Antarctica - het witte continent (Land #51)

18 december 2011
Het is eindelijk zover, onze reis naar het witte continent (mijn zesde continent) staat op het punt om te beginnen. Alle spullen zijn ingepakt, we kopen nog wat snacks en wijn voor op de boot en dan is het ongeduldig wachten tot 15:30. Eigenlijk zouden we een korte briefing krijgen maar we verzamelen alleen en hebben dan de kortste busrit tot nu toe, 5 minuten naar de haven. Daar ligt de boot voor ons klaar. We gaan aan boort en de kriebels worden steeds meer en groter. Het blijkt wel dat Louis en ik een aparte kamer hebben en onze hut met anderen delen. We gaan naar de crew en ze geven aan dat ze er alles aan zullen doen om te zorgen dat we zo snel mogelijk samen op een kamer liggen. Vannacht zal Louis een kamer delen met Lydie (een Brabantse die we in het guesthouse hebben ontmoet en de hele week al mee zijn opgetrokken) en ik zal vanavond met Mike een kamer delen. Hij zou eigenlijk al 10 dagen geleden naar Antarctica zijn vertrokken maar zijn boot had motorproblemen.
Om 19:30 hebben we ons eerste avondmaal op de boot, hij ligt dan wel nog in de haven aangemeerd. Er is een salade buffet, een hoofdgerecht en een toetje. Iedereen is in een opperbeste stemming. Om 21:00 is het dan eindelijk zover....iedereen staat op het dek om te zien hoe de boot van de kade loskomt en langzaam de Beagle channel opvaart, zuidwaarts, naar de onderkant van de aarde. Met een mooi uitzicht op Ushuaia, dat steeds kleiner wordt in het avondrood, drinken we een goldstrike.
's Avonds hebben we een evacuatie oefening, allemaal met het reddingsvest naar het bovenste dek en een kijkje nemen in de reddingsboten. Neem van mij aan daar wil je op open zee echt nooit in terecht komen, als sardientjes in een blik en ik kan me voorstellen dat menige maaginhoud op de vloer gaat belanden.

19 december 2011
De Drake Passage die we de komende 2 ½ dag gaan passeren staat bekend om zijn ruwheid. Passagiers en crew dragen pleisters achter hun oren, polsbandjes met drukpunten of nemen pillen tegen de misselijkheid die zeeziekte met zich meebrengt. We zijn op het ergste voorbereid. Ook ik heb gisteren en vanochtend een pil ingenomen. Louis ontmoet ik bij het ontbijt, we zijn enthousiast, maar na enkele minuten trekt Louis al wit weg en excuseert zich. We zijn nog maar net op open zee en ik denk dat hij de eerste is die eer betoont aan de Drake Passage. Op de hele Drake Passage is niks te zien behalve zee, zee en nog eens zee. Ik slaap het meeste van de dag, een nadeel van de pillen is dat je nogal slaperig kan worden. Het blijkt dat we heel erg veel geluk hebben want de Drake Passage is super rustig, de crew heeft het nog nooit meegemaakt dat er nauwelijks golven zijn zoals nu en dopen de zee tijdelijk om naar Lake Passage.

20 december 2011
Ik heb geen pillen meer genomen en voel me fit en prettig. Ik heb slechts lichte vormen van zeeziekte die door een half uur plat liggen weer voorbij gaan. Rond 10:30 schalmt er over de intercom dat er walvissen gesignaleerd zijn. Als een gek rent iedereen naar het dek toe met het fototoestel in de hand. Even later zien we overal in de verte water omhoog spuiten, een prachtig gezicht. Het is een hele grote groep bultrug walvissen en we komen ontzettend dichtbij. Het is zo mooi om walvissen te zien, gracieus bewegen ze door het water, af en toe duikend waardoor hun staart boven water uitkomt. Ze zijn overal om ons heen. Louis en ik staan aan de perfecte kant om er twee van heel dichtbij te zien. We kunnen heel duidelijk hun witte vinnen onderwater zien en plots komen ze een stuk boven water uit. Super! Dit is wat je van Antarctica verwacht en we zijn er nog niets eens!!!! Het hele spektakel duurt bijna een uur en tovert brede glimlachen op iedereens gezicht. Het hele seizoen zijn er blijkbaar niet zoveel walvissen bij elkaar gezien wordt ons medegedeeld. Het is moeilijk uit te leggen hoe bijzonder het is tenzij je het zelf heb meegemaakt. Walvissen zijn zo'n mooie verschijning.
De rest van de dag varen we verder over de rustige Drake Passage en leren we Shir (Israëliër) en Thomas (Duitser) beter kennen en maken we grappen over het feit dat een Duitser en een Jood een kamer delen.

