Fiji (Land #54)

Fiji – land #54 – (25 februari – 7 maart 2012)
Net zoals bij mijn korte tussenlanding 3 weken geleden regent het pijpenstelen in Fiji. Al snel krijg ik te horen dat het de afgelopen weken alleen maar geregend heeft en dit ook voor veel overstromingen en wateroverlast heeft gezorgd. Daarnaast is in de plek waar ik land (Nadi) ook helemaal niks te doen en niemand draait daar om heen. Zoals vele andere besluit ik een mooi eiland te gaan bezoeken en eens lekker rustig aan te doen. De keuze valt op het eiland Mana.

Mana
Terwijl het hoofdeiland langzaam uit het zicht verdwijnt, verdwijnen ook de regendruppels en komt de zon tevoorschijn. Terwijl onze kleine boot langs ontelbaar veel kleine eilanden met wit strand en palmbomen vaart begin ik Fiji met de minuut leuker te vinden. Bij aankomst op eiland Mana staan al drie mannen klaar met hun bloemrijke shirts, gitaar in hand en zingend. Het woord dat ze het meest herhalen is Bula! En dat zal ik nog duizende keren gaan horen hier in Fiji, Het is hun welkoms groet en waar je ook loopt, zwemt of rondhangt iedereen die langsloopt roept het naar je. Zo vaak dat je er uiteindelijk immuun of doof van wordt...of zoals in mijn geval het tegenovergestelde, mijn oor springt namelijk weer open na enkele dagen potdicht te hebben gezeten; Bula!
Nog maar net met mijn voeten in het warme witte zand of ik krijg een mooie rode bloem achter mijn oren. Het ontvangst is super en je voelt je meteen thuis. De dorm waar ik slaap is eenvoudig en groot. Er zijn enkele families en voor de rest vooral voor jongeren, zo voel ik me nog wel maar ik behoor niet meer tot hun doelgroep. Ik kom Annie tegen uit Cornwall, zij behoort wel nog (net) tot mijn doelgroep en we hebben al snel veel lol samen. Daar waar we juist dachten dat de jongeren voor meer overlast zouden zorgen zijn wij dat juist. We besluiten het eiland voor de helft te gaan verkennen, dat is ongeveer een 1 ½ uur lopen. We komen langs het Japanse resort naast ons, waarover duidelijk tegen ons is gezegd dat we daar niet doorheen mogen lopen. Aan onze kant liggen 3 backpacker hostels, het Japanse resort is veel mooier en ze willen de rust en het aanblik van hun gasten vast niet laten verzieken door ons. We lopen er dus netjes omheen. Het meeste dat onder mijn voeten langskomt is wit zand, af en toe wat rotsen en soms een lange golf die het strand op rolt. Hier op Mana is voor de rest alles rustig en is de bekende Fiji time van toepassing, alles op zijn dooie gemak. Overal om Mana heen liggen andere mooie eilanden wat het uitzicht constant mooi maakt. Halverwege aan gekomen zien we wederom het Japanse resort liggen. We besluiten er toch maar dwars doorheen te lopen want we weten niet hoe we anders weer aan de andere kant komen behalve dan de andere helft van het eiland ook te lopen en daar hebben we nu nog geen zin in. Geen scheldwoorden, geen samoerai zwaarden of ninjasterren maar alleen vriendelijk Bula!

In de avond zien we een mooi zeilschip van een touroperator vlakbij liggen. Volgens een lokale zijn er altijd 2 mensen aanwezig om de boot te bewaken. In een spontane bui besluiten we erheen te zwemmen onder de nachtelijke hemel en te gaan kijken of we de boot op mogen. Na enkele Bula! Bula! kreten onzer zijde vanuit het water en geen respons terug besluiten we toch maar de boot op te gaan. Er blijkt niemand aanwezig te zijn maar we vinden wel bier en cola. Ik twijfel geen moment en begin een cola gevecht met Annie en we hebben lol als 2 kleine kinderen. Even later vinden we ook een fles champagne en tja..die moet natuurlijk open! We hebben ons eigen kleine feestje terwijl de twintigers al naar bed zijn gegaan.

