Wales (land #49) - kastelen en ruines

28 oktober 2011
Op vrijdag gewoon gewerkt tot 17:00, laatste afscheid van mijn collega's voor mijn vertrek.
Het is een raar gevoel en het is niet steeds niet helemaal tot me door gedrongen (op dat moment, nu ik hier in Argentinie dit zit te typen is het zeer zeker wel tot me door gedrongen dat ik op wereldreis ben) dat ik een half jaar over de wereld ga reizen. Afgelopen week heb ik wel wat onrustig geslapen en steeds bij het beetje en beetje inpakken van mijn rugzak voelde ik de reis adrenaline wel door me heen gaan, maar een volle injectie ervan was er nog niet.
Daar zit je dan aan tafel, de laatste keer in 16 weken dat ik met mijn ouders een avondmaal deel. Naar bed toe nen mijn alarm om 6:00 gezet, ook dat voelt raar om te weten dat je de komende maandan steeds in een ander bed slaapt en niet in je eigen vertrouwde omgeving. En hoewel ik van ervaring weet dat ik daar niet wakker van lig en er heel snel aan wen geeft het toch een beetje raar gevoel.

29 oktober 2011
Het is zover!!! Mijn reis gaat eindelijk beginnen. Ontbijten, afscheid nemen van mams en samen met Gaabske en Paps naar het vliegveld in Eindhoven. In de auto spreek ik mijn voicemail in met de mededeling dat wie me belt beter geen voicemail kan achterlaten of een sms kan sturen want ik zie mijn oude Nokia ook pas weer over 183 dagen terug. Heerlijk een half jaar zonder telefoon.
Om 9:25 is het dan zover.....het vliegtuig gaat richting de baan en de motoren beginnen harder te draaien...en ja hoor....zoals bijna altijd tijdens een vlucht valt ik zoiets meteen in slaap. Ik geloof dat ik ons nog voelde opstijgen maar dat was het dan ook. De vlucht is maar een uur en pas bij het inzetten van de daling word ik rustig wakker. Het is nog steeds 9:25, maar in plaats van Eindhoven ben ik nu in Londen! Ik regel een huurauto, eet iets, zet mijn ipod aan en moet geniet nog dik een uur van het theater dat vliegveld heet. Dan komt ook Mhairi aan kan ik voor mijn gevoel echt aan de reis beginnen. We lopen meteen naar de huurauto , stappen in en we rijden richting Wales. In het begin moet ik weer heel even wennen om aan de linkerkant te rijden, maar nadat enkele auto's me met lichtsignalen en toeters erop hebben gewezen waar links ook alweer is komt alles in orde.

We rijden via een kleine omweg naar Wales, eerst stoppen we bij Stonehenge. Ik had al begrepen dat het in het echt veel kleiner en minder spectaculair is dan je vaak op televisie of op foto's ziet. Bij het zien van Stonehenge vanaf de autobaan die er pal naast ligt kan ik die mening wel delen. Echter zodra ik binnen de omheining ben en er omheen loop besef ik steeds meer dat dit werkelijk fascinerend is. Er zit een gratis audio tour bij, er zijn weinig mensen die onnodig mijn foto's opvullen en de zon streelt de stenen met een mooie gloed. Ik zou niet speciaal naar Engeland gaan om Stonehenge te zien persoonlijk, maar als je in de buurt bent is het meer dan de moeite waard. Verkleed als druide kom je er blijkbaar gratis in, helaas valt de categorie Dwerg (waar ik toe beheer) daar niet onder. Gewoon betalen dus.

We rijden verder en zodra we de brug passeren komen we in Wales aan, ik mag weer een landje aan mijn lijst toevoegen (nummer #49). Het is al duister dus we zoeken een slaapplaats net over de grens in Chepstow.

30 oktober 2011
We bezoeken Tintern Abbey, een vervallen oud klooster. De route erheen is prachtig, de hellingen en landschappen zijn bruin, geel, rood en groen gekleurd door de herst. We passeren kleine dorpjes die altijd meer pubs tellen dan huizen. De Abbey zelf is een ruïne maar wat er nog van staat is prachtig. Hoge zalen met even hoge ramen vol versieringen, er zit geen glas meer in maar de contouren de pilaren en de ramen zelf zijn schitterend. Een oase aan rust heerst er en je past er automatisch je eigen ritme op aan waardoor je alle tijd neem op alles goed in je op te nemen.