21 december 2011
Land ahoy!! Land ahoy!! Daar voor ons ligt ons doel, na dik 2 dagen op open zee zijn we er, de laatste echte wildernis der aarde. Nauwelijks aangetast door de aanwezigheid van mensen. Een praktisch ongerepte natuur, zo uniek en tevens divers dat hij nergens anders ter wereld te vinden is.
Dit is Antarctica!! Je kon de spanning al voelen de afgelopen dagen, de spanning van sensatie. Iedereen wacht op dat ene moment om de eerste glimps van het continent op te vangen. De ontlading is super! Bij iedereen op de boot en ik kan de kriebels in mijn onderbuik voelen. Alles om ons heen wordt langzaam wit, er staat een strakke koude wind, precies zoals dat hoort hier aan de onderkant van de aardbol. Een gigantische ijsrots komt voorbij drijven alsof het de normaalste zaak van de wereld is, en eerlijk is eerlijk hier is dat ook zo.
Onverwachts worden we nogmaals getrakteerd op een groep walvissen. Dit keer hebben we zelfs het geluk dat er een aantal zijn die boven het water uit springen. Tussen al mijn eigen wilde kreten en uitzinnigheid in lukt het me ook nog eens om dit op 1 foto vast te leggen. Dit is geen documentaire op tv, dit is geen dierentuin, nee ik ben er echt. Een achtergrond van bergen met meters en meters pakken sneeuw en gletsjerijs, met daarvoor walvissen die op alle gemak rondzwemmen, hun lucht uitblazen en af en toe een sprongetje maken.
Nog maar half bekomen van het spektakel moeten we onze rode waterdichte kleding aan, zet ik mijn Elmo muts op trek mijn knal oranje handschoenen aan. We staan op het punt om met de zodiak op het water te gaan cruisen tussen de Melchior Islands - 64°19’S, 62°57’W.
Al snel bevinden we ons op het water tussen dobberende ijsschotsen en het duurt niet lang voordat we de eerste pinguïns zien. Ze bekommeren zich helemaal niet om ons terwijl wij foto na foto schieten om alles vast te leggen. Wat zijn het ook voor koddige diertjes, op land lijken ze een beetje hulpeloos waggelende clowns maar in het water zijn ze super snel en erg bekwaam. Het is de combinatie van het zitten in een klein bootje tussen wanden ijs van tientallen meters hoog en aanwezig zijn tussen de pinguïns dat dit alles zo uniek maakt. Je waant je niet in Antarctica, je bent er! Je ligt stil in je zodiak voor een enorme ijsrots, je kijkt omhoog en krijgt bijna een nekhernia, je voelt je piepklein tegenover dit natuurgeweld. Dan vertellen ze je nog maar eens dat slechts 20% – 30% boven water uitkomt en de rest nog onder water ligt, wachtende op de ijsrots om genoeg te dooien en zich dan om te draaien.
Achter een ijsrots die eruit ziet als een ijsje vinden we twee rustende seals. We kunnen tot heel dichtbij naderen. Terwijl iedereen heel stil is en het enige geluid komt van de camera's die foto's maken, kijkt 1 van de 2 seals eens op, gaapt, lacht naar ons en gaat weer liggen. Het is dat hij nog net niet zwaait, zijn pootje omhoog houdt en geld vraagt.