De dag erna is de andere kant van het eiland ons doel. Dit stuk lijkt op de andere kant maar heeft net iets mooiere stukken rots en wat betere zwemplaatsen. Net als we de punt van het eiland zijn gepasseerd komen we een groot bord tegen waar ik witte letters met een rode omranding staat: KEEP OUT. TRESPESSARS WILL BE PROSECUTED! Nou dat klinkt wel erg serieus. Annie gewapend in een sarong en op slippers en ik in mijn schoenen met gaten en een zwembroek gaan we de vijand te lijf.......als we aankomen staat er een groepje personeel een liedje te zingen met gitaar: Bula! Bula! Whahaha, of we de nieuwe gasten zijn....nou nee. We zijn van harte welkom om langs de bungalows te lopen en een personeelslid loopt mee en geeft ons wat informatie. De bungalows kosten slechts 1000 euro per nacht. Terwijl we verder lopen komen de echte nieuwe gasten aan, per helikopter.
We lopen verder en komen uiteindelijk weer bij het Japanse restaurant. We lopen er weer doorheen en zien zat ze ijs verkopen en besluiten er eentje te pakken. Als ik hier ijs bestel dan wil ik het ook opeten aan het zwembad, zo gezegd zo gedaan. Het is een infinity pool, als je erin dobbert valt het water over de rand weg en lijkt het alsof je direct door kan zwemmen naar de zee. Leuk bedacht, dat moet ik natuurlijk zelf even meemaken. En ja het klopt, het lijkt alsof het zwembad doorloopt in zee ha, ha. In de avond stellen de nieuwe gasten zich altijd voor en vandaag is niet anders. Nogmaals wordt er duidelijk aangegeven om niet het Japanse resort binnen te gaan. Meteen krijg ik ene glimlach op mijn gezicht en bedenk me dat ouder zijn ook zijn voordelen heeft want als jong guppie hadden die Japanners natuurlijk meteen gezien dat ik geen gast was van het resort en me weg gestuurd.

Om toch iets actiever te zijn huren we een kayak. De eerste keer halen we een kwart van het eiland, de boot begint steeds dieper in het water te liggen en bij terugkomt had ik inderdaad gelijk; de kayak is ergens lek. Er komen liters water uit de binnenkant gestroomd. Na de lunch doen we een tweede poging maar dan met een andere kayak. Deze is gelukkig wel zeewaardig en we peddelen lekker rond het eiland. Nemen af en toe een duik en snorkelen wat rond. Plotseling zien we in de verte een zandbank zonder palmbomen of hutjes. We besluiten erheen te roeien. De hele zandbank is misschien maar 40 meter lang en 20 meter breed. Als we aankomen voelen we ons echte avonturiers! Een paar tellen later zien we aan de andere kant een stelletje liggen, die zullen niet echt blij geweest zijn met ons gezelschap....maar er komt meer volk, even later staan er meer dan een dozijn Japanners foto's te klikken. Het avonturier gevoel ebt wat weg, maar we kunnen in ieder geval zeggen dat wij er zelf heen zijn geroeid terwijl de rest in een speedboot is afgezet.


Goodbeye Annie and Hello Wilson
Annie vertrekt naar een ander eiland (Bounty eiland, klikt lekker) en we nemen afscheid. Het was erg leuk om haar te ontmoeten. We delen dezelfde soort humor en ze is prettig gezelschap. Terwijl haar boot aan de horizon verdwijnt ben ik alweer bezig met mijn volgende missie. In de buurt ligt het eiland waar de film Cast Away is opgenomen met Tom Hanks en zijn tegenspeler Wilson! Om daar te komen moet je 35 euro betalen en daar heb ik geen zin in. Mijn eigen Cast Away met Wilson lijkt me veel leuker. Het guesthouse heeft namelijk een Wilson, de volleyball met handafdruk gemaakt van bloed (oké, deze is waarschijnlijk niet met echt bloed) en stukjes palmbladeren die als haren dienen. Naast Wilson loopt er ook vrijwillig een hond met me mee, altijd welkom gezelschap. Iedereen die ik tegen komt begroet me wederom met Bula! en tevens begroeten ze Wilson. Op een stuk strand waar we alleen met z'n drieën zijn neem ik enkele foto's met Wilson en mijzelf om toch even dat Cast Away gevoel te krijgen ha, ha.

Na 4 dagen Mana eiland zit het erop. Naast Annie heb ik ook nog andere mensen leren kennen en ik heb een uitstekende tijd gehad. Het eten was altijd goed en in overvloed. Het personeel super vriendelijk. De hangmatten lagen uitstekend. Het water had de juiste temperatuur. De zon scheen. Het kampvuur op het strand gaf voldoende licht om te zien wiens bier je aan het stelen was terwijl het licht van de sterren boven me schitterde. Even de backpack aan de kant en genieten van een beetje vakantiegevoel.

