Touchdown in Argentinie (land #50)

7 november 2011
Touch down in South America! Backpack van de band gepakt en op naar de douane. Buenos Dias! Stempel in mijn paspoort en klaar is Kees. Niks geen bewijs nodig dat ik Argentinië weer ga verlaten binnen 90 dagen. En daar ging ik, door de schuifdeuren van de aankomsthal, mijn eerste passen op Argentijnse bodem. Bij de pinautomaat kom ik Frank tegen (uit Terneuzen). Aangezien ik nog geen guesthouse heb geboekt, deel ik met hem een taxi naar zijn guesthouse en daar hebben ze nog plek vrij voor me (laatste bed). Ik slaap in een dorm met 5 andere mensen die hier blijkbaar al meer dan een maand vertoeven. Frank en ik zijn nogal moe maar besluiten alsnog BA in te gaan aangezien het daar nog in de middag is (4 uur tijdsverschil). We pakken de metro naar een andere gedeelte van de stad (0,20 eurocent) en eten in een lokaal kroegje. We bestellen een biertje...een wat?? EEN BIER!!! Ze serveren hier alleen flessen van een liter. Zo dat hakt er even in, hips. Terug in het guesthouse nemen we nog een afzakkertje: Goldstrike! Die heb ik van thuis mee genomen.

8 november 2011
Opnieuw BA verkennen. Wederom met de metro. We lopen door een groot gedeelte van BA, veel oude gebouwen afgewisseld door moderne hoogbouw. Veel winkels en straatverkopers. De bomen staan in de bloei omdat het hier nu lente is. Hatsjtoe, welkom hooikoorts. Het is een urenlange wandeling door een mega stad die van alle gemakken en soorten mensen voorzien is. De plaza's zijn wel minder mooi dan die ik gewend ben van andere Zuid-Amerikaanse steden. We doen wel de bekendste plaza aan. Die waar alle voormalige en de huidige president gebruiken om het volk toe te spreken. Ik sta voor het balkon waar oa Eva Peron (beter kend als Evita) haar bekende toespraken hield en vanaf waar Madonna het bekende nummer Don't cry for me Argentina zingt (uit de film waarin ze Evita speelt). Het heeft wel iets aangezien ik de film extra pas geleden heb gekeken omdat ik naar Argentinië zou gaan. Wel apart dat ik dit thuis op de bank op mijn kamer pas geleden heb gezien, en nu sta ik er zelf.
Terug in het guesthouse doen Frank en ik nog een bier boven op het balkon en genieten van de geluiden die de avond in een grote stad met zich mee brengen.

9 november 2011
Frank vertrekt met een vriend uit Argentinië naar het noorden en ik besluit na het ontbijt om naar een andere plek te gaan. Volgende week kom ik toch weer in BA om een vriend op te halen op het vliegveld, we komen er nog eens terug nadat we in het zuiden zijn geweest en zullen ook vanuit hier over een tijd verder vliegen naar de volgende bestemming. Ik krijg dus nog genoeg kansen om meer van BA te zien. Met de taxi ga ik naar het busstation waar ik met handen en voetenwerk een busticket regel. Het lijkt soms wel de yosti band hoe ik probeer dingen te regelen, met handgebaren en geluiden die net zo weinig voor hun betekenen als die van hun voor mij. De bus is laat en de rit duurt langer dan gepland. Wat is nieuw in deze landen, ik ben er met alle reizen al aan gewend. Aangekomen in San Antonio de Areco begint het echte avontuur pas echt. Ik sleep me te pletter met mijn 27 kilo op de rug (tja iets teveel ingepakt daar moet snel minimaal 5 kilo vanaf), het zweet staat me op mijn rug naar 20 minuten lopen. Het adres uit de reisgids van een guesthouse bestaat...enige minpunt is dat het guesthouse niet meer bestaat. Dus maar weer 15 minuten verder lopen voor een plek. Hier hebben ze ook plaats, wel maar voor 1 nacht terwijl ik eigenlijk 5 nachten wil blijven vanwege een gauncho (traditioneel cowboy) festival. Maar goed ik pak die ene nacht wel en kijk dan wel verder. Ik verken het kleine charmante stadje en vind een ander guesthouse. Ik probeer uit te leggen dat ik voor vannacht al een plek heb maar graag morgen (manjana) hier heen kom. Er komt alleen maar manjana, manjana, manjana uit. Drie Argentijnen die een soort kanon in het Spaans aan het tetteren zijn, ik snap er niks meer van. Echter op het einde lijkt duidelijk te zijn dat ik morgen terug kan komen en ik dan daar kan overnachten.
Ik moet nog eten en ga naar een barretje, mijn maag knort, de kaart is in het Spaans. Ik bestel een huppel-de-pup completa, wat erop duidt dat het een compleet menu is. Compleet is het zeker...een menu??? Het blijkt een kaasplankje te zijn met uiteraard kaas, verschillende soorten worstjes en vlees, olijven, nootjes en chips. Volgens mij is dit meer het soort prikkertjes gehalte borrelhapje dat je met meerdere mensen deelt als tussendoortje. Echter de alles wordt opgegeten want mijn lichaam wilt energie.
De avondzon doet de straten rood verlichten en zorgt voor een horizon waarin je een eenzame cowboy doet zien verdwijnen. Zo voel ik me ook wel, a lone longsome cowbow, helemaal alleen ver weg van thuis. Mijn guesthouse heeft een prachtige kamer met een hoog plafond en een ouderwets bad op vier pootjes, waar ik dankbaar gebruik van maak voordat ik naar bed ga.

