San Ignazio, Salta en terug naar Buenos Aires

San Ignacio en de Jessuit Ruïnes – 19 en 20 Januari 2012
We rijden een uurtje of vijf naar de volgende bestemming San Ignacio. De reden dat we dit niet veel zeggende dorpje aan doen is vanwege de Jessuit ruïnes. Na al het natuurschoon van Argentinië is het een welkome afwisseling om eens wat oude bouwwerken te zien. In de 17de eeuw kwamen missionarissen naar dit gebied en vlak over de grens in Paraguay. In plaats van te prediken dat de lokale bevolking dingen moest veranderen waren de Jessuiten meer voor behoud van de originele cultuur, uiteraard wel met wat invloed van het christendom, maar lang niet zo zwaar wegend als dat normaal gebeurde. Er staat nog genoeg overeind of te kunnen zien dat hier een behoorlijke beschaving heeft gewoond voor die tijd. Het geheel van huisjes, die wat weg hebben van barakken, zijn gebouwd rondom een vierkant stuk grasveld. Wanneer je die oversteekt kom je bij wat vroeger een gebedshuis was. Enkele pilaren met optrekkende muren geven aan waar vroeger de ingang is geweest. Hier zijn ook de meeste versieringen in de stenen te zien. De ruïnes zijn niet super groot maar we nemen alle tijd om alles goed in ons op te nemen en de bijkomende rust laat ons extra genieten.
In de avond is er ook een lichtshow en ook die willen we wel bekijken nu we er toch zijn. Meestal stellen die niet zo heel veel voor en we zijn dan ook een beetje sceptisch over wat we te zien zullen gaan krijgen. In ieder geval krijgen we audioset zodat we alles in het Engels kunnen volgen. Het wordt alleen nog maar beter wanneer we plots een geprojecteerde Indianenhoofd op een boom zien die ons over de geschiedenis verteld. Even daarna vallen onze monden open van verbazing. Via een prachtig systeem worden er bewegende beelden geprojecteerd op waternevel! Je ziet dus gewoon een paar meter voor je, tussen de bomen, een heel verhaal afsteken als een film. Mensen zie je bewegen en hoor je muziek spelen en daarbij krijg je het verhaal te horen over de oude stammen en de tijd dat de Jessuiten arriveerden. Het is echt oogverblindend en geniaal gedaan. Dit hele projecteren van bewegende beelden doen ze op meerdere plekken, meestal via waternevel (waardoor het beeld daarop reflecteert) en ook op stukken ruïne waardoor het lijkt alsof je echt mensen eraan ziet werken. Er komen karren met ossen voorbij en kinderen dartelen om je heen alsof je in een sprookjeswereld terecht bent gekomen. Het is heel moeilijk te bevatten tenzij je in Disney bent geweest want daar gebruiken ze deze trucjes ook bij een watershow. We staan echt perplex want dit hadden we helemaal niet verwacht. Als we op het vierkante grasveld aankomen barst er nog meer spektakel los, op de omringende muren speelt zich een heel verhaal af. De eindfinale is op de muren en ingang van het gebedshuis, we krijgen een hele oorlog te zien, de gebouwen worden in brand gestoken (zo ziet het uit in ieder geval) en uiteindelijk overgroeid door planten. Dit is pas een buitenbioscoop!

