Los Angeles - Hollywood

United States of America- Los Angeles 31 – 2 feb.

Het is 13 jaar geleden dat ik hier ben geweest, LAX airport. Ook op reis en ook toen als een soort tussenstop. Ik pak mijn tas van de band af en loop naar buiten waar de welbekende gele taxi's van LA staan. Iedereen spreekt weer Engels! Behalve ik af en toe als ik zinnen afsluit met “por favor”. Als ik aankom in mijn motel een stuk buiten LA zelf ben ik lichamelijk qua tijd en plaats even helemaal in de war. Het blijkt 11 uur in de ochtend te zijn, gisteren ben ik om 18 in Buenos Aires vertrokken, in totaal is het nu 23 uur later. Ik zoek even de veiligheid op van mijn kamer om wat te eten en bij te komen van alles dat ik heb meegemaakt.

Het is tijd om naar Hollywood te gaan. In plaats van een dure taxi te pakken win ik wat informatie in en ga per bus. De wijk van waaruit ik vertrek is veilig maar heeft wel een diversiteit aan rassen wonen. In de bus hoor ik naast me dus alsnog even Spaans praten van een latino met snor en kaal hoofd. Ik zie een neger zitten met een grote koptelefoon, hij heeft een zonnebril op en onder zijn met gaten begroeide capuchon draagt hij nog een petje. Er komt een nogal gezette negerin de bus in, haar haar in allerlei vlechtjes, ze kauwt onsmakelijk op een kauwgum en praat nogal hard aan de telefoon. Het is 20 graden maar achterin de bus zit iemand met een skimuts op.
Plots hoor ik achter me: do you have 66 cents? Ik reageer niet want het lijkt niet aan mij gericht. Maar bij de derde herhalende keer draai ik me toch maar even om. Aangezien ik zelf alleen maar grotere biljetten heb en ik niet mijn beurs zichtbaar wil maken wijs ik de man helaas af. Terwijl de man een paar seconde later uitstap komt voor hem in de plaats een grote neger binnen met dreadlocks in zijn baard. Hij gaat achterin de bus zitten en ik kan een gedeelte van zijn verhaal mee krijgen tegen een andere neger over de gelijke rechten van de zwarten. Het is een komen en gaan van diverse mensen; chinezen, latino's, afro-americans, mexicanen en 1 europeaan er tussen in. Ik vraag me af of ze hier allemaal zijn vanwege de American Dream.

De vriendelijkheid van de buschauffeurs en hun hulp geeft me een welkom en goed gevoel terwijl de kilometers aan asfalt onder de banden van de bus doorgaan. Een vrouw stapt uit en zegt: Thank you driver”, iets dat me meteen aan Mhairi doet denken aangezien zij dit ook altijd zegt tegen buschauffeurs en taxi chauffeurs. Alleen in een vreemd land zijn het vaak deze eenvoudige dingen die me een glimlach bezorgen.
Als ik bij een bushalte sta om van bus te verwisselen begint een oude man tegen me te lallen. Hij is al zat vroeg in de morgen, mist nogal wat tanden, heeft een verwilderde baard, zijn blikje bier probeert hij onopvallend achter zich te zetten maar ik denk dat het feit dat hij openlijk over begint te geven op straat hem toch enigszins verraad. Tussen het spugen door wenst hij me in ieder geval nog een prettige dag terwijl ik de bus instap.
Het hele busrit duurt bijna 2 ½ uur, veel langer dan ik had gedacht en ik ben niet eens downtown Hollywood. Het is nog zeker een half uur lopen. Ik loop door de straten en voel, zie en ervaar Amerika opnieuw. Ik vind het een fascinerend land, zelfs nu ik er voor de zesde keer ben. Als ik plots het eerste bord zie waar Hollywood op sta spring ik een gat in de lucht en haal mijn camera tevoorschijn om me lekker uit te leven als dagtoerist.