Na Tintern Abbey achter ons gelaten te hebben en een heerlijke traditionele Welse soep te hebben gegeten vervolgen we onze route naar Raglan Castle. Het weer is ons nog steeds gunstig gezind en dat zorgt ervoor dat we elke toren van het kasteel kunnen beklimmen en van het indrukwekkende uitzicht mogen genieten. Ook dit is weer een ruïne, dus geen kamers gevuld met traditioneel meubilair, schilderijen of kasten vol oude boeken. De tand des tijds en de vocht heeft zichtbaar afbraak gedaan aan wat eens een machtig kasteel was. Kastelen geven me altijd de drang om elke gang, toren en uithoek te vinden via de smalle deuren en de wenteltrappen. Dit keer is geen uitzondering en we checken alles tot aan de vochtige kelders toe.


31 oktober 2011
Caerleon is vroeger een romeinse nederzetting geweest. Terwijl het buiten regent bezoeken wij binnen de oude romeinse baden die voor het legioen en hun families werden gebruikt. Het is onvoorstelbaar hoe de Romeinen in die tijd al baden en sauna's konden maken en zo de grondslag hebben gelegd voor onze sauna bezoeken aan Thermae 2000in Valkenburg.
De wolken zijn ondertussen over getrokken en buiten bezoeken we wat ooit romeinse barakken waren en het grootste Amfitheater dat bloot is gelegd in Groot-Brittannië. Het stelt allemaal niet heel veel voor om te zien en het amfitheater is meer een groene grasheuvel dan een groots theater.

Tijdens de rit naar Caerphilly Castle nemen de wolken toch weer de overhand. Gewapend in mijn fel gele poncho trotseer ik eerst een modderveld en een glibberige brug, om tot staan te worden gebracht door wat eerst de ingang leek maar achteraf toch de gesloten achterpoort lijkt te zijn. Een stelletje ganzen lijkt ons uit te lachen....en terecht. We lopen helemaal om, mijn sokken zijn op dat moment natte sponsjes geworden, en bereiken ietwat klam de ingang. Daar aangekomen vragen we of er ook toiletten zijn. Nee, dan moeten we weer 5 minuten terug lopen. We besluiten dat niet de toen en ons plasje op te houden. We lopen de kassa voorbij naar buiten, een poort door en....taaaddaaaa...daar zijn gewoon toiletten!! Uit protest wil ik eigenlijk tegen het kassa huisje plassen maar ja, paps heeft me uitdrukkelijk gevraagd GEEN gekke dingen te doen.
Door de regen en de donkere wolken krijgt het kasteel ook een meer spookachtig geheel. Sommige gedeelten zijn nog in prima staat, schilden hangen aan de muur, grote eikenhouten tafels en stoelen sieren het midden van de ruimte. De vlag van Wales wappert stevig op elke toren. De andere zijde van het kasteel is echter zwaar in verval, stukken toren zijn naar beneden gekomen en 1 toren staat zo scheef als de toren van Pisa.
Buiten de kasteeldeuren warme we ons op aan een lekkere warme chocomel met een Welsch cooky. We besluiten bij het invallen van de avond om vanuit het zuiden een heel stuk naar het noorden te gaan rijden.

1 november 2011
Op het menu van vandaag staan wederom kastelen. Conwy Castle is de eerste. De locatie en het omliggende dorpje zijn postcard perfect! Bijna elke ruimte is bezichtigen en door de hoogte ervan zijn er meerdere verdiepingen van waaruit je uitzicht hebt op zowel de omliggende omgeving als de binnenring van het kasteel zelf. Het slechte weer van gisteren heeft weer plaats gemaakt voor een heerlijk herfst zonnetje en de lol kan niet op. Het kasteel heeft een prettige uitstraling en we spenderen uiteindelijk meer tijd hier dan van tevoren bedacht.