Niet veel later als we weer terug zijn op de grote boot worden er Orca's gesignaleerd. Als er iets is waarvan ik gedroomd heb is het wel om Orca's te zien (in het wild). Vol spanning sta ik op het dek te turen over de eindeloze zee. JJJAAAAHHH!!! Daar zwemmen ze! Een groep van ongeveer 15 Orca's zwemt voor de boot uit. Ze bewegen zich langzaam voort en ik kan ze goed zien. Ik ga compleet uit mijn dak en doe een dansje op het dek. Hun vin steekt strak boven het water uit, hun witte vlekken aan de zijkant van hun hoofd en achter hun vin zijn duidelijk zichtbaar. Orca's zijn een dolfijnsoort en waarschijnlijk de slimste (zoog)dieren in het water. Ze jagen in familie groepen en leren samen hun prooi te vangen. Orca's overal de hele wereld hebben specifieke jacht methodes ontwikkelt voor de prooi die ze in een bepaalt gebied vangen, iets dat uniek is in de dierenwereld. Het is dus niet iets dat ze van nature hebben meegekregen maar iets dat ze zelf ontwikkelt hebben en leren aan hun jongen. Het zijn ook nieuwsgierige dieren en dat blijkt wel uit het feit dat er 2 naar de boot komen zwemmen om een kijkje te komen nemen. In plaats van een rits foto's te nemen en ze door een schermpje te zien bekijk ik ze liever met eigen ogen. De kans dat je ze ziet is al klein, laat staan een tweede keer op deze reis dus ik geniet van elke seconde dat ze in beeld zijn. Dit is de magische wondere wereld van deze zee en dit continent. Van binnen broeit een gevoel van gelukzaligheid, ik ben zo happy als maar kan! Voor mijn gevoel is Antarctica al geslaagd zonder dat ik er een voet op heb gezet, het kan dus allemaal alleen nog maar beter worden.
Na de lunch is het dan eindelijk zover, we gaan onze eerste landing maken op Antarctica en wel op Damoy Point – 64°49’S, 63°32’W. Het is een eiland dus nog niet het echte vasteland maar ik kan nauwelijks wachten op de eerste stappen! Het is 21 december 2011 16:59 als ik mijn eerste stap zet op Antarctica, een droom komt uit! Een kleine stap voor mijn maatje 43, een grote stap in mijn reisgeschiedenis!
Bijna overal ligt natuurlijk sneeuw en ijs, ik raak het aan en ben mezelf dankbaar dat ik deze reis ondernomen heb. Overal zijn pinguïns die op stukken rots, vrij van sneeuw en ijs, aan het broeden zijn. Ze doen hun dagelijkse ding, hebben geen benul dat ik sta te vieren dat ik mijn 6de continent net heb betreden. De vrouwtjes zitten op het ei, de mannetjes waggelen over de Pinguïn Highways richting het water om voedsel te halen en weer terug naar het nest. Op de Highways kan het wel eens druk worden, een rij van 9 pinguïns komt voorbij lopen met hun heerlijke waggel loopje. Er ligt een al open gegaan ei op de grond, ik zet er mijn meegebrachte pluche pinguïn naast en maak een foto. Mhairi heeft me gevraagd een pinguïn mee te nemen voor de grap, aangezien ik helaas maar 1 pinguïn tax free mag meenemen (voor mezelf uiteraard) heb ik voor haar deze gekocht maar vond wel dat hij op Antarctica moet zijn geweest. De zon is niet zichtbaar, hoewel vandaag de langste dag met licht is op deze plek, de wind snijdt in ons gezicht en het is redelijk guur weer. Dat alles weerhoudt ons allemaal er niet van om met volle teugen te genieten. Je mag niet dichterbij komen dan 5 meter bij een pinguïn of zijn looprichting blokkeren, echter als je afstand bewaart en de pinguïn komt uit zichzelf naar je toe dan is het geen probleem. Dit levert leuke taferelen op, een groep in rood geklede mensen met mutsen en handschoenen en gewapend met grote en dure apparatuur fototoestellen staat netjes te wachten op een pinguïn die voorbij komt lopen. De pinguïn stopt even, kijkt naar die rare groep wezens en vervolgt daarna weer zijn pad.
Hun nest maken ze van losse steentjes, waarbij het vaak het geval is dat steentjes van de buren worden gestolen. Als een pinguïn door krijgt dat er word gestolen volgt er een behoorlijk gekrijs en probeert mevrouw de belager weg te jagen. Op de achtergrond zie ik wederom een gigantische ijsschots voorbij komen varen, zo groot als een cruiseschip. Als het aan mij lag hadden we hier nog uren kunnen blijven maar we moeten terug naar de boot voor het avondeten.
Na wederom een goede maaltijd worden er twee groepen gemaakt, wij behoren tot de eerste groep die vandaag in plaats van in zijn bed gaat slapen op Antarctica mag blijven slapen. Niet elke reis heeft deze optie en als ze die wel hebben moet je er vaak veel voor bij betalen. Wij hebben het geluk dat deze optie inbegrepen is in de prijs. We doen een extra laag kleding aan, ik neem reizen oom Roel mee (pop van de Freggle's die ik op mijn backpack heb zitten) en we gaan weer het ijs op. Je moet je eigen “graf” graven met een schep, die zodat de wind over je heen waait ipv tegen je aan. Je slaapt dus niet in een tent maar echt op het ijs/sneeuw zelf. In een slaapzak met daarom heen een soort plastic bodybag, makkelijk voor als je doodvriest kunnen ze je gelijk met sneeuw bedekken en achter laten denk ik bij mezelf. Lydie, Louis en ik graven een soort massagraf voor ons drieën. Het toilet is een ronde ton met een stuk blauw plastic ervoor, het is snel plassen geblazen anders heb je een ijspegel in je broek. En ze hebben ons aangegeven dat er niks achter blijft op Antarctica dus die gevulde ton gaat morgen weer mee terug naar de boot.
Iemand heeft de gitaar mee genomen en speelt wat deuntjes en zingt erbij, we kijken met een groep over de baai uit waar de boot ligt, de zon breekt even door om grote wit besneeuwde bergtoppen te verlichten in gouden kleuren. Vandaag zal de zon niet onder gaan op de langste dag van het jaar, maar warm houden zal hij ons ook niet want er hangt teveel bewolking. Het is een indrukwekkend schouwspel van water, bergen, sneeuw en een groepje mensen dat 1 voor 1 in zijn gele cocon kruipt om de nacht door te brengen op Antarctica. In tegenstelling tot wat we dachten is het lekker warm in onze slaap spullen. Iedereen zit in zijn eigen wereldje met zijn eigen gedachten, maar al die gedachten gaan wel maar over 1 plek, het witte continent.

