een meid tegen haar vriend zeggen: Ooh look at that, it's a Freggle! Ik moet lachen want er zijn maar weinigen die mijn Freggle herkennen. De meeste denken dat het gewoon een soort knuffeldier is en dan is mijn uitleg nodig. De menen die de Freggle wel herkennen geven altijd een positieve reactie en vinden het geweldig. Dan voel je de nostalgie weer opkomen van toen we kinderen waren.