Sigatoka
Na een overnachting in Nadi ga ik richting het busstation. Meteen ben ik in een goed humeur. Het is bevolkt en de bevolking, bestaande uit mensen van Fiji en uit India lopen door elkaar heen. Overal staan karretjes met eten, je ticket moet je kopen in een klein hokje dat 5 jaar geleden al een likje verf had kunnen gebruiken en de bus gaat wel of niet. Er staan ook bussen zonder ruiten erin, gewoon open en een zeil voor als het zou gaan regenen. Ik sta natuurlijk te popelen om zo'n bus te nemen maar helaas, de enige bus die er richting mijn bestemming gaat is zo'n domme airco bus met film en geblindeerde ruiten waardoor je uitzicht merendeels verpruts wordt. Dit vind ik nou prachtig, busstations in dit soort landen. Het is een komen en gaan van mensen en hun goederen. Uit de laadruimtes komen pakken bier, groenten, koffers, met ducttape vastgeplakte oude dozen en mensen uit allerlei dorpjes. Meerdere malen wordt ik vriendelijk aangesproken; waar ik vandaan kom, waar ik heen ga, hoelang ik in Fiji blijf, of het me bevalt. Buiten dat geen gebedel en geen verkooppraatjes. Heerlijk. Ik bekijk de oude houten bankjes waar de mensen op zitten en de verroeste golfdekplaten erboven.
Ondanks de geblindeerde ruiten kan ik genoeg zien van het landschap en het maakt een bruisend gevoel in me wakker. De Hindu's in de bus, we passeren zelfs een prachtig gekleurde tempel, de rode stippen op hun voorhoofd, hun diep zwarte huidskleur en zwarte haar. Ze zien er weer heel anders uit dan de gemiddelde Fijiaan, die toch wat gezetter zijn terwijl de vrouwen uit India veel sierlijker bewegen. Tevens hebben ze lang glanzend zwart haar terwijl de vrouwen origine hier kort kroeshaar hebben. Terwijl ik aan de linkerkant bergen zie en groen landschap van gras en palmbomen, schieten aan de andere kant kleine dorpen voorbij. Heerlijk! En het wordt alleen maar beter als we in de kleine plaats Sigatoka aankomen. Direct naast het busstation is een lokale fruit- en groentemarkt. De plek om het echte leven te zien en de geuren te ruiken van alle specerijen en de kava. Terwijl ik door de kleine kraampjes slenter als enige blanke spreekt iedereen me vriendelijk aan met Bula en maak ik hier en daar een babbeltje. De geur van curry uit India vult mijn neusgaten, de kleuren van het snoep zijn een sprankeling voor mijn ogen. Het is mooi om te zien dat na jarenlange problemen de mensen uit India en de mensen uit Fiji naast elkaar kunnen leven.
Op de hoek, naast een supermarkt, ga ik een beetje verborgen staan met mijn fototoestel in de hand. Ik schiet foto's van de mensen die langskomen in hun verschillende soorten kleding; kinderen in schooluniformen, mannen in sarongs, vrouwen in kleurrijke gewaden, sommige op blote voeten andere in pak met leren schoenen.

