Vanuatu - (Land #53) Hoofdieland Efate

Vanuatu – Hoofeiland Efate (3 – 8 februari 2012)
Daar sta ik dan, op een piepklein vliegveld. Links zie en hoor ik al 4 muzikanten in tropische shirts een welkomsliedje spelen. Er naast is de luggage belt die er nietig en niets veelzeggend uitziet. Ik ben echt aan de andere kant van de wereld. 10 uur tijdsverschil met Nederland.
Zodra de veel te grote vrouw in het veel te kleine douanehokje de inkt van haar stempel in mijn paspoort zet heb ben ik er: VANUATU! In vele opzichten iets heel nieuws voor me. Dit is de eerste keer dat ik in de Pacific ben en dit is het laatste Continent/Werelddeel dat nog ontbreek, Oceanië. De stempel is nog niet gedroogd of ik lag hem samen met een grote glimlach vast op foto. Het zevende continent en mijn 53ste land.Ik begrijp dat veel mensen zoiets hebben van VanuaWat? Maar er is niks mis met mijn toetsenbord of met de spellingscontrole, het is echt Vanuatu. Een zelfstandig land bestaande uit 83 eilanden (niet allemaal bewoond).

Het tropisch paradijs begint met bakken regen. De weersverwachtingen op internet geven aan dat vooralsnog de komende 2 weken het alleen maar gaat plenzen met onweer. Ja, dit is het regenseizoen met kans op cyclonen. Waarom was ik ook alweer hierheen gekomen? Tja, Oceanië heeft 14 zelfstandige landen, waarvan 11 als eilandengroepen in the pacific en Vanuatu klonk zo speciaal. Maar ik kan je vertellen dat ik een zondagskind ben en de hele periode in Efate (het hoofdeiland) heeft daarna voornamelijk de zon geschenen!

Oooh wat trouwens wel leuk is om even tussendoor te vertellen is dat ik 3 februari 2012 gewoon als dag heb overgeslagen. Ivm het passeren van de daggrens ergens tijdens mijn vlucht naar Vanuatu ben ik gewoonweg van 2 februari gelijk even overgestapt naar 4 februari! In plaats van zo'n 10 uur achter te liggen op iedereen in Nederland lig ik nu plots 10 uur voor!

Mele Cascade Waterfalls
Enfin, terug naar Vanuatu. Als eerste neem ik een lokale bus naar de Mele Cascade Waterfalls. Je weet nooit wat je van zo'n waterval moet verwachten en als ik bij de ingang 12 euro moet betalen en vraag of ze dan wel een grote glijbaan hebben word ik raar (maar altijd vriendelijk) aangekeken: No sir, there is not a slide, but lots of water. Dat is wel een beetje de bedoeling bij een waterval ha, ha. De wandeltocht van 20 minuten neemt je langs en door kleine beekjes en ik heb al veel plezier. De omgeving is groener dan groen en ik voel ook echt dat ik op een eiland ben. Hoe dichter ik bij de waterval zelf kom hoe mooier de omgeving. Plotseling kom ik bij een hutje met een soort wachter en daar waar de stroming wat harder wordt zijn wat touwen gemaakt als een soort railing. Maar geen planken of treden om op te lopen, je waadt gewoon door het water. In mijn zwembroek en reefshoes waad ik er doorheen en dan openbaart zich de waterval, of watervallen kan ik beter zeggen. Hij kan zo rechtstreeks uit Disney's Tarzan komen. Het is de omgeving die de watervallen haar speciale effect geeft. Op dat moment ben ik er alleen en met de uitzondering van 2 andere stellen die tussendoor even komen heb ik deze speciale plek ook helemaal voor mezelf. Het water stuift aan meerdere kanten omhoog en voorziet alles erom heen van een groen kleed van mos en daarna groene planten en bomen. Ik ben vrolijk en zing, klautert langs de rotsen en vind een opening. Ons kent ons dus ik ben er al in voordat ik het door heb, hij is 3 meter lang en dan kom je aan de andere zijde waar ik kletsnat wordt onder een gedeelte van een andere waterval; super! Iets naar links vind ik een plekje dat net groot genoeg is om alleen te staan, niet helemaal droog maar genoeg om de waterval van de achterkant en onderkant te bekijken. Terug aan de andere kant vind ik een rots die lijkt op een stoel en ga erop zitten, ik kroon me Keizer van de Mele Cascade Waterfalls! Terwijl achter me en naast me het water naar beneden stort. Maar een keizer moet onderdanen hebben en daar zijn er drie. Twee meiden uit Australië geloof ik en een local. De meiden zijn niet van veel nut maar de local des te meer. Naast waar de grote waterval in een soort zwembad uitkomt is een kleine waterval, hij loopt er doorheen en weg is hij. Dus wij erachter aan, zodra je door de waterval heen loopt voelt het even raar aan maar dan sta je plots in een kleine grot! Dat had ik zelf nooit gevonden. Het is om te doen dat ik er een paar keer in en uitloop. Een geheime gang voor mijn Keizerlijke watervallen, altijd handig. Even later vraag ik hem of het diep genoeg is om van een rots het water in te springen, hij zegt natuurlijk (maar dan in het Engels ha, ha) en springt er vrolijk in. Do as the locals do! Ik spring erachter aan...nou om precies te zijn ik spring naast waar hij sprong om niet op hem te landen....zucht...mijn benen zijn nog maar net onder water of ik raak een rots. Au! Volgende keer toch op de local springen!

