Nieuw Zeeland (#56)

New Zealand (Deel 1: 24 - 30 maart)
Na maanden van ontzettend lekker maar ook warm weer verlang ik naar een bestemming met een iets aangenamere temperatuur waarbij je niet na 5 passen lopen al het zweet door je bilnaad voelt stromen alsof je incontinent bent. Aan de onderkant van de wereld ligt Nieuw Zeeland en aangezien het daar nu herfst is lijkt me dat een perfecte bestemming. Al vanaf het begin van mijn reis stond dit land op mijn route maar vanwege het overschreden budget leek het er niet meer van te komen, het werd uitwijken naar India dat natuurlijk ook prachtig is maar zeer zeker ook stukken goedkoper. Totdat een Engel me influisterde dat ik nu zo dichtbij Nieuw Zeeland was dat het zonde zou zijn het niet te gaan bezoeken. Het zou altijd makkelijker (en goedkoper) zijn om India een andere keer te bezoeken dan het land van de Kiwi's. Na lang wikken en wegen heb ik dan toch het besluit genomen om mijn originele route te blijven volgen en dat zeer zeker zonder spijt. Dankjewel Mams, je bent een Engel om dit mogelijk te maken.

Christchurch

Tijdens mijn tussenlanding in Auckland spatten regendruppels tegen het raam van het vliegtuig, ik ben helemaal in mijn sas. Begrijp me niet verkeerd ik hou van goed weer zoals de meeste mensen maar eindelijk een bewolkte grijze lucht met motregen (mooi woord overigens) doet me weer even denken aan Nederland. Vanuit daar vlieg ik direct door naar Christchurch waar de regen alweer verdwenen is en de lucht helder is. Al snel kom ik in het hostel een stel Engelsen, Ieren en Kiwi's tegen die bij 1 van hun thuis iets gaan drinken. Net voordat we gaan voegt Kristel, een Nederlandse, zich nog bij onze groep. Het is leuk om weer even Nederlands te kunnen praten, ik zou het bijna verleren hier op reis. Christchurch is vorig jaar behoorlijk getroffen door een zware aardbeving en tot mijn verrassing is het centrum nog steeds door hekken afgesloten en borden geven aan: RED ZONE! Dit hele gedeelte zal gesloopt moeten worden omdat gebouwen op instorten staan. We moeten dus een heel gedeelte omlopen om bij het huis van Keith te komen. De gasten waarmee ik optrek zijn allemaal een beetje jongeren met problemen. Keith woont dan ook in een klein huis dat hij deelt met een andere groep jongeren die voornamelijk drinken en blowen. Goh, dit zou wel eens de zusterstad van Heerlen kunnen zijn ha, ha. Desalniettemin is het een leuke avond en beter dan alleen op mijn kamer zitten. Op de terugweg besluiten de Kiwi's door het Red Zone gedeelte te lopen, we klimmen over de hekken en komen in een spookstad terecht. Alles is verlaten en leeg en je ziet dat na de aardbeving mensen de winkels hebben geplunderd. Het is een grote puinzooi en de nachtelijke sfeer draagt alleen maar extra bij aan een scene uit een zombie film.

Na het ontwaken en het wegpoetsen van mijn dranklucht gaan Keith en ik naar het museum toe. Hij weet verrassend veel over de Maori cultuur, de mensen die hier als eerste zich hebben gevestigd. Tijden lang heeft de blanke bevolking weinig aandacht aan hun besteed maar de laatste 2 decennia keren veel woorden in het Maori terug en leren ze op school iedereen over de geschiedenis. Het is een klein maar interessant museum Daarna maken we gebruik van het goede weer en doen een kleine kayak tocht op de rivier in het prachtige park dat Christchurch rijk is. In de avond treffen we Kristel weer en gaan we met zijn drieën naar de bioscoop.