Naast de grote ruïne zijn er onder andere nog twee in Paraguay hier vlak in de buurt. Na wat informatie ingewonnen te hebben gaan we op weg. Eerst per taxi naar het volgende dorp en dat vol goede moed te voet over de rode aarde. De zon is sterk vandaag en het is best een eind lopen maar zodra we in de verte de blauwe rivier zien die de grens tussen Argentinië en Paraguay aangeeft beginnen onze benen sneller te lopen. Als we aankomen zien we een stenen huisje met ambtenaren/politie zitten. Er ligt ook een kleine boot en we zagen een stukje terug al auto's deze kant uit rijden, die hoogstwaarschijnlijk dus van de overkant zijn gekomen. We praten even de heren van dienst maar die geven aan dat de volgende boot pas om 14:00 ...zucht...het is nog niet eens 12:00 uur. Daarnaast zeggen ze ook dat de laatste boot terug om 16:00 gaat.....aaaahhh! Dan heb je dus twee uur de tijd om bij de ruïnes te komen, ze te bezichtigen en weer terug te komen. De ruïnes liggen maar 30 km verderop maar met de wegen hier kan dat net zo goed een uur rijden zijn.
We geven niet op. Eerst probeer ik een lokale man een stukje verderop zo ver te krijgen om ons naar de overkant te roeien in zijn vissersbootje. Hij snapt het niet of wil het niet. Als Mhairi even later probeert met haar vrouwelijke charme is hij bereidt het te doen....als het mag van de heren van dienst....en dat mag natuurlijk niet. De enige reden die ze hebben is dat we het veerpontje moeten gebruiken. Ik sta op het punt een misdaad te begaan. Ik kan Paraguay zien, het ligt op misschien 70 meter afstand, maar ik kan/mag er niet heen.
Teleurgesteld en een beetje moedeloos beginnen we aan de terug, lopend want de politie auto die aankomt en ons daarna weer voorbij rijdt wil/mag ons geen lift geven. Het is bloedheet en we hebben niet meer veel water. Een is een behoorlijk eind terug en de rode aarde begint als kolen onder mijn voeten te branden. Bij een huisje stoppen Mhairi en ik om water te vragen en ondanks dat het uit de kraan komt (wat soms niet zo goed voor Westerse magen kan zijn) maken we onze kelen nat. Ook Louis die niet meteen overstag wil gaan drinkt ervan. Vervolgens komt er een auto aan, die na wilde gebaren onzer zijde, stopt en ons een lift geeft tot aan de centrale hoofdweg. Daar is een klein tankstation die ons weer van vocht en voedsel voorziet.
Vervolgens wachten we geduldig op een bus die ons meeneemt naar de andere ruïne in Argentinië. Want het is tenslotte ruïne dag vandaag en we geven niet op. Deze is kleiner van formaat, we hebben wel het geluk dat iemand die er werkt ons een goede uitleg kan geven. Buiten een groep schoolkinderen, die maar even blijven, zijn we de enige hier. Het draagt wel bij aan de mystiek van het alles, zeker als de wind iets harder begint de waaien en de wolken boven ons donkerder worden. Rechts naast de brokstukken ligt een klein oud kerkhofje. Altijd interessant natuurlijk. We lopen wat rond en Mhairi en Louis gaan een soort tombe in, ik sta op de drempel en zeg: Thay shall not pass!
Nog geen seconde erna word ik bijna letterlijk van mijn sokken gerend wanneer Mhairi en Louis, schreeuwend, paniekerig en intensief zwaaiend met hun handend eruit komen rennen. Louis kalmeert al na enkele meters maar Mhairi is bezig met een marathon over het kerkhofje. Achter hun aan komen enkele grote zwarte zwevende insecten. Ze hebben allebei behoorlijke steken opgelopen, dwars door hun kleding heen. Ik zei nog zo.......

Salta – 21 t/m 26 januari 2012
Wederom een lange nachtbus (22 uur) naar de volgende bestemming, Salta. Het stadje heeft een paar mooie oude gebouwen uit de tijd van de Spaanse kolonisatie. Gelukkig is het hier ook iets koeler dan in het Oosten waar we vandaan komen. In het Guesthouse ontmoeten we een aantal mensen en al snel vormen we een grotere groep. Met z'n allen gaan we stappen en komen terecht in een gezellige bar met live muziek. Louis weet aan te pappen met een echte Argentijnse terwijl ik natuurlijk aanpap met mijn eigen Mhairi.