De zandduinen
Ik ben de eerste en enige tourist vandaag in het nationaal park. Het is laagseizoen en dan valt heel het leven praktisch nog stiller dan normaal. Het maakt me niet uit, het is eigenlijk wel prettig om helemaal alleen te lopen en niemand tegen te komen. Mijn wandeltocht van dik twee uur begint door wat velden, kleine heuvels en vooral veel groen. In de wijde omtrek kan ik voornamelijk palmbomen zien die wijven in de wind en het midden van het eiland dat hoger ligt. Naarmate ik vorder zie ik al langzaam de zandduinen opdoemen. Onder deze duinen hebben ze de grootste vondsten gedaan in de pacific; van botten tot pannen en wapens zijn er gevonden. Daar valt hier helaas niks meer van te zien maar het is wel een indrukwekkend stukje Fiji. Het ene moment loop je met gras onder de zoden en even erna loop je in hoge duinen. Er zijn stukken bij waar ik aan alle zijden alleen maar zand zie en ik verloren zou kunnen zijn in een woestijn. Overal zie je de kleine randen van zand en ik verwacht een oase, kameel of fatamorgana maar niks van dat alles. Wat ik krijg is zand in mijn schoenen en kleren. Vanaf de top van een duin, zo'n 50 meter hoog, heb ik aan de ene kant uitzicht op de pacific en een strand vol wrakhout terwijl aan de andere kant het binnenland van Fiji zich als een mooie ansichtkaart presenteert. Het is nog een behoorlijke wandeling en ik ben blij dat er iets van bewolking is zodat de zon zich niet helemaal genadeloos op me kan storten. Via de duinen ga ik naar beneden en loop over het strand. Zoals een westers mens nou eenmaal functioneert bedenk ik me meteen wat je wel niet allemaal met dit strand zou kunnen doen. Mooi guesthouse bouwen, strand schoonmaken, hout gebruiken voor kampvuur, leuk eettentje erbij (Friet van Piet?) en je zou zo gasten hebben. Maar ja of dat allemaal werkt in Fiji op die manier is maar de vraag. Mensen zijn heel vriendelijk en maken makkelijk een praatje met je maar ze vragen elke 5 minuten opnieuw je naam en waar je vandaan komt. Die mentaliteit zie je ook in dit park. Het moet een toeristentrekpleister zijn maar de bankjes waar je op kan rusten zijn oud, planken missen, ze zijn overgroeid of zijn er simpelweg niet meer. De route is vaag en het informatiebord verweerd door regen en zon. Mij maakt het niet veel uit maar ik zie op de een op andere manier de bedroefde gezichten van Amerikanen die vaak verwachten in een karretje door het park te worden gereden onder het genot van een fles Coca Cola Light en een hot dog. Ik moet erom lachen en aangezien er niemand bij me is om mee te lachen lag ik maar extra hard voor twee. Al bij al is het een leuke wandeling en iets dat je niet zo snel verwacht op een tropisch eiland dat Fiji heet.

Tavuni Hill Fort
Het meest intacte fort van Fiji, dat stand heeft gehouden tot 1875 toen de Britse troepen het na opstanden heeft verwoest. Bij een fort moet je geen middeleeuws fort voorstellen met muren en torens, maar een simpele nederzetting van hutten en een soort loopgraven. Gelukkig is er een gids die me bij de stenen die er liggen en de nog maar net herkenbare ronden plekken waar hutten hebben gestaan wat uitleg kan geven. Het hoeft van mij niet altijd groots en spectaculair te zijn om te zien maar als ik in ieder geval weet waar ik naar kijk dan heb ik genoeg fantasie om me voorstellen hoe het dik honderd jaar geleden heeft uit gezien. Het is wel duidelijk waarom er juist hier voor is gekozen om een fort te bouwen. De berghelling naar de rivier biedt een goed punt om vijanden aan te zien komen of om eventueel zelf te ontsnappen. Ik hoor de trommels al slaan en mannen met knotsen en andere slagwapens zich gereed maken om een aanval af te slaan. Met speren en bogen in hand, wilde verfpatronen op hun gezicht en oorlogskreten gaan ze ten strijde. Jongens kregen vaak pas een naam zodra ze hun eerste slachtoffer hadden gemaakt en man werden. Elke tegenstander die ze te pakken kregen werd gedood.....maar niet altijd meteen. In de pacific heeft lange tijd kannibalisme geheerst en Fiji was geen uitzondering. Door het eten van je tegenstander kreeg je ook zijn krachten, wijsheid en het was tevens een mooie belediging voor zijn stam en familie. Die laatste mochten vaak toekijken hoe pap lief in stukken werd gesneden en opgegeten en in sommige gevallen werden ze gedwongen om ook mee te eten, onder het motto “alles eerlijk delen”. Er was een speciale plek om het vlees te snijden, een steen in het midden waar het lichaam op werd gelegd, met de buik naar beneden en het hoofd over de rand hangend. De armen werden gespreid en op het punt van de polsen waren gleuven gemaakt om het hakken makkelijker te maken en zodat het bloed via deze gleuven kon wegstromen en opgevangen kon worden. Het zelfde werd gedaan bij de hakken. Uiteraard kan ik het niet laten om op de steen te gaan liggen en me te laten vereeuwigen op de foto. Ja, die stammen van toen waren zo gek nog niet, die hadden geen Gamma of Ikea nodig voor zulk een mooi meubilair in elkaar te zetten.