Akoroa

Aangezien het meeste van Christchurch verboden gebied is besluiten Kristel en ik naar Akoroa te gaan zo'n 2 uur hier vandaan om daar te gaan zwemmen met dolfijnen. Akoroa is een heel klein dorpje aan een baai. We stappen de bus uit en moeten meteen naar de pier lopen waar de boottocht al op ons wacht. Voor ik het weet luister ik naar de instructies terwijl ik me in mijn strakke wetsuit wurm. Op de boot begrijp ik al meteen waarom mensen Nieuw Zeeland zo mooi vinden, hoge bergen en kliffen trekken aan mijn gezichtsveld voorbij terwijl de zon reflecteert en fonkelt op het water. Net buiten de baai zien we de eerste dolfijnen naast en voor de boot zwemmen. Het is de kleinste dolfijnsoort die er bestaat wordt ons medegedeeld. Zodra er een stuk of zes aanwezig zijn springen we met sjnorkel en duikbril het water in. Tjeemig de peemig, het is stervenskoud en het duurt even voordat het dunne laagje water in mijn wetsuit opgewarmd is door mijn lichaam. Wellicht komt het door onze koude trillingen dat de dolfijnen toch enigszins op afstand blijven. Ze zwemmen wel om ons heen maar blijven onder water. We gaan dus terug op de boot en varen een stukje verder waar iets meer dolfijnen zijn. Wederom springen we het koude water in met hetzelfde effect. Dus sta ik niet lang erna weer op de boot om op te warmen. Enkele waaghalzen blijven dobberen op meer succes maar dat blijkt tevergeefs. De derde maal hebben we iets meer geluk, echt speels zijn de dolfijnen niet maar we zien hier en daar hun rugvin dichtbij boven water komen. Na een poosje geeft iedereen op maar ik zorg dat ik als laatste in het water blijf en word daardoor nog enigszins beloofd want toe tweemaal toe komen twee dolfijnen heel dichtbij me in de buurt. Ondanks dat de dolfijnen niet echt speels waren vandaag en het water ijskoud was heb ik glimlach op mijn gezicht. Het zien van de dolfijnen in hun prachtige omgeving gecombineerd met het gevoel van reizen in Nieuw Zeeland stralen van binnen.
Rond een uur of half tien besluiten Kristel en ik een kroegje te zoeken. Op straat schijnt nauwelijks ligt en er lijkt geen bar meer open te zijn, wat toch raar is met al die Engelse invloeden. Als we de hoop bijna hebben opgegeven vind ik een bar die gesloten is maar waar nog mensen binnen zitten. Ze zijn zo vriendelijk ons binnen te laten en zo drinken we dan toch nog een pint in dit gehucht.
Wederom stelt het weer ons de dag erna niet teleur en we lopen rondom Akoroa, drinken wat op een terrasje en luieren wat in de tuin van het guesthouse totdat de bus ons weer terug brengt naar Christchurch.


Mount Cook

Om tijd te winnen en omdat de bussen hier ook niet al te goedkoop zijn besluit ik een auto te huren om een gedeelte van Nieuw Zeeland te zien. Ik heb nog geen 10 kilometer op de teller staan of ik zie Renan uit Israël langs de weg staan liften. Hij is een gezellige gast, heeft al veel gereisd en voorziet me van een banaan en crackers. Halverwege de rit neem ik ook Audrey mee uit Canada en als we bijna aankomen bij Mt.Cook staat Max langs de weg uit Frankrijk. Als ik stop herken ik hem, even moet ik denken en dan weet ik het weer, we hebben ons al een avond getroffen op het eiland Mana in Fiji. It's a small world afterall. De hele auto is vol met backpackers en hun bagage en ik vind het wel een gezellige boel en een makkelijke manier om mensen te helpen en te leren kennen.

De accommodatie in Mt.Cook is echt geweldig. Een kamer met verwarming en zelfs een kleine sauna. Er hangt een heel gezellige sfeer en de keuken is ruim en schoon. Mt.Cook zelf is niet eens een dorpje te noemen. Er is slechts wat accommodatie voor mensen die rond de berg en zijn gletsjer willen hiken en niet meer dan dat. Een supermarkt is in geen velden of wegen te bekennen, tevens mis ik de friture voor een portie bitterballen.