Pas in de namiddag gaan we er weg en arriveren dan ook pas een uur voor sluitingstijd bij het volgende kasteel; Caernarfon Castle. Mhairi vraagt of we korting krijgen omdat we zo laat zijn, de man in het hokje kijkt ons eerst vragend aan en besluit ons dan voor de helft van de prijs naar binnen te laten, high five! Dit blijkt het kasteel te zijn waar de prins van Wales is beëdigd, oftewel Prins Charles. Het is erg netjes onderhouden, het gras is mooi groen en kort en het straalt iets statisch uit. Door ons late bezoek is er op een enkeling na niemand, het hele kasteel lijkt voor ons alleen. Als dan plots een luide bel luidt schrikken we behoorlijk, het is zo'n oude schoolbel waarmee ik vroeger over het plein renden om het einde van de pauze aan te kondigen.

2 november 2011

Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch

oftewel: the church of Mary in the hollow of the white hazel near the fierce whirlpooland the church of Tysilio by the red cave

Het dorpje met de langste naam van de wereld. De volgende keer als je met pim-pam-pet een plaatsnaam met een L moet noemen dan weet je het dus wel. Zoals elke tourist maken we de foto met het naambord en onszelf erop. Er is voor de rest ook niks te doen. Zo'n lange naam, geen inhoud. Maar leuk is het natuurlijk wel.

We zijn overigens niet hierheen gereden vanwege dit dorpje maar vanwege enkele oude overblijfselen van nederzettingen van dik 5000 jaar geleden. De eerste die we bezoeken is Brynsiencyn. Het is gebruikt geweest voor ceremonies en er zijn enkele botten, potten en sieraden gevonden. Wat nu nog rest is een heuvel begroeid met gras, daaronder zit een kamer (open ruimte) waar de spullen zijn gevonden. De kamer is via smalle ingangen te bereiken. De heuvel ligt ergens in een weiland van een boer wat het wel grappig maakt om er te komen, lopend tussen de schapen.
De tweede die we bezoeken heet Rhosneigr en ligt aan de kust. Ernaast zijn dappere surfers in het koude water aan het proberen de grote golven te temmen. Rhosneigr is groter van opzet, buiten het kleine infromatie bordje is er voor de rest weinig informatie over te vinden.
De laatste bezienswaardiheid die dag bestaat uit 3 stukken die op loopafstand van elkaar liggen; Llanallgo. Op een heuvel staat nog een stuk oud kerkje dat door schapen gebruikt wordt om in de schaduw te liggen. Een paar honderd meter verderop, door bomen omringd waardoor het niet vanaf de weg te zien is, liggen de resten van wat ooit een nederzetting is geweest ter verdedigen tegen de Romeinen. Je ziet nog duidelijk de ronde vormen van de huizen, de muren om de nederzetting heen en je krijgt het gevoel terug in de tijd te worden geslingerd tot waar Asterix en Obelix leefden.
Niet ver er vandaan is een kleine hunebed. Hij is niet hoog maar de steen bovenop is behoorlijk groot en uiteraard rijst de vraag hoe ze die ooit duizenden jaren geleden hebben kunnen verslepen en hier bovenop hebben geplaatst (zonder vakbonden of ARBO-wetgeving).
Het mooie aan het bezichtigen van deze bezienswaardigheden is wellicht niet eens de bezienswaardigheid zelf, maar de route erheen en de punten waar ze liggen. Er staan geen hekwerken omheen, er is geen graffiti, je hoeft er niet voor te betalen. Het ligt er nog bij zoals het toen, lang geleden, is gebouwd.