22 december 2011
Er ligt een klein ijslaagje op mijn gele plastic bed als ik rond 6:00 uit mijn slaapzak kom gekropen. De wind is behoorlijk en van de warme van mijn bedje blijft niet meer veel over. Ook mijn zeemansbaard houdt de koude niet tegen en mijn gezicht loopt een beetje blauw aan. Snel onze slaapplaats weer bedekken zodat er geen kuil achter blijft waar een pinguïn in vast kan komen te zitten. We hebben het in ieder geval overleefd en ik heb weer iets om af te strepen op mijn lijstje. Snel naar de boot om op te warmen in de douche en om te ontbijten , en terwijl wij dat doen zet de kapitein koers richting Danco Island – 64°49’S, 63°32’W. Daar gaan we aan land op een rotsig strand vol met stukken ijs. We bezichtigen wederom een pinguïn kolonie met als landschap erom heen een witte ijsvlakte. Het lijkt op papier een steeds een beetje hetzelfde maar het landschap is hier door de vormen van het ijs steeds weer anders en boeiend. Tevens kan je van hier een gletsjer zien die tientallen meters hoog is en uitkomt in de zee. Antarctica is op zich de grootste gletsjer ter wereld en die zijn dus in vergelijking met het hele continent slechts zijtakken ervan. Maar daardoor zeker niet minder indrukwekkend. Pinguïns lopen op en aan, de hellingen op en de hellingen af.