10 november 2011
Uitgeslapen en fris slenter ik naar het ontbijt, meestal erg karig, maar ik ben verrast er is van alles. Muesli, een lekker eitje, jus d'orange, een lekker bakje thee en fruit. Ik eet mijn buikje rond. Ik pak mijn rugzak weer in en ga vol goede moed naar mijn nieuwe guesthouse. Mevrouw manjana doet de deur open. Bij het inchecken blijkt dat ook zij maar plaats heeft voor 1 overnachting. Ik snap er niks meer van, maar ook dat hoort bij het reizen. Ik neem de kamer en besluit meteen naar het tourist information punt te gaan. Buenos dias! En wederom spreken ze hier geen woord Engels, handig voor een de toeristen, waar ik er dus eentje van ben. Handjes en voetjes weer de lucht in. In ieder geval begrijp ik dat zaterdag en zondag het hoofd gedeelte van het festival is en ik daar een ticket voor moet bemachtigen ergens anders in het dorp. Ik ga eerst op zoek naar weer een andere overnachtingsplaats voor de overige nachten. Bij Hotel Americano is iemand die wel Engels spreekt, al is het maar zeer gebrekkig het klinkt mij als muziek in de oren. Ze hebben kamers vrij vanaf morgen tot en met maandag, ik zeg Ole! Caramba! Tevens kan ze me de exacte locatie geven waar ik de tickets kan kopen. Dat doe ik dan ook gelijk erna.
De rest van de middag breng ik door in het kleine parkje van de plaza en in de straten van San Antonio. Later in de middag vertoef ik in de riante tuin van het guesthouse waar ik geniet van een stralende zon die de temperaturen tussen de 25 en 30 graden brengt.

11 november 2011
Weer mijn backpack inpakken en een stukje lopen. Met open armen en een glimlach word ik bij mijn “nieuwe” guesthouse ontvangen. De kamer is netjes en ik heb een eigen douche en toilet. Hier kan ik tot maandag blijven dus ik kan rustig mijn spullen uitpakken en het me comfortabel maken. Daarna ga ik San Antonio de Areco wat meer verkennen, ik zoek alvast het pleintje op en het grasland net buiten het dorp, waar morgen en overmorgen het Gaucho festival grotendeels zal plaatsvinden. Tevens loop ik terug naar het busstation (dit keer zonder de zware bepakking...ppfff) om alvast een ticket terug te kopen voor Lunes (maandag; ja, ja mijn Spaans gaat er met de dag op vooruit). Rond een uur of 14:00 lijkt het hele dorp weer uit te sterven, iedereen aan de siesta. Gelukkig is er 1 cafetaria open die wat te eten heeft en een drankje. Ik bekijk het weinig voorbij gaande leven op straat en de plaza, een oase van rust is neer gestreken in de straten. Heerlijk! Ik lees wat in mijn reisgids om toch iets vooruit te plannen voor de volgende week en sip wat aan mijn bier. Na betaald te hebben neem ik een omweg door het dorpje om naar mijn kamer te gaan. De avond brengt ook niet veel meer dan rust aangezien de Argentijnen pas laat gaan avondeten. Dus om 22:00 ga ik er pas op uit in de hoop een smakelijk hapje te krijgen. Het blijkt nog aan de vroege kant te zijn. De eettentjes zijn nog maar half gevuld en de gasten zitten nog aan de wijn en de voorafjes (de kaasplankjes en nootjes!). Als ik een volledige maaltijd wil bestellen roept dit dan ook grote ogen op. Maar de aanhouder (met de knorrende maag) wint en ik krijg een sandwich pojjo (kip) met papas fritas. Zo mijn maag is weer gevuld. Het hele tafereel om me heen sla ik gade met veel genot, ik snap er geen moer van, maar het ziet er knus en gezellig uit.