Uiteraard is er ook tijd voor Mhairi en mij alleen en terwijl Louis de stad onveilig maakt met een aantal vrienden van gisteren, slenteren wij rustig door Salta heen en genieten van elkaar.
In de avond treffen we elkaar weer en klimmen we naar een mooi uitzichtpunt over de stad. Het is nog best een behoorlijk stuk lopen maar bovenaan gekomen is het zeker de moeite waard. Naarmate het donkerder wordt en de lichten van de stad als een soort kersverlichting beneden ons stralen haal ik een fles wijn tevoorschijn (voortaan ook even aan een kurkentrekker denken!) om er wat extra romantiek aan te geven.

Cafayate
Met een tour gaan we de omgeving van Cafayate bekijken. Het landschap hier is uiteenlopend van kleur en gesteente. Een grote scheur tussen twee rotswanden leidt ons naar Garganta del Diablo, een grote opening tussen de bergwanden die ontstaan is door miljoenen jaren wrijving tussen de aardkorsten. Overal kan je duidelijk meerdere lagen zien van samengeperste aarde alsof je een gigantische toren van stroopwafels hebt gebouwd. Op andere plekken die we zien lijkt de aarde wel te bestaan uit tientallen meters hoge termietenheuvels. Veel bergen staan met 1 zijde omhoog (het punt waar ze naar boven worden geduwd) en lopen schijn af waardoor het geheel op een zinkend schip lijkt dat zijn laatste momenten beleefd voordat het in een zeemansgraf zal verdwijnen. We stoppen op meerdere plekken om foto's te nemen en om van de omgeving te mogen genieten. Tevens doen we de Opera aan, die erg indrukwekkend is. Via een kleine smalle ingang tussen de hoge rotswanden kom je plotseling in een ronde ruimte terecht die zich aan je openbaart. De klanken van je stem kaatsen prachtig terug van de wanden om je heen.
Het is een mooi gebied rond Cafayate en ik ben blij het te hebben gezien, alleen jammer genoeg is het vooral in het busje zitten in plaats van rondlopen tussen al dit moois. Het beste zou zijn zelf een auto huren en er de tijd voor nemen. Neemt niet weg dat het een hele mooie tour is en als je niet anders kan zoals wij in dit geval heb je er in ieder geval van mogen proeven, net zoals de kleine wijntour die is inbegrepen in de dag.

Te paard
Mhairi en ik gaan paardrijden in het heuvelland net achter Salta. We zijn al vroeg op pad en gaan via een slinger weg een stukje de bergen in de ranch van de gaucho. Het ziet er allemaal primitief uit, heerlijk. Met ons zijn er nog een paar andere mensen die vandaag de ervaring van de rug van een edel ros kiezen. Mhairi wilde dit al heel lang maar in Bolivia en Peru is het er niet van gekomen. Nu in Argentinië lijkt het dan eindelijk te gaan gebeuren....hoewel...ze moeten eerst de paarden zien te vinden. Huh? Ja het is echt zo! Er worden 5 paarde opgezadeld maar ze hebben er 9 nodig. Zonder ons te informeren gaan beide heren er op hun paard vandoor. Iedereen wacht op wat gaat gebeuren maar tientallen minuten verstrijken. Eindelijk komt 1 gaucho terug maar loopt gewoon langs ons zonder iets te zeggen. Lekker hoor. Eindelijk kom ik er dus achter dat ze de andere paarden aan het zoeken zijn maar ze die niet kunnen vinden. Dit is echt Argentinië, ze weten hoeveel mensen er komen en dus hoeveel paarden ze nodig hebben, daar heb je geen calculator voor nodig. Maar om alles tijdig in orde te hebben dat komt niet bij ze op. De gaucho die terug is gekomen vertrekt weer en daar zitten we dan. Persoonlijk vind ik dat we als tegenprestatie in ieder geval al een gratis koud biertje mogen nemen. Normaal wacht ik daar dan mee in de trend van; als ze er over 5 minuten nog niet zijn dan.....maar in veel gevallen zijn ze er dan net over 5 minuten. Dit keer vind ik dat ik lang genoeg heb gewacht en dit schandalig aan het worden is en neem dus een biertje! Salut Tom! Ik probeer ook koffie te vinden voor de anderen, die vind ik niet maar wat ik wel aantref in de keuken is een boek waard om over te schrijven. In een heel oud keteltje borrelt wat water met aardappelen die gisteren al gaar waren. Ik bedenk me nu dat ze de aardappelen misschien aan het steriliseren waren in kokend water! Op het houten aanrecht liggen groenten die zoiets vastgegroeid zijn aan het hout. In een andere zak vind ik fruit dat uit de tijd lijkt te komen toen er nog zwart-wit televisie was. In het zoutvaatje ligt een groot dood insect, misschien om hem te conserveren ik weet het niet. De koelkast ziet er zo smerig uit dat hij uit een horror film lijkt te komen, erin liggen vieze oude spullen en een bord salade dat overgroeid is met schimmel.
Net voordat ik bezwijk aan al het goors dat ik zie en de lachbui die ervan krijg worden we allemaal gered door het nieuws dat ze de andere paarden hebben gevonden. Zonder overdrijven heeft het bijna 3 uur geduurd voordat ze dit voor elkaar hebben gekregen. Mhairi ben ik bijna kwijt want die heeft ondertussen een hechte band geschapen met de geit Carmel.