De watervallen zijn prachtig en ik ben er zeker 2 uur gebleven en heb intens genoten, het is zo'n speciale natuurlijk sfeer die er hangt zeker als je voornamelijk de plek voor jezelf hebt. Ik heb de glijbaan dus ook helemaal niet gemist.

Mele Village
Vanuit de watervallen loop ik richting Mele Village, een wandeling van een kwartier schat ik. Op straat kom ik heel veel mensen tegen die naar de kerk zijn geweest (het is zondag) en ze lopen me allemaal tegemoet. Iedereen zegt hallo, meerdere mannen komen naar me toe en geven me een hand, vrouwen zwaaien naar me (oké dat heb ik in Nederland natuurlijk ook ha, ha) en kinderen zeggen giechelend “hello mister”. Het is me een vrolijke bende eilandbewoners bij elkaar, moeilijk voor te stellen dat deze mensen elkaar vroeger opaten. De huizen zijn gemaakt platen hout of van golfplaten en de meeste hebben daken van palmbladeren. Mensen lopen op flip flops op of blote voeten. Kinderen spelen in het water en op het zwarte zand van het strand. Everzwijntjes rennen in het wild rond op zoek naar voedsel. Het leven is hier simpel en iedereen lijkt niet alleen gelukkig maar is ook gelukkig (kom ik op terug dadelijk).
Het grootste lokale dorp telt 4500 mensen en heet Mele. Sowieso wilde ik het zien, een extra reden waarom ik er ben is om brood te kopen dat speciaal hier gemaakt word. De eigenaresse van het guesthouse had me dat gevraagd,met de vage omschrijving gaat het dorp in (het heeft geen naamsaanduiding dus het is gewoon vragen aan mensen waar het is), blijf lopen totdat je aan de rechterkant een klein groen stenen huis ziet (gelukkig zijn er niet al teveel groene laat staan stenen huisjes), dan ben je te ver gelopen...wat?, ga de eerste straat terug (straat betekent hier zandweg), loop die 30 of 40 meter af en je ziet een hut (tja ik zie elke 5 meter een hut, wat is het nou 30 OF 40 meter), die hut is waar ze het brood bakken. Hello Sir, do you know where DIE HUT is where I can buy bread? De man heeft geen idee. Nogal logisch hij kan ook niet alles weten. Ik bedoel hoe kan hij nou weten dat ik de hut recht achter hem bedoel waar hij net uit komt lopen. Wellicht iets teveel gevraagd? Hoe dan ik ik kom er dus achter dat DIE HUT de hut achter hem is en loop erom heen. Onder veel gegiechel van de oude vrouw en spannend kijkende ogen van het jongetje dat er woont koop ik het brood.
Alles is veilig is Vanuatu en dat merk ik, niemand doet er moeilijk over dat ik hier even rondloop. Mensen lachen, maken een praatje met me, bedelen niet of willen niks verkopen, ik vraag toestemming om foto's te nemen en niemand vind het een probleem. Dat heb ik in andere landen wel eens anders meegemaakt. Het is een mooie ervaring en het fascineert me hoe vriendelijk de mensen hier zijn.