12 november 2011
Het festival kan beginnen!!!! Als eerste op het grote grasveld, waar van heinde en ver Gaucho's aankomen met hun paarden. De ene letterlijk te paard, de andere met grote vrachtwagens vol paarden. Het groene grasveld is haast niet meer te zien door al het stof. Door de lente, het gras en de stof krijg ik ontzettende last van hooikoorts en ik nies bijna een Gaucho van zijn paard. Er zijn overal barbecues, maar iets anders dan bij ons. Hier worden hele stukken koe en vee op roosters gelegd, vuur eronder en iemand die mat een soort hooivork de stukken vlees omdraait. Dat noem ik nou eens een feestje! Er zijn stalletjes met “cowboy” spullen, stands met werkelijk de mooiste sieraden voor de paarden, handgemaakte dolken (elke Gaucho heeft er eentje in het geval hij teugels of touw moet doorsnijden) en natuurlijk hoeden. Het is dat ze geen snorren verkopen want die zouden het volgens mij best goed doen hier. De showt begint met een soort rodeo. Er staan drie palen op het veld, aan elke paal wordt een paard vastgebonden. Deze wordt geblinddoekt en gezadeld. Dan kom er een Gaucho, die neemt plaats op het zadel en.....touw los, blinddoek af en hupsakee!! YYYIIIHHHEEAAA!! Het is natuurlijk de bedoeling om op je paard te blijven zitten totdat twee andere Gaucho's naast je komen rijden en je eraf pakken. Sommige halen dat, anderen vliegen er na luttele seconden vanaf en sommige komen niet veel verder dan de plek van waar de paal staat ha, ha. Doe dan niet mee zou ik zeggen. Sommige hengsten gaan er behoorlijk aan toe en springen en schoppen alle kanten uit, het is een knap staaltje als je daar op blijft zitten. Ik moet er wel even bij vermelden dat voor alle paarden heel goed gezorgd wordt. Er is geen dierenleed bij of andere rotzooi want dan was ik meteen vertrokken. Dit rodeo gedeelte hoort gewoon bij het temmen van de paarden en bij het Gaucho zijn. Ook zijn er mannen die op hun paard zitten en een “godmother” aan een touw hebben. De godmother heeft een bel met een authentieke klank. Daarnaast zijn er negen paarden die los lopen. Zowel het paard van de Gaucho als de Godmother hebben een aparte kleur van de rest van de groep. De negen paarden volgende de bel en luisteren naar de Gaucho. Het is de bedoeling dat de Gaucho oa rondjes draait en de paarden volgen in de zelfde richting. Tevens komt hij aan galopperen met alle paarden, laat dan de godmother los, de rest van de paarden mag dan niet volgen maar moet bij de godmother blijven staan. Tevens bindt hij de achterste benen van de godmother vast, jaagt de andere paarden op afstand en vangt er dan eentje van. Het komt allemaal op vertrouwen en discipline aan. De mensen hier vinden het waanzinnig. Dit hele spektakel en het showen van de paarden gaat de hele dag zo door. Zelfs voor mensen die niks om paarden geven is dit een aanrader. Het festival zelf, de laaiend enthousiaste Argentijnen erom heen, de sfeer, de smaak van stof in je mond. Je moet het een keertje meemaken.