Als we in de ochtend beginnen aan onze hike is Mount Cook nergens te bekennen. Overal tussen de bergen hangt een dikke mist. Het voelt ook frisjes aan en ik doe de ritssluiting van mijn vest tot boven aan toe. Qua kleding ben ik totaal niet voorbereid op Nieuw Zeeland en al haar buiten activiteiten. Op goede wandelschoenen na heb ik geen regenjas of dikke jas (slechts een simpele poncho), geen handschoenen en ook geen muts meer. Ik zie iedereen die gaat hiken in redelijk professionele kleding voorbij lopen en vraag me af of ik wellicht niet een of ander hert moet schieten en van zijn vacht een leuke pantoffels en een jas moet maken. Maar nog voordat ik een hert vind trekken de wolken langzaam weg en plots openbaart zich Mount Cook, rechts voor mijn neus. Het is echt een wonderlijke verschijning, tussen het dorre landschap en de kale bergen om ons heen rijst Mt.Cook tussen als uit. Met zijn witte top en een gletsjer die helemaal tot aan de bodem loopt heeft hij een sublieme uitstraling als de ijskoningin er zou kunnen wonen. Gelukkig is er genoeg verse lucht hier in de bergen want anders zou dit adembenemende uitzicht mijn laatste zijn. De hike omhoog voor nog betere uitzichten gaat via een goed pad, echter het is behoorlijk stijl en heeft vele trappen en op Renan na hebben de andere er voor mij een te hoog tempo op zitten. Tevens wil ik me niet helemaal afpeigeren en niet kunnen genieten van al dit moois. Het is een erg mooie route en de uitzichten op verschillende punten verdienen het om even stil bij te staan. Aan de ene kant zie ik de dorre vlakte tussen de bergen waar goudgeel gras rustig mee zwiept op de lichte herfstwind. Onder me maakt het gras plaats voor lage groene bosjes en bomen die al rood en geel aan het verkleuren zijn. Aan de andere kant kan ik de twee gletsjermeren zie met hier en daar ijsbrokken erin. Mijn ogen zijn echter het meest gericht op de sneeuwberg waar ik heen loop. In het volle zonlicht straalt ze als een groot softijsje. Op het mooiste uitzichtpunt treft ik Audrey en een Duitse meid. Onder het genot van een babbeltje en de berg voor ons maak ik mijn heerlijke broodje gezond. Renan en Max besluiten verder naar boven te lopen over een stijl grindpad, maar dat heb ik weinig trek in. Samen met Audrey en de Duitse lopen wij weer naar beneden om vanuit daar naar het meer te lopen. Echter Audrey heeft duracell batterijen voor ontbijt gehad want na 10 minuten is ze al compleet uit beeld verdwenen. Van de fellowship zijn er dus nog 2 over. De route naar het meer gaat over 2 redelijk hoge hangbruggen en het verbaast me dat ik ze zonder problemen gewoon kan oversteken. Mijn hoogtevrees ligt blijkbaar nog lekker in bed vandaag. Hoewel het vlak terrein is de wandeling toch nog wel pittig. Want van boven op een kleine wandeling leek blijkt uiteindelijk nog een goede 2 uur heen en terug lopen. De tocht is het meer dan waard want we komen redelijk dicht bij het gedeelte waar de gletsjer in het meer afbrokkelt. Mijn voeten voelen zwaar en moe aan als we terug zijn in het guesthouse maar mijn glimlach compenseert dat meer dan genoeg.

De meeste mensen gaan op tijd naar bed maar ik tref een klas die samen met hun leraar hier voor een paar dagen hiken. Ze spelen een spel dat ze Mafia noemen (bij ons beter bekend als Weerwolven). Ze vrageb of ik mee wil spelen en ik voel me sterk genoeg om deze tieners de te sturen in hum stemgedrag onder het motto: als ik je mening wil weten dan geef ik je die (het gaat erom mensen min of meer weg te stemmen). Al snel voegen ze nog enkele andere backpackers bij de groep en hebben we een hele gezellige avond met veel gelach.

In de ochtend vertrekt iedereen naar een andere bestemming op Renan en mij na. Wij doen samen nog een simpele maar leuke hike naar Abel Tasman glacier. Mijn benen doen zelfs op dit simpele stuk lopen al pijn en ik weet dus dat me de komende paar dagen spierpijn staat te wachten. Altijd een mooi vooruitzicht toch. We lopen tot aan de rand van het meer waar stukken ijs in dobberen. Op zo'n honderd meter afstand zien we het uiteinde van de gletsjer. Net zoals de gletsjer die ik gisteren heb gezien begint deze bovenaan de top helemaal wit maar naarmate hij naar het dal gaat wordt hij helemaal zwart en grijs van al het puin dat van de berg erop valt. Renan heeft gisteren voor het eerst in zijn leven Lord of the Rings gezien (eerste deel) en is nog lyrischer geworden over het landschap waar we doorheen lopen dan daarvoor. Constant vertelt hij me dat het er net zo uit ziet als in de film. Voor mij als filmliefhebber is het onbegrijpelijk dat iemand die film nog niet heeft gezien zeker als hij naar Nieuw Zeeland komt. Waarschijnlijk is het voor Renan net zo onbegrijpelijk dat hij hier loopt met een backpacker die nog nooit flip flops heeft gedragen.

Na onze lunch vertrekken we meer richting het zuiden waar ik in Queenstown afscheid neem van Renan. Hij haalt hier zijn tent en slaap spullen op om te gaan hiken. Ik druk nog een keer het gaspedaal in voor 2 meer uren om richting de fjorden van het zuideiland te gaan.