Even terugkomend op mijn woorden: Het leven is hier simpel en iedereen lijkt niet alleen gelukkig maar is ook gelukkig. Ik spreek dan voor de lokale bevolking. Tijdens mijn verblijf in Port Villa (hoofdstadje) ben ik ook met expads in aanraking gekomen. Voornamelijk mensen in real estate, deze “blanken” zeuren nogal veel en voldoen niet echt aan de gelukzaligheid van de originele bevolking. Prijzen gaan omhoog maar prijzen van land omlaag, de wegen zijn slecht, gisteren alweer regen, vandaag teveel zon, er waren geen bananen meer op de markt, de boot was te laat. Grappig hoe het grootste gedeelte van de mensen die hier leeft gelukkig is met weinig en dat kleine gedeelte dat juist het meeste heeft steen over been klaagt. Ik voeg me lekker bij die mensen die zich hier wel gelukkig voelen!

Sjnorrrrkeltour
In plaats te sjnorrrrrkelen op een heel mooi rif moeten we het helaas doen met 2 veel minder mooie plekken. De stroming is te sterk en de golven te hoog. Ze verwachten dat een cycloon morgen of overmorgen het eiland aandoet. We hebben wel een wandeling over een stuk van het eiland en het strand waar we eigenlijk de zee in zouden gaan is parelwit. De zee hemels blauw. De palmbomen tropisch. Het soort omslagen van vakantiebladen. Ik mis alleen de cocktails.
Het dorpje dat we aandoen, dat zijn verse water altijd op het hoofdeiland moet halen, is echt zo'n toeristische aangelegenheid. Niet het dorpje maar wel de plek waar iedereen naar toe wordt geleid, ze verkopen er wat goedkope souvenirs, coca cola flesjes uit WWII toen de amerikanen hier waren en ze zingen wat liedjes uit hun geloof. Zucht, lekker echt allemaal. In plaats van erbij te staan als een schaap besluit ik op eigen houtje door het niet al te grote dorpje te gaan wandelen, veel leuker. Wederom praat ik met de lokalen, neem foto's van alles en iedereen, loop naar het strandje waar een aantal handgemaakte kano's liggen en zie hoe jonge jongens stukken plank gebruiken als een soort surfboard. Als ik terug kom op de plek des onheils is het “traditionele” zingen net voorbij, heeft de rest een aantal echte “made in china” souvenirs gekocht en kunnen we weer gaan. Zij hun souvenirs en ik mijn foto's, iedereen blij.