13 november 2011
De tweede dag van het festival begint met een muziekopvoering van militairen. Tijdens het volkslied zingt iedereen uit volle borst mee, dat is wat anders dan in Nederland waar misschien een paar mensen nog net de eerste 2 coupletten kent (en dan is het nog maar de vraag of ze meezingen of mee-mompelen).
Daarna is een traditioneel dansen dat plaatsvind op de straten rondom het plein. Het ziet er niet al te moeilijk uit maar heeft wel wat. De mensen hier gaan er helemaal in op. Dan begint de lange stoet aan Gaucho's en paarden die voorbij komen. De straten worden gevuld met grote en kleine paarden, Gaucho's met grote snorren, vrouwen in mooie jurken met beide benen naar 1 kant (zoals dat hoort bij dames) en de straten worden gevuld met poep. Wat wil je ook anders met letterlijk honderden paarden die de revue passeren. Het is een soort carnavalsoptocht met Argentijnse cowboys. Verschillende streken/dorpen hebben hun eigen vlag, de Spaanse commentator maakt er een waar spektakel van en schreeuw er enthousiast op los bij iedere delegatie die voorbij komt. Het is een hele stoet die door het dorp komt en het plein en de straten staan vol met toeschouwers.
In de middag zijn er wederom festiviteiten op het grasveld. Wederom de rodeo en het showspel met de godmother. Dit keer komen ook alle paarden het veld op en plots laten ze ze allemaal door elkaar rennen, 1 grote stofwolk, hoeven die kletterend over de grond gaan, het lijkt wel alsof er oorlog is uitgebroken. De bedoeling is dat ze alle paarden door elkaar heen laten rennen, behalve hun eigen paard en de godmother, daarna moeten ze zo snel als mogelijk hun eigen paarden weer bij elkaar krijgen.
Na wederom een amusante dag ga ik terug naar mijn kamer, eerst maar eens een kilo aan stof van me afwassen. Tijdens het douchen bedenk ik me met een glimlach dat het toch wel apart is zo'n klein dorp, normaal hartstikke rustig en relaxt en dan 2 dagen in het jaar gaat het hier helemaal los. En dat al 72 jaar blijkbaar.

14 november 2011
Met de bus terug naar Buenos Aires. Aangekomen op het busstation pak ik een taxi naar het guesthouse want ik heb geen flauw benul waar ik precies in de stad ben. Echter na 2 bochten zie ik al allemaal herkenningspunten, volgende keer kan ik dit dus makkelijk via de subway doen. De rest van de dag doe ik wat foto's uploaden en zoek ik informatie uit voor de volgende bestemming. Louis komt een dag later aan ivm een omzetting van de vlucht vanuit de maatschappij.

15 november 2011
Ik neem de subway naar het centrum, loopt via een omweg door de met verkopers bezaaide straten van de stad naar het busstation. Helaas kan ik geen ticket boeken voor morgen naar Mendoza omdat alle computers plat liggen. In ieder geval weet ik nu wel hoe (en hoe makkelijk) ik bij het busstation kan komen en wat de vertrektijden en tickets zijn voor de busrit. Vanuit hier loop ik een stuk naar een grote begraafplaats. Deze ligt echt gewoon in een wijk, wel omringt door muren, maar daarachter zie je gewoon de hoogbouw. Het is een prachtige bezienswaardigheid, de graven zijn tombes en de ene doet niet onder voor de andere. Bij vele kant je door de tralies en ruiten kijken en zie je zo de graafkisten staan. Beelden, grafkelders, glas-in-lood ramen, meters hoge koepels, niks is te gek. Daar waar wij een grafsteen genoeg vinden maken ze hier halve huizen voor de overledenen. Uiteraard bezoek ik ook Evita's tombe, hij is niet speciaal en dat vind ik er juist zo speciaal aan. De meeste mensen staan er even bij stil, maken en foto en lopen weer verder. Ik ga er rustig bij zitten en sla alles gade. Het is een komen en gaan van mensen en ik vraag me af of deze mensen er gewoon heen komen omdat ze weten dat Eva Peron zo geliefd is in Argentinië of omdat ze ook echt iets van haar verleden weten. Zelf ben ik echt geen oo het vlak van de Argentijnse geschiedenis echter ik ben blij de film te hebben gezien over haar leven en waarom zij zo belangrijk is geweest voor het volk. Dat maakt deze tombe nou net iets specialer voor me dan al die andere die hier zijn gebouwd. Mijn dik 2 uur durende tour door de smallere en bredere straatjes tussen de tombes geeft een gevoel van rust en ik neem de tijd om alle mooie graven te bekijken. Aan de overkant van de begraafplaats is ene klein parkje en ik ga er even liggen om de indrukken te verwerken.
Ik loop weer richting centrum en pak een filmpje, 11:11:11. Geen geweldige film, maar onderhoudend genoeg en in ieder geval in het Engels.