De tweede landing vandaag is op Almirante Brown, Ant. Continent – 64°54’S, 62°52’W waar ik om 15:56 voor de eerste keer het echte vasteland van Antarctica aanraak. Het welkoms comité bestaat, hoe kan het ook anders, uit een groep pinguïns. Helaas geen die op een ober lijkt en een cocktail op een dienblad heeft staan.
Wederom een indrukwekkend uitzicht op het water, de bergen bedekt met meters sneeuw en ijs en een lange gletsjer. We beklimmen een berg en vanaf daar kan je de gehele omgeving prachtig bewonderen. Bovenop staat aardig wat wind en in de verte zie ik onze grote boot liggen, net achter een stuk ijsschots dat net zo groot is. Na de beklimming stappen we in de zodiak die ons dichter bij de gletsjerwand brengt. Zonder te overdrijven is deze wand wel 40 – 50 meter hoog! Ik zie een andere zodiak met mensen ervoor liggen en ze verdwijnen praktisch in het niets. We worden er stil van, het enige dat ik kan horen zijn mijn baardharen die even een beetje krakend geluid maken op het moment dat ik een hemelsbrede glimlach op mijn gezicht krijg. De vormen zijn ook wonderbaarlijk, alsof er een ijsfort voor je ligt, ze hebben iets weg van torens en lijken op fabelachtige gedaanten in een rijk waar van ongekende schoonheid. De gletsjer is wit en helderblauw, er straalt een magische gloed vanaf terwijl we langzaam voorbij glijden.
In de avond zit ik met Shir, Thomas en Jack in de bar. We hebben ontzettend veel lol, die verdubbeld wordt door wat Goldstrike, wijn en bier. Zoveel verschillende mensen die je normaal wellicht nooit zou spreken komen samen op een boot zoals dit. Op reizen zoals dit. Ik geniet ervan, het maakt dit hele avontuur alleen maar gezelliger en aangenamer.

23 december 2011
Het PA systeem schalt ons weer wakker. Ontbijten, veel lagen kleding aan, waterdichte pak aan, rubber laarzen aan, muts op, zonnebril op, fototoestel mee en daar gaan we wederom.
De ochtendcruise gaat door Neko Harbour – 64°50’S, 62°32’W, een rustig stuk baai met prachtige stukken ijsschotsen. Sommige al meerdere keren gedraaid waardoor fantastische vormen ontstaan. Door de lucht die ontsnapt is het ijs vaak gebobbeld als een golfbal. Het water is bijna strak waardoor de bergen en ijsschotsen er prachtig in reflecteren. Het is een zonnige dag, lekker warm en het blauw in het ijs kleurt nog meer op. Bij veel ijsschotsen kan je heel goed zien dat er nog een heel stuk ijs onder water ligt. Zelfs na een aantal dagen hier moet ik me nog regelmatig in mijn arm knijpen om te realiseren dat dit echt is. We spotten seals in het water en een aantal liggen te rusten op de bewegende ijsschotsen.

Er wacht ons een open lucht BBQ op het achterste van het dek. Het weer is zo zonovergoten dat we buiten kunnen eten. Heerlijk, terwijl de boot rustig verder vaart en het Antarctica schouwspel rustig voorbij komt eten wij salade en goede porties vlees. Het lijkt wel alsof het zomer is...heej wacht even, het is hier ook zomer!

De tweede keer dat we van de boot afgaan vandaag is wederom een landing en wel op Cuverville Island – 64°41’S, 62°38’W. Er is een klein strandje van kiezelstenen en we zijn nogal wat zwemmende pinguïns die plots het strandje opschieten. Ze sloom als dat ze op het land overkomen ze snel en behendig zijn ze in het water. Ze schieten tijdens het zwemmen regelmatig het water uit en allerlei plekken en lijken dan eigenlijk helemaal niet meer zo op de bekende pinguïns maar meer op gestroomlijnde vissen.
Terwijl ik even lig te rusten aan de kant en een beetje indommel bedekken Lydie en Louis me met allerlei stenen. Een soort warme stenen massage? Later zie ik foto's van een pinguïn die nog geen halve meter van me vandaag staat en het hele tafereel gade slaat met verbijstering. Ik stel me voor dat hij het doorverteld aan de opper pinguïn en dat de volgende mensen die deze plek bezoeken plots in een pinguïn spa-resort terecht komen waar allerlei pinguïns op het strandje liggen, bedekt onder een lading warme stenen.
De meeste pinguïns zitten hun eieren uit te broeden. Het zijn taaien diertjes die hier hun eieren leggen en beschermen tegen hitte, koude, sneeuw, is en roofvogels. De ene dag is het stralend weer, de andere worden ze zoiets van hun nest geblazen en de ochtend erna worden ze wakker onder een laagje sneeuw. De hele kolonie heeft wel een behoorlijk vies luchtje, ze schijten de hele dag de boel onder, zodra ze op hun smoelwerk gaan tijdens het lopen zitten ze onder de uitwerpselen staan dan op en waggelen vrolijk verder. Er lijkt geen einde te komen aan hun “poepshow”, het lijkt wel een onderlinge competitie. De kleine stukken land die vrij zijn van sneeuw veranderen hierdoor snel in 1 grote openbare toilet. Zou Eau de Pinguïn van Tom Dior verkopen aan toeristen? “Neem de geur van Antarctica mee naar huis en beleef het avontuur van je leven nogmaals”