Hideaway
Met kijn net nieuw gekochte sjnorrrkel spullen neem ik een busje naar Hideaway Island. Helemaal trots ben ik met mijn papiertje in de hand waarop staat dat ik bij mijn schoonmoeder verblijf op Vanuatu. Dat heeft de eigenaresse me van het guesthouse gegeven zodat ik geen 8 euro hoef te betalen om het eilandje te betreden. Het ligt slechts 40 meter van het strandje maar is privé eigendom met resort erop. De kleine ferry komt eraan met een aantal mensen met koffers die het eiland verlaten....gewongen wel te verstaan want ze evacueren het vanwege de cycloon die vanavond het eiland zal treffen Ze nemen me niet mee naar de overkant om te sjnorrrrkelen.
Met de woorden “maar ik ben helemaal vanuit Nederland gekomen speciaal om hier te sjnorrrkelen” heb ik ook geen succes. Wellicht een R of twee teveel gebruikt.
Mmhhh tja, dan maar zonder ferry naar het eiland toe besluit ik. Ik loop het water in en het blijkt zelfs dat het eerste gedeelte heel erg ondiep is, daarna bril op en sjnorrrkel in de mond en hoppa. Enkele slagen later ligt ik al voor het eiland, ik ga niet aan wal maar zwem er uiteindelijk halverwege omheen. Het water is nog steeds kalm en er staat nauwelijks stroming. Er zijn geen grote vissen maar er is een enorme koraaltuin die zich onder me bevindt. Soms wel erg dichtbij waardoor ik zowel mijn voeten en handen niet kan gebruiken om te zwemmen anders raak ik het koraal aan. Het enige dat er dus soms op zit is om gewoon te blijven drijven en me door de stroming rustig aan eroverheen te laten nemen. De wonderlijke onderwaterwereld laat me kleine blauwe en gele visjes zien, koraal dat blauwe puntjes op het uiteinde heeft en wanneer de zon erop schijnt lijken ze licht te geven, zeekomkommers en blauwe zeesterren liggen op de grond en een haai van 15 meter zwemt rustig voorbij terwijl hij vriendelijk zijn vin naar me opsteekt.
Terwijl aan de andere kant mensen worden geëvacueerd dobber ik in alle rust rond.

Cycloon
Die gaat grotendeels aan Efate voorbij. Alleen een beetje wind en regen in de avond. Einde cycloon.

Kano
Met de Fransman Pascalle gaan we naar een privégebied met een kleine rivier. Met een groep stappen we in onze kano's, per twee of zoals ik lekker in mijn eigen kano. Ik denk dat veel kano ritten, of ander soort ritten waar man en vrouwlief samen de activiteit moeten doen eindigen in ruzie of echtscheidingen. Het is ook vast niet makkelijk als meneer zijn spierballen wilt tonen en als een gek de rivier af peddelt alsof het een race is, terwijl mevrouw rustig wilt genieten en liever de peddel niet in de rivier steekt bang zijnde om nat te worden. Op zo'n moment hoort er gewoon een stop in de kano te zitten die eruit getrokken kan worden. Een groot blub later en het probleem is verholpen.
Er is vrijwel geen stroming in de rivier en het de tocht is voornamelijk bedoeld om lekker in de natuur te zijn en alles om je heen op te nemen. We passeren wat dorpjes en kinderen springen uit bomen of slingeren via touwen het water in. Vrouwen zit aan de waterkant kleren te wassen en hun grote witte glimlach komt tevoorschijn onder hun korte kroeshaar. Op sommige plaatsen kan je de bodem zien van de rivier en weerkaatst het licht mooie kleuren. Ik stuur de kano onder laaghangende bomen door, langs stukken mangrove en ben helemaal in mijn sas. Soms schiet ik langs de anderen voorbij, draai om en sluit weer achteraan aan, in mijn hoofd hoor ik het deuntje van Hakuna Matata!
De aansluitende fruitluch is overheerlijke. Daar hangt een kokosnoot, hak met de machete, open maken, leegdrinken en dan opeten. Iemand zin in mango? Voor je het weet ligt hij al in stukken gesneden op een bord. Deze mensen leven de de natuur en dat merk je. Op het lijstje van wat ze naar school moeten meenemen staat ook echt: machete. Daar leren ze al de waarde en mogelijkheden ervan, het is alles wat je nodig hebt om aan drinken en voedsel te komen. Overal loopt ook iedereen met zo'n groot mes rond. Op straat zie je vrouwen en mannen ermee in de hand en vaak ook wat ze ermee hebben gedaan. Ze hebben dan stukken hout, fruit, kokosnoten of palmbladeren op hun rug. Bij ons wordt je al met een nagelknipper op zak aangehouden.