3-4-5 november 2011
De laatste drie dagen gebruiken we om Cardiff (de hoofdstad) te bezoeken. Wederom een mooi kasteel dat uitkijkt op de hoofdstraat. Veel kroegen, vrolijke mensen en een mix tussen een grote stad met een plattelands gevoel. We hebben uiteraard een bioscoopje bezocht, traditioneel gegeten en voor de rest eigenlijk relaxt rond gelopen. De laatste dag dat ik er was (5 november) is blijkbaar een traditionele feestdag in Groot Groot-Brittannië, ik ben alleen helaas vergeten waarom. In de avond is er dan altijd een groot vuur (bonfire) en vuurwerk. In Cardiff doen ze daar in het park nog eens kermisattracties bij en mogen de 15.000 bezoekers genieten van het grootste vuurwerk dat er te vinden is op dat moment. De bonfire viel nogal tegen, ik kan me vaag herinneren dat ik zelf de BBQ wel eens hoger heb doen branden maar goed. Het vuurwerk daar en tegen was geweldig!!!! Het hele spektakel heeft meer dan een half uur geduurd en kosten nog moeite werden gespaard, een waardig afscheid van Wales.

6 november 2011
Op tijd opstaan en een paar uur rijden van Cardiff naar Londen. Mijn vlucht is om 17:05 en die van Mhairi naar Glasgow om 17:55. Prima gedaan, kunnen we samen langs de douane en pas bij de gate afscheid nemen. Twee uur voor mijn vlucht parkeer ik de huurauto en komen we erachter dat ik van terminal South vlieg en Mhairi van terminal North. Vervelend, maar er gaat gelukkig wel elke 5 minuten een bus naar de andere terminal. Dat wordt dan toch iets eerder afscheid nemen helaas. Ik wil inchecken en aan de balie geven ze aan dat ik wel een bewijs moet hebben dat ik binnen 90 dagen Argentinië weer verlaat (visa is 90 dagen geldig). Naar mijn inziens is dat helemaal niet nodig en het staat ook nergens vermeld. Ik heb natuurlijk een enkeltje gekocht omdat ik niet van plan ben om binnen 6 maanden,laat staan 3 maanden, vanuit Argentinië terug naar huis te vliegen. Toen in vanuit Costa Rica naar Panama ging wist ik dat ze een bewijs willen zien en genoeg geld (of creditcard), dat staat ook overal vermeld. Zoals je wel kunt begrijpen was ik “not amused”. Echter zonder bewijs, niet inchecken zo werd mij verteld. Dus snel naar een andere balie, een ticket vanuit Buenos Aires naar Montevideo (Uruguay) zou me 115 euro kosten...gggggrrr! Dus als een gek naar het internet. Je had me moeten zien zitten, op zoek naar een busticket van BA naar Montevideo, bijna elke site is in het Spaans, ik kwam er geen wijs uit. De tijd tikte weg en daarmee ook mijn humeur. Godzijdank bleef Mhairi heel rustig. Eindelijk een busticket gevonden (inclusief ferry ??), voor 90 euro. Nog altijd 25 euro goedkoper. PDF-file met ticket wilde niet openen op die computer, kookpunt bijna bereikt, er kwam al stoom en zo'n fluitend geluid uit mijn oren! Dus dan maar mijn bevestiging vanuit mijn mail printen. Dat lukte uiteindelijk, nu maar hopen dat dat voldoende is. Ja, dat is voldoende, als we maar een bewijs hebben. Ik had dus net zo goed in word een tekstje kunnen schrijven met een reserveringsnummer want meer had ik niet. Het ergste is, ik ga dat busticket dus nooit gebruiken het is maar simpelweg een “bewijs” dat ik Argentinië binnen 3 maanden verlaat. Nou ik had al bijna geen zin meer om er heen te gaan. We hebben nog snel afscheid kunnen nemen, snel langs de douane en ik kon zo het vliegtuig inlopen.
Twee uur later (die ik uiteraard weer geslapen heb) kom ik aan in Madrid. Mijn laatste euro's zijn op gegaan aan wat eten en drinken. Na bijna 4 uur wachten (ivm overstappen en vertraging) zat ik dan eindelijk in het vliegtuig dat me naar Buenos Aires zou brengen. Het was een nachtvlucht, heb dus bijna alles geslapen, tussendoor de nogal slechte vliegtuig maaltijd gegeten en gehoopt dat ze me ook daadwerkelijk Argentinië in zouden laten met mijn 10 cijferige reserveringsnummer voor een vage busrit op 6 januari 2012 met een onbekende busmaatschappij die me over de grens naar Uruguay zal moeten brengen.