24 december 2011
Opnieuw een landing op het vaste land, Orne Harbour, Ant. Continent – 64°37’S, 62°32’W.
Het weer is wederom sober en koud. Heel anders dan gisteren. We ploeteren langs Chin Strap pinguïns een berg op. Bovenop worden we begroet door een harde straffe wind en sneeuwvlokken. De crew besluit dat we sleeend naar beneden mogen, de slee? Dat ben je zelf! Daar gaan we. Rode stippen die de berg op glijden. Eerst nog gewoon liggend met de benen naar beneden, daarna met het hoofd naar beneden! Lachen! We klimmen een paar keer terug naar boven om weer als een speer naar beneden te gaan. Louis en ik besluiten de laatste keer op elkaar te gaan liggen als een dubbeldekkerslee! Zzzzzoooooeeeeffff.........

Het tweede gedeelte bestaat uit een cruise door Wilhelmina Bay – 64°38’S, 62°00’W. Volgens ons wel redelijks Nederlands, we komen hier namelijk wel meer Nederlandse benamingen tegen zoals een eiland dat Brabant heet. We krijgen opnieuw grote ijsschotsen te zien, hier en daar bewoond door een seal of een pinguïn. Onze boot gaat stiekem zo dicht bij een ijsschots dat we hem even kunnen aanraken, officieel mag vanwege het gevaar als ene schots omdraait. Dat maakt het alleen maar spannender zeker omdat dit weer zo'n drijvend eiland is van een paar etages hoog. Door de bewolking is het ijs nu helemaal spierwit en het ijs onderwater lichtblauw. Een super contrast. Aan de zijkant komt een ijsschots langs drijven dat iets weg heeft van een grote sloep, voorop staat een pinguïn als de kapitein aan zijn roer. Hij kijkt een naar beneden op ons neer en vervolgt dan zijn koers.

In de avond hebben we een ingetogen kerstdiner. Op de gang staat wel een kleine boom maar niks speciaals. Sommige mensen komen namelijk ook hierheen om Kerstmis juist te ontlopen. Je ziet wel dat iedereen zich iets netjes heeft aangedaan voor het diner maar veel meer dan dat en iets van versiering is er niet. Lydie en Louis hebben hun kerstmuts op en zorgen zo op hun manier voor wat kerstgevoel. In ieder geval hebben we wel een witte kerst!
Na het eten gaan we naar de bar en om de kerststemming toch wat meer impuls te geven (en om gratis bier te krijgen!) zorgt Louis er voor om iedereen aan het zingen te krijgen.