Eco Park
De lokale bus neemt me naar de afslag voor het eco park. Zodra ik binnenstap met mijn backpack op de rug krijg ik enkele vreemde blikken van de oudere mensen die via een tour of privé auto hierheen zijn gekomen. Ik zeg Bula! Zij zeggen “Hello”. Ach ja verschil moet er zijn. Het is maar een klein park maar vermakelijk en wat ik nog veel belangrijker vind, de dieren zien er goed verzorgt uit en leven in ruime kooien. Veel dieren zijn ook gered van de dood of op het vliegveld door de douane in beslag genomen.
Voor ik het weet heb ik al een Fijian Banded Iguana en een ander soort Iguana op me zitten. Ja met dieren is Tommetje wel in zijn element. Nadat de Iguana's weer terug in de kkoi zitten krijg ik twee soorten kleine Boa Constrictor's in mijn hand. Klinkt enger dan het is, ze zijn niet groot en Boa's zijn niet giftig. De Constrictor familie waar ze deel vanuit maken knijpen hun slachtoffers fijn totdat ze geen lucht meer krijgen. De film Anaconda is hier opgenomen maar zulke grote slangen komen hier in Fiji niet voor, sterker nog er zijn hier geen Boa's die in het water leven.
Er zijn ook 2 schildpadden van iets meer dan een halve meter en we mogen ze voeden. Dit houdt in dat we stukjes vlees in het water mogen gooien. Vingers op het droge houden want ze bijten hem er gewoon vanaf. Ze zijn 4 ½ jaar oud en zodra ze 5 jaar zijn worden ze uitgezet in de zee.
Voor de rest hebben ze veel soorten vogels, er zijn plekken waar je door grote kooien kan lopen en ze om je heen fladderen. Het is echt erg; ik eet schapen hersens uit een schedel, drink kava gemaakt van wortels en spuug, draag een van touw gemaakte peniskoker, slaap op Antarctica maar ik ben bang voor alles dat een snavel heeft. Zucht, ze kijken ook altijd met van die indringende ogen naar je en fladderen om je heen alsof je elk moment je ogen eraan gaan pikken. Misschien had ik gisteravond toch beter niet The Birds van Alfred Hitchcock moeten kijken (nee, dit is geen grapje).
Maar het is het waard want als een echte Robinson overleeft ik ook dit avontuur en kom ik aan bij de vleermuizen! Op afstand had ik ze al gezien op het eiland Mana en ze zijn behoorlijk groot. Door hun grote, hun vacht en leuke kopjes zijn ze ook ontzettend schattig. Zodra ik voor de kooi sta komt er eentje naar me toe en hangt op zijn kop aan de tralies van de kooi. Zo lief! Hij kijkt me aan en ik hem (zijn scrotum was te zien dus tja) en ik ben meteen verliefd op hem, zover dat kan dan als hetero. Als ik naar links loopt gaat hij met me mee ga ik naar rechts dan volgt hij me ook. Zijn klauwen aan zijn vleugels zijn groot en komen goed van pas. Zijn vacht op zijn rug is wit en zijn hoofdje zwart met kleine bruine pretoogjes. Mam, mag ik er ook zo eentje? Volgens mij heb ik er wel een half uur gestaan en genoten van dit beestje en de andere die fruit aan het eten was.