Wat een ochtendrit zou worden is dus nu een middagrit geworden, maar hoe dan ook we zitten eindelijk op ons paard. Mhairi geniet zienderogen en dat doet me goed. Ze heeft lang uitgekeken om dit te doen en ik was bijna bang dat vandaag niks meer ging worden. We kunnen er nu wel weer om lachen dat zoiets gebeurd. In Nederland zou dit ondenkbaar zijn geweest, maar daarom ben ik ook niet in Nederland gebleven maar ben ik aan de andere kant van de wereld. Op kleine paden gaan we enkele heuvels op, tussen wat bomen en struiken door. Ik probeer achteraan te blijven zodat ik af en wat in kan houden en wat meer vrijheid heb. Het is duidelijk dat ik de enige ben die ervaring heeft met paardrijden, sommige zitten er als zandzakken op en krijgen hun paard niet meer in bezig zodra die stopt om rustig alles om zich heen weg te eten. Hier en daar doet Mhairi een klein drafje en het ziet er goed uit wat ze doet. Maar er is iets met paardrijden en fototoestellen verliezen deze reis want nadat Louis zijn camera was verloren in Uruguay verliest nu Mhairi haar camera. We lopen een stuk terug maar vinden hem niet en besluiten eerst de rit af te maken en daarna te voet te gaan zoeken.
Op sommige stukken krijgen we een uitzicht over de groene omgeving om ons heen en ondanks dat we niet zover van de stad verwijderd zijn in afstand lijkt dit heel ergens anders te zijn dan Salta. Het is een relax middagje en mijn paardje heeft geen haast, net zo min als ik. De anderen laat ik een stuk verder naar beneden lopen totdat ik ze niet meer zie en ga ik dan pas achteraan. Dit geeft me even de tijd om niet steeds te stoppen en weer verder te stappen en dan weer te stoppen maar om in 1 pas door te rijden. Weer bij de ranch aangekomen galoppeer ik nog even een stukje om toch dat echte gevoel van paardrijden te krijgen. Mhairi heeft het leuk gevonden en ik kan niet wachten om een keer met haar een meer uitdagende rit te maken.