25 december 2011
We leggen aan bij Whalers Bay, Deception Is. – 62°59’S, 60°34’W. In meerdere reisverslagen die ik heb gelezen kwam deze plek aan bod, grappig om er nu zelf te zijn. Er zijn nog overblijfselen van een oude Whaler station. Deze is tijdens een vulkaanuitbarsting inclusief modderstroom ooit redelijk verwoest en zo achter gelaten. Wat ingezakte huisjes en verroeste scheefstaande silo's maken er een beetje een spookje plaatsje van. Aan 1 kant van de baai is een stuks rots dat op een half raam lijkt, Neptunes Window. Vanuit hier had men vroeger het eerste zicht op het vaste land van Antarctica.
De baai waar de boot in ligt is eigenlijk een vulkaan die al meerdere keren is uitgebarsten. De zwarte zandstrand is warm door de verhitting van de vulkaan eronder. Je loopt dan ook (soms samen met de pinguïns) tussen de damp. Een onrealistisch beeld op deze koude plek. Het is tijd om een duik te wagen in het water, geen nieuwjaarsduik maar een kerstduik. We doen onze kleren uit to aan onze zwembroek, ik knoop mijn Elmo muts nog eens extra stevig op mijn hoofd (aan gebrek aan een Unox muts) en we rennen als bezeten het water in! We zijn overigens niet de enige die de koude trotseren, naast onze rennen meer zwembroeken, badpakken en bikini's richting de bibberkou. We gaan helemaal kopje onder en komen dan trillend het water weer uit gerend. Ik besef dan pas hoe warm het strand is en plof neer in het lavazand....aaaahhh lekker! Louis ploft naast me neer! Ik spring op en begin hem te bedekken met een zwarte laag modder! De toeschouwers lachen zich kapot want Louis moet nogmaals het water inrennen om zich schoon te maken. Duik twee geeft hem een behoorlijk brain freeze en sindsdien spreekt hij keurig ABN met twee woorden. Wellicht had ik zelf ook nog een tweede duik moeten nemen bedenk ik me nu.
Afdrogen en aankleden terwijl het lijkt alsof je parkinson hebt is niet zo makkelijk kan ik je vertellen, de boot is niet ver van ons vandaan en onder de douche komt ons lichaam pas weer echt op temperatuur. Het was het meer dan waard, deze vriesduik in het water!

De laatste keer richting Antarctica staat voor de boeg. Ik probeer me goed te realiseren dat we hierna weer terug gaan naar Ushuaia en dit prachtige avontuur tot een einde komt.
Half Moon Island – 62°36’S, 59°55’W is de locatie van waar ik afscheid zal nemen van al het ijs, van al de pinguïns, van al het moois dat deze plek zo bijzonder maakt. Half Moon Island is natuurlijk weer bezaaid met pinguïns die via hun Highways op en neer lopen van het nest naar de zee en weer terug. Er is hier een behoorlijk stuk land dat niet bedekt is met sneeuw en dus kunnen er hier dus veel gebroed worden. De verschillende soorten pinguïns paren overigens niet met elkaar en gebruiken normaal gesproken ook niet dezelfde broedplek. De uitzondering hierop is de eenzame Macaroni pinguïn die blijkbaar elk jaar in deze kolonie van Chin Strap pinguïns terug keert. Het is een grappige verschijning, de macaroni pinguïn (krijg er honger van telkens als ik die naam uitspreek) heeft een hele andere snavel en fel geel gekleurde haren/veren boven zijn ogen. De teller komt hierdoor op 4 soorten pinguïns die we hebben gezien. In deze groep hebben we het geluk dat al enkele eieren uit zijn gekomen en soms staat een moeder op en zie je het kuiken eronder die gevoed wordt. Wat kan de natuur in al zijn facetten, hoe complex of simpel, toch zo adembenemend mooi zijn. Terwijl we teruglopen naar de zodiaks zien we nog een luierende seal op het strand liggen die er geen problemen mee heeft dat we foto's nemen. Niets vermoedend blijft hij liggen terwijl ik van achteren met een stuk hout toenadering zoek ha, ha. Leuke foto's, maar ik ben bang dat als het wereld natuurfonds ze ziet ik mijn lidmaatschap weer kan inleveren.
Ik zorg dat ik pas met de laatste boot terug ga, ik wil zolang mogelijk hier blijven. Met het instappen besef ik maar al te best dat we nu weer richting bewoonde wereld gaan. Het is een hele bijzondere ervaring geweest. Antarctica heeft me betoverd met haar schoonheid, met haar ruwheid en haar eigen wil. Je gaat niet aan land als jij dat wilt maar als Antarctica het toelaat (qua weer). Niet jij bepaalt wat je te zien krijgt want zij heeft haar eigen wil en dier en mens moeten zich er naar voegen. Hopelijk zal dit stukje aarde, dat zo speciaal is, nog heel lang zo blijven.