Pacific Harbour
Dan is het weer tijd om te gaan. Met de backpack en een fles water (moet ik van mijn vader altijd bij me hebben!) loop ik weer naar de kant van de weg. Even later komt de bus voorbij, ik steek mijn hand omhoog en de bus rijdt gewoon verder. Huh? Fijn, heb ik weer. Terwijl ik een beetje verbouwereerd in de zon sta stop een persoenenauto en vraagt waar ik heen ga. Naar Pacific Harbour. Die kant ga ik ook uit, stap maar in. Mooi een gratis ritje, hij stopt zelfs bij een strandje zodat ik even foto's kan maken van het uitzicht. Pacific Harbour is iets verder dan ik had verwacht, zo'n 80 kilometer dus ik heb geluk dat deze Fijiaan nog verder moet.
In het grote guesthouse/hotel resort waar ik verblijf is slechts een handjevol mensen. In alle grote en kleine dorms is slechts 1 persoon, de crazy dutch. Er is een klein touristisch dorpje van gemaakt, kleine winkeltjes met kleding en handgemaakte houtsnijwerken, wat eettentjes en een leuk tiki zwembad. Maar de meeste winkeltjes zijn dicht, zien er verlaten uit en het zwembad is gesloten vanwege de Hulk groene kleur door de algen.
Het is zaterdagavond en ik zit alleen op mijn bed wat spelletjes te doen op de computer, dan hoor ik na een tijdje een live band spelen bij de kleine bar van het zwembad. Ik kom van mijn luie reet, doe iets leuks aan en ga erheen. Er speelt een band van 8 personen, hetzelfde aantal als de aanwezige toeschouwers. Na mijn eerste biertje heb ik zoiets van ik ga weer terug naar mijn kamer. Dan komt net een gast aanlopen waar ik 's middags kort mee heb gesproken. Hij nodigt me uit om met een paar vrienden aan een tafel te zitten en Fijian rum-cola te drinken. Ach waarom ook niet. Iedereen lijkt aardig maar ik ben een beetje op mijn hoede. Het voelt niet onveilig maar er hangt iets in de lucht. De mannen zijn allemaal heel openlijk naar elkaar, hoge knuffelfactor maar ze zien er allemaal oke uit. Er zijn in Fiji nogal wat travestieten, niet zoals bij ons maar jongens die zich erg vrouwelijk gedragen. Dit komt vaak omdat als een gezin geen dochter heeft (of nog niet heeft) ze de oudste jongen opvoeden als hulp van moeders met alle gevolgen van dien. De jongens dragen vrouwelijke oorbellen, lakken hun teennagels en hebben vaak iets meer vrouwelijke kleding aan gedragen zich als “nichten”. Dat bedoel ik niet in een verkeerde manier, ik heb niks tegen homoseksuelen of lesbiennes (dat even om misverstanden te voorkomen). Maar deze mannen lijken daar niet op dus ik voel me al een stuk geruster. Ze vragen me wel om op de muziek mee te dansen en een oudere man pak me vast voor een dansje. Aangezien ik weet dat ze dit ook in Asia vaak doen, jongens lopen hand in hand op straat als vrienden, en er veel invloeden van India hier zijn lijkt het allemaal oke. Mijn achterkant houd ik wel nog steeds in de gaten. Maar niks gebeurt behalve dat de karaffen rum-cola er doorheen schieten alsof het niks is. He is dan uiteindelijk toch een goede keuze geweest om naar de bar te komen. De jongens vragen of ik later nog mee ga naar hun dorp om verder te feesten maar dat lijkt me geen goed plan en ik wil gewoon in mijn “eigen” bed slapen. Ik sta relaxt tegen een paal aan te leunen wanneer 1 van de jongens naast me komt staan en plots zegt: Is it okay if I kiss you? Terwijl zijn uitpuilende lippen al richting mijn gezicht komen. Geloof me, er is niet genoeg rum in deze wereld om me dat te laten doen, ik denk dat mijn grote ogen al verklaarde dat het een NNNOOOO was, maar voor de zekerheid zeg ik toch maar even (geschrokken) NNNNOOOOO! Het is prachtig om van de gebaande paden te gaan, om je in te leven in de cultuur maar zelfs voor mij zijn er limieten. Snel drink ik mijn laatste glas leeg, bedank de jongens voor een leuke avond, loop in snelwandeltempo naar mijn kamer, doe 8 sloten op het slot, stop een kurk in mijn achterste en huil mezelf in slaap ha, ha.

Zondag is kerkdag en familiedag en de plek is nog meer verlaten dan de dag ervoor. Ik neem de tijd om wat spullen te organiseren, me wat meer in te lezen in Fiji en mijn volgende bestemming en relax. De recptie geeft aan vandaag geen tours te kunnen boeken voor de dag erna maar ik lees alvast de brochure door en ze geven aan dat als ik morgen om 8:00 aan de receptie sta ze de tour operators kunnen bellen. De tours vertrekken pas rond 10:00. Ik ga niet naar de bar die avond maar op tijd naar bed.