Met z'n tweeën gaan we op zoek naar haar fototoestel, overal is redelijke begroeiing naast het pad en dat maakt het zoeken alleen maar moeilijker. We lopen het stuk twee keer, ik wals alles plat, Mhairi kijk zoiets onder elke steen en blad maar we geen geluk. Het fototoestel vinden we niet. Toch wel ontdaan lopen we terug naar de ranch waar de rest al aan de barbecue is begonnen. Tot onze grote verbazing heeft 1 van de andere gaucho's het toestel gevonden! Mhairi straal weer van geluk. Voor de barbecue hebben we helemaal niet betaald, dat is een optie maar we houden onze mond en eten een goede portie vlees. Het is dat ik zie dat het rechtstreeks van het vuur komt want als het uit de keuken was gekomen dan had het er heel anders uit gezien. De terugrit zitten we in de laadbak van de pick up, die ritten vind ik altijd leuk want je heb de verse wind in je gezicht en je kan de hele omgeving zien en maakt er meer vanuit dan wanneer je achter glas in de auto zit. We glunderen naar elkaar en hebben ondanks de lange zoektocht naar de paarden een hele leuke dag gehad.

Terug naar Buenos Aires – 27 en januari 2012
De laatste lange busrit in Argentinië brengt ons terug naar Buenos Aires. We verblijven weer op een andere plek dan waar ik de eerste twee keer ben geweest, nu in het centrum van BA waar meer winkels zijn. Louis had al een tijdje een idee in zijn hoofd en vandaag is de dag dat hij dat idee het levenslicht laat zien; hij gaat een tatoeage laten zetten! Hij komt op zijn rechter kuit en niet zomaar eentje, het wordt het continent Antarctica. Het is speciaal om erbij te zijn mede omdat ik samen met hem natuurlijk ook Antarctica heb gezien. Het resultaat mag er zijn en elke keer als ik er naar zal kijken dan zal zijn tatoeage me terug naar het witte continent. Toen ik zat te kijken hoe de inkt voor altijd in zijn lichaam werd gegraveerd dacht ik zelf ook even na om er eentje te laten zetten. Een permanente baard om er mannelijk uit te zie, mijn naam achterstevoren op mijn voorhoofd zodat als ik in de spiegel kijk mijn naam kan lezen, het gezicht van Sheik (worstelvriend) op mijn kont zodat telkens als ik ga zitten ik hem een stink face kan geven. Terwijl deze en andere ideeën door mijn hoofd heen gingen en ik met mijn tongpiercing speelde en over mijn tepelpiercing wreef kwam ik toch tot het besef om het niet te doen. Je moet toch gek zijn om zo'n lichaamsverminking te doen ha, ha!

De laatste avond samen in Buenos Aires spendeer ik met Mhairi aan een barretje op straat. We kopen een fles wijn en kletsen en babbelen tot in de late uurtjes.

Dan is de dag aangekomen dat we weer afscheid moeten nemen. Het is niet makkelijk en we merken het aan elkaar. Terwijl zij terug gaat naar het koude Schotland zal ik mijn reis nog 13 weken voortzetten. Het zijn twee hele leuke weken geweest. Zeer zeker om elkaar gewoon te zien maar des te meer ben ik ontzettend blij dat we dit stukje reis samen hebben mogen beleven. Het is niet makkelijk om elkaar lange tijd alleen maar te spreken via Skype of te mailen. Je maakt allebei andere dingen mee en wilt die graag delen. Het afscheid op het vliegveld valt me dan ook zwaarder dan ik had gedacht voordat ze hierheen kwam. Als je eenmaal onderweg bent wen je eraan maar nu we elkaar hebben gezien is het des te moeilijker om haar weer te zien vertrekken. Onze afscheidsknuffels duren dan ook behoorlijk lang en als ze nog 1 keer komt terug rennen terwijl ze al bijna uit beeld is verdwenen, en onze lippen en handen elkaar voor de laatste keer in een lange tijd zullen aanraken heb ik een grote brok in mijn keel. Dankjewel Mhairi om me te steunen met mijn reis, zowel van tevoren als tijdens mijn avonturen aan de andere kant van de wereld.