26 december 2011
De Drake Passage is iets onrustiger dan de heenreis maar nog steeds goed te doen. Ik besluit geen pillen in te nemen, wat wel als gevolg heeft dat ik telkens na 1 ½ verticaal te zijn geweest ik ook weer 1 ½ horizontaal moet gaan om bij te komen. Het is niet zozeer mijn maag die van streek is maar meer een licht gevoel van desoriëntatie in mijn hoofd. Nou heb ik daar mijn hele leven al last van echter daar hebben dan alleen andere mensen last van, dit keer ben ik zelf slachtoffer en dat is toch anders. Bij de lunch en het avondeten valt het voor de eerste keer echt op dat er mensen zijn die meer problemen hebben met de schudden van de boot want er zijn meerdere stoelen zonder kont erin.

27 december 2011
Alweer wat meer gewend aan de zee en ik spendeer meer tijd op het schip zelf. We kletsen nog het nodige af onderling en we wonen een briefing bij die ons aangeeft waar we nou precies op Antarctica zijn geweest en welk soort dieren we hebben gezien. Altijd handig en leuk natuurlijk. Na het avondeten krijgen we ook een filmpje van 15 minuten te zien die gemaakt is van de beste foto's van iedereen. Het is een heel mooi filmpje geworden en we worden er op sommige momenten heel stil van en op andere momenten schudden buiken we. Het hoogtepunt is de onverwachtse (nu al wereldberoemde ha, ha) foto van Louis en mijzelf in adamskostuum op het dek van het schip. Niet veel later zit ik samen met een groot gedeelte in de bar om wat te drinken, verhalen te delen en vooral terug te blikken op deze bijzondere reis. Want dat was het zeker! De alcohol vloeit rijkelijk, de Elmo muts wordt de hemel in geprezen (dankjewel Mhairi :)) en er zijn zelfs een aantal mensen die aangeven dat de Crazy Dutch hun reis extra veel lol heeft gegeven, altijd fijn om te horen. Hoewel we vast ook voor een deel van de mensen een doorn in het oog zijn geweest ha, ha. Antarctica is alles wat ik ervan verwacht had, duur maar onvergetelijk. Het gevoel om zo dichtbij de natuur te staan die nog zo zuiver is in haar vorm, de dobberen tussen tientallen meters hoge ijsblokken, het verschil in weer mee te maken, de dieren te zien in hun natuurlijke omgeving en je als mens zo nietig te voelen. Het is een gevoel dat je denk ik alleen met mensen kan delen die er ook zijn geweest. Vaak zeggen mensen wel eens over een land dat je iets specifieks nergens anders kan zien, dat zal best kloppen, voor Antarctica geldt: dit kan en zal je nergens anders op onze aardbol zien, dit zal je slechts 1 keer in je leven zien, dit moet je hebben gezien!
Antarctica heeft me geraakt en ik heb alles gezien dat ik wilde zien. Het geluk was weer aan mijn zijde (zondagskind! Dankjewel mam!). Voor nu moet ik vaarwel zeggen tegen de laatste echte wildernis ter aarde, hopelijk is het een tot ziens.

28 december 2011
We worden voor de laatste keer door het PA systeem wakker gemaakt. Het is spijtig dat de trip voorbij is maar we zijn ook blij om dadelijk weer op het vaste land te zijn. We ontbijten nog een keer met z'n allen samen. Bij het verlaten van de boot nemen we afscheid van de crew en medereizigers en krijgen we nogmaals van twee mensen de complimenten dat de Crazy Dutch hun reis nog leuker heeft gemaakt.

Het is even wennen om daadwerkelijk weer land onder je voeten te hebben. De eerste paar stappen is meer waggelen dan lopen. Met elke vastere stap komt ook het besef dat het avontuur Antarctica nu echt voorbij is. Ik kijk nog een keer om naar de haven waar de boot ligt, die al klaar wordt gemaakt voor een volgend vertrek, om opnieuw mensen kennis te laten maken met de wonderwereld van het witte continent.