8:07 sta ik aan de receptie, er zit een andere vrouw, die geeft aan dat er nog maar 1 tour is en dat de rest oude informatie is. Fijn. Ze belt de touroperator, de tour is een uur geleden al vertrokken. Ik informeer naar het duiken met haaien. Ze belt naar de duikschool, de boot is een kwartier geleden vertrokken. Is er iets anders toe doen? Nee. Dit had je beter gisteren bij mijn collega's kunnen regelen geeft ze aan. Tja, die gaven aan dat ze op zondag niks konden doen en ik vandaag hier rond 8:00 moest zijn. Het is dus nog vroeg en ik bedenk me of ik hier nog een dag uit mijn neusgat ga eten, na 10 minuten denken zijn beide neusgaten leeg en ik besluit verder te reizen. Teleurgesteld en ook wel boos op de dames van receptie gisteren besluit ik iets te doen dat ik normaal nooit doe. Ik pak mijn backpack in, sluip via een zijuitgang naar buiten en vertrek zonder de afgelopen nacht te betalen. Dat is niet goed te praten maar ik praat het mezelf goed doordat ik vind dat ze door de slechte informatie die ze me hebben gegeven ze me een hele dag hebben gekost zonder iets te doen. Een stukje verder ga ik langs de kant van de weg staan, wacht op een busje om me mee te nemen en ik ga richting de hoofdstad. Daar komt mijn naam avonds op televisie en de dag erna in de krant op de voorpagina; Raimond Venema uit Spanje, gezocht vanwege het niet betalen van zijn kamer!! Tja je moet natuurlijk nooit je echte naam geven als je incheckt ha, ha.

Suva
Het begint goed in Suva, de homestay waar ik slaap is erg gezellig. De eigenaresse is erg betrokken en er zijn enkele studenten die werk verrichten in Fiji. Een heel gemoedelijke sfeer. Dan breek eens plensbui uit die een paar uur duurt, straten staan blank en God lijkt zijn toorn over me te hebben uitgeroepen. Als de buien iets minder worden loop ik naar het centrum en maak de bioscoop mijn huiskamer voor de avond. Project X en The Lorax worden aan mijn bioscooplijst toegevoegd. Heerlijk om weer eens een filmpje te pakken, een popcorn en een lekkere koude cola. Ik vermaak me goed en de films zijn leuk.
Als ik terug kom gaat niemand meer de stad in om wat te drinken, de jonge mensen van tegenwoordig zijn niet meer uit het goede hout gesneden denk ik. Dan komt Anika uit Australië net aan met de taxi en vraagt of er nog iemand even de stad in gaat om te eten. Dat komt mooi uit. De dag erna lopen we samen door Suva heen, de grootste stad van de Pacific, dat zegt niet veel want op een hele dag lopen heb je echt alles gezien. Haar gezelschap kan ik erg op prijs stellen we kunnen over van alles praten en zelfs diepgaande gesprekken voeren (het kost mij natuurlijk moeite en hoofdpijn maar ik doe mijn best). We bezoeken het museum, dat niet groot is maar wel erg informatief. Normaal ben ik na een half uur lezen van teksten naast voorwerpen maar concentratie al verloren en ga die dan zoeken in de souvenirwinkel maar dit keer lees ik praktisch alles over het hoe en wat van Fiji en de Pacific. Hoe de eilandbewoners in hun kano's van eiland naar eiland gingen, soms honderden kilometers op open zee. Hoe de stammen leefden voordat de missionarissen en de Britten kwamen en wat er nog over is van hun echte cultuur. Het lopen door de stad en langs de haven is een kwestie van timing tussen de regenbuien door. De markt is altijd interessant omdat zoveel mensen samen komen, daarnaast lopen we over handicraft markt en zie ik prachtig houtsnijwerk en probeer me te bedenken hoe ik dat ooit thuis krijg. Mooie maskers, kava schotels, fruitschalen, veel schildpadden van hout (belangrijk symbool in Fiji) en kettingen. De verkopers zijn rustig en dringen zich niet op of staan hijgend in je nek steeds te vragen hoeveel je er voor wilt geven. Tevens brengen we een bezoek aan de Universiteit, dit is de enige Universiteit van de Pacific en studenten uit alle landen komen erheen. Het is makkelijk om in de kantine goedkoop te eten en ze hebben een boekenwinkel met genoeg reisboeken om iemand zoals ik gelukkig te maken.
Suva heeft als stad niet echt veel te bieden om te doen maar heeft wel een prettige sfeer om door heen te wandelen, ergens te gaan zitten voor een kop koffie of thee en je dag rustig door te brengen door het dagelijkse leven in je op te nemen. Ik heb precies genoeg tijd om alles te zien en geen tijd te verspillen. Morgen zal ik Fiji verlaten en een nieuw land gaan bezichtigen met hopelijk wederom heel leuke avonturen.