Buenos Aires naar......
Vorige week heeft Louis te kennen gegeven niet verder met me te willen reizen. Ha, ha nou dat eg ik wat kort door de bocht. Er zijn een aantal redenen waarom hij graag naar Canada wilt gaan in plaats de route te reizen die ik voor ogen heb. Het is al altijd een droom geweest om nog eens naar Canada te gaan en zijn familie daar op te zoeken. Daarnaast is het backpacken hem aan het opbreken, het steeds van guesthouse wisselen, tas in- en uitpakken, de lange busritten et cetera et cetera. De derde reden is het budget, Argentinië is stukken duurder geweest dan gedacht en we hebben geen idee wat de Pacific gaat kosten. Ik heb er alle begrip voor en merkte het ook al aan hem. Waar bij mij het backpacken de overhand heeft heerst bij hem toch ook meer het vakantiegevoel dat hij graag wil hebben tijdens het reizen.
Voor mij betekent dit even een aanpassing in wat ik ga doen. Al tijdens Mhairi's aanwezigheid heb ik over liggen piekeren en ze heeft me goed geholpen bij mijn keuze. Ik moest eerst even alles op een rijtje zetten, ook qua kosten maar ik wil zoveel mogelijk aan mijn originele plan vasthouden. Nu heb ik de tijd om iets te zien van eilanden van de Pacific. Het is de bedoeling om via Paaseiland naar Tahiti te gaan en dan naar Fiji en daar verder te kijken. Goed plan, ik had het alleen even beter van tevoren goed kunnen regelen. Via Santiago (Chili), dat dichtbij ligt, gaan er vluchten naar Paaseiland (logisch want dat is ook Chileens), echter de prijzen zijn schrikbarend. Via Lima gaan goedkope vluchten maar de vluchten naar Lima zijn duur en om 5 dagen in een bus te zitten naar Lima vanuit BA zie ik niet zitten. Als ik dan ook nog eens zie hoeveel de tickets van daaruit naar Taihiti en door naar Fiji kosten weet ik dat dat geen optie meer is. Om nog 3 maanden in Zuid-Amerika te blijven zie ik niet zitten ondanks dat ik dan Paaseiland en de Galapagos eilanden van Equador kan zien. Paaseiland moet ik dus van mijn lijst schrappen hoe moeilijk ik dat ook vind. Ik vind een vlucht naar Canada en kan dan nog een aantal dagen met Louis optrekken en vlieg dan door naar Fiji maar helaas heeft zijn familie geen plek meer vrij om me huisvesten en tegen de tijd dat ik de vluchten nogmaals check zijn ze plots 500 euro duurder. De hele middag zoek ik naar betaalbare oplossingen om verder te reizen. Uiteindelijk vind ik een oplossing waar ik mee kan leven (en mijn beurs). Het avontuur gaat verder!
Het mooiste van alles is dat Louis en ik nog geen afscheid hoeven te nemen op het vliegveld van Buenos Aires. We zitten naast elkaar en vliegen eerst naar Santiago, daar wisselen we van vliegtuig. Dan vliegen we naar Toronto en daar in Canada moeten we echt afscheid nemen. Terwijl Louis een vlucht neemt naar zijn familie in Vancouver stap ik over naar een andere bestemming. We krijgen helaas maar twee minuten om daadwerkelijk gedag te zeggen en ik kan merken dat hij geëmotioneerd is. Ik kan het begrijpen. We hebben de afgelopen 2 ½ maand toch dag en nacht met elkaar doorgebracht, zoveel mooie dingen gezien, gelachen met elkaar en genoten van deze reis. Het is niet niks om 24 uur op elkaars lip te leven en constant onderweg te zijn. Reizen is mooi maar niet altijd makkelijk en een vriend in de beurt is dan heel prettig.
Louis, mattie, dankjewel voor de super leuke tijd samen en heel veel plezier in Canada. Ik weet dat je daar al heel lang weer naar toe wilde gaan en dat een droom van je was dus geniet ervan met volle teugen!

Voor ik het weet zijn onze wegen gescheiden en word ik gevuld met leegte. Nu sta ik er echt helemaal alleen voor.... met nog 3 maanden te gaan.