Al snel verschijnen de bekende sterren met namen van bekende Hollywoodpersonen onder mijn voeten. De eerste namen zijn voor mij niet veelzeggend en het lijkt erop alsof willekeurige mensen hun naam in een ster hebben laten zetten. Maar hoe dichter ik bij het midden van Hollywood Boulevard kom hoe bekender de namen; David Hasselhoff, Tom Hanks, Michael Jackson en natuurlijk Hugh M Hefner! Iedereen man wilt natuurlijk zo als hem zijn, ik ben geen uitzondering. Alleen gaat het mij niet zozeer om de mooie dames waarmee hij in huis woont, nee, nee, ik zou het gewoon super vinden om elke dag in mijn pyjama naar mijn werk te kunnen gaan!
Dan kom ik aan bij Grauman's Chine's Theatre, hier staan de voet- en handafdrukken van de bekendste sterren vereeuwigd in het cement. Het is recht voor de ingang van Hollywoods meest bekende bioscoop. Groot is het niet maar het is fantastisch om als filmliefhebber hier de namen van de grote sterren te zien en de teksten die ze naast hun afdrukken hebben geschreven. Alle grootheden zitten erbij; Eddy Murphy, Arnold Schwarzenegger (met natuurlijk de tekst “I'll be back”), Ron Howard, Samuel L.Jackson, Michael Douglas, Al Pacino, Sean Connery, Frank Sinatra, Fred Astaire, Humphrey Bogart, Meryl Streep, Doris Day en natuurlijk Marilyn Monroe.
Het is allemaal zo Amerikaans als maar kan, er lopen mensen verkleed als Catwoman, Darth Vader en Spiderman rond in de hoop dat een toerist met ze op de foto gaat voor een paar dollar. De hele straat straalt kitsch glitter en glamour uit. De winkeltjes verkopen allerlei prulleria die gerelateerd is aan de rode loper. Je kan er alle soorten eettenten vinden van het bekende Hard Rock cafe tot Subways, Jack in a box, 7eleven, Taco bell etc. Ik vind het allemaal prachtig.

Dit alles heb ik in 1999 ook al gezien maar het enige dat ik toen heb gemist waren de wereldberoemde witte letters op de heuvel die HOLLYWOOD spellen. Het blijkt dat je ze kan zien nog geen 50 meter van Grauman's Chine's Theatre en ik verheug me erop ze nu eindelijk te zien. Het punt van waar je de witte letters ziet is vanuit een tussen etage van een winkelcentrum, de letters zijn duidelijk zichtbaar maar helemaal tevreden ben ik niet. Vanwege de toch nog grote afstand is het onmogelijk goede foto's te maken met mezelf en de letters erop. De camera stelt altijd maar scherp op 1 van de 2, dus of de letters zijn vaag of mijn gezicht is vaag. Ik besluit dus dichter naar de letters toe te lopen. Maar na anderhalf uur door kleine straten en wijken te hebben gezworven en aan mensen te hebben gevraagd geef ik het op. Op mijn eigen houtje gaat me dit niet lukken. Maar ik geef niet op, een beetje tegen mijn principes in pak ik een taxi om naar het beste uitzichtpunt te brengen. Het is nog een behoorlijke rit en dit had ik niet zelf gevonden en was veel te ver lopen geweest, maar wat een prachtig uitzicht!!! Dit is de plek om ze te zien. Eigenlijk als je erover nadenkt stelt het helemaal niks voor; een stel grote witte letters op een berghelling die Hollywood zeggen. En toch als ik er sta heeft het een filmachtig effect op me en dat is nou precies de bedoeling. Eindelijk neem ik dan mijn graag gewilde foto en terwijl de camera loopt, de letters scherp op de achtergrond staan sta ik ook klaar om mijn welbekende liedje te zingen.... and ACTION!

Ook al was het kort en onverwachts het was goed om weer even Amerika te zien. Echter het was maar een soort tussenstop want mijn tweede deel van mijn reis gaat heel ergens anders heen. Ik sta alweer op LAX, de rugtas is ingecheckt, ik ga door de controle en langs de douane en neem alweer vlucht 8 van deze reis.