Ushaia - the end of the world

10 december 2011
Het is een warme dag, die wij helaas in de bus moeten doorbrengen. We zitten al ruim op tijd op het busstation, ons een beetje af te vragen waarom we nu eigenlijk naar de meest zuidelijke (permanent bewoonde) stad van de wereld gaan. Sommigen mensen gaan erheen vanwege de natuur, een ander groot gedeelte om te kunnen zeggen dat ze er zijn geweest....een handjevol mensen gaan erheen om vanuit Ushuaia naar Antarctica te gaan. En dat laatste is nou ook ons doel.
Om 14:00 vertrekt de bus, het landschap is voor het eerst oersaai. Vlak, plat, alleen maar zand en wat lage struiken. Het enige mooie is de zonsondergang die de hemel paars en rood kleurt. Gelukkig hebben we mijn notebook en voor het slapen gaan kijken we een film.

11 december 2011
Om 6:15 stopt de bus in Rio de Galegos. Hier moeten we tot 8:30 wachten op de volgende bus. We hebben best goed geslapen en maken in het kleine halletje waar iedereen wacht ons ontbijtje klaar. Onze humeuren hebben duidelijk niet geleden onder de busrit. Gelukkig maar want we hebben nog 12 uur voor de boeg. De bus die we nu krijgen is een slagje kleiner en we zitten helemaal achterin, naast de toilet. Elke keer als de deur open gaat krijgen we een mengsel van urine en overdreven schoonmaakmiddel lucht in onze longen. Om naar het zuidelijkste deel van Argentinië te komen moet je de Chileense grens passeren. Grensovergangen in dit soort landen zijn altijd amusant (of juist zwaar irritant als je niet melig bent). Eerst loop je naar een bureautje om je stempel te krijgen om Argentinië te verlaten, daarna ga je weer in een andere rij staan om naar het bureau te lopen om een stempel te krijgen om Chili in te gaan. Alle rijen lopen door elkaar heen en je weet soms niet meer in welke rij je staat. Je mag geen fruit, vlees of planten meenemen naar Chili. Je tas gaat door een scanner heen. Maar dan wel alleen de tas die je uit de bus hebt meegenomen, je handbagage dus. In principe kan je een heel peloton aan schapen in je backpack stoppen zolang die maar in de bus blijft liggen.
We rijden weer verder, nemen een kleine rit op de ferry (15 minuten) en gaan weer over land verder. Het enige verschil in landschap met de voorbijgaande uren is de wind die het lage gras strak tegen de grond duwt en schapen die zoiets over de weg waaien. We stoppen opnieuw, dit keer om iets te eten. Even later zitten we allemaal weer in de bus. Iedereen compleet vraagt de buschauffeur? Si, si! Dan mogen we er allemaal weer uit want we moeten hier ook onze stempel halen om Chili weer te verlaten. Duh! Had dat meteen gezegd tijdens de pauze dan hadden we toen al de stempel kunnen halen ipv weer terug de bus in en dan er weer uit. We krijgen onze stempel om Chili weer te verlaten maar geen om Argentinië in te komen, die krijgen we 14 kilometer verderop. Het is best grappig hoe bureaucratisch ze hier zijn en aan goede werkverschaffing doen om deze creatieve manier van boekhouden. In ieder geval hebben we weer 4 stempels erbij in ons paspoort.
Dan betreden we Tierra del Fuego (Vuurland). Zo genoemd door Mallagas toen hij hier in 1520 kwam en de Indianen langs de kust allemaal vuren ontstaken om elkaar te waarschuwen.
We wisselen nogmaals van bus om het laatste stuk af te leggen. Het vlakke land maakt plaats voor bergen met sneeuw, prachtige meren en verlaten stukken land. We beginnen eindelijk het gevoel te krijgen bijna aan de onderkant van de wereld te zitten. Die illusie wordt wel even weg genomen als we na 30+ uur in de bus in Ushuaia aankomen, het blijkt een kleine, gezellige maar uiterst toeristisch oord te zijn. Ons kan het niet schelen, we zijn er, Fin del Mundo oftewel het einde van de wereld.

12 december 2011
Onze zoektocht naar een boot naar Antarctica begint, samen met Lydie uit Nederland die we al in Puerto Madryn hadden ontmoet en nu ook in ons hostel zit. Met goede hoop gaan we erop uit. Al snel blijkt dat het een moeilijke opgave kan gaan worden. De meeste boten zijn 2 dagen geleden vertrokken vanuit de haven. Daarnaast is er 1 schip stuk gegaan voor komende week en ze proberen de mensen van die boot op andere boten te krijgen dus lege plaatsen zijn schaars....erg schaars. Twee agencies hopen wellicht voor de 20ste een mogelijkheid te hebben maar dat zou eerst moeten inhouden dat 2 mensen (die nog niet betaald hebben) niet komen opdagen. Een groot vraagteken dus. Een andere optie is erheen vliegen en dan met boot terug, die optie kost bijna 6000 dollar, ver boven ons budget. Naarmate de dag verdort krijgen we het angstige gevoel dat het ons misschien niet gaat lukken om het witte continent een bezoek te brengen. Dat gevoel baart me erge zorgen want dat was de hele reden om naar Argentinië te komen in de eerste plaats. Tijdens het eten bespreken we onze opties en onze gevoelens. We proberen elkaar goede moed in te praten....plots komt het geluk van het zondagskind naar boven (dankjewel mam, zondag is een mooie dag om op geboren te worden!) en plots komt Sarah naar binnen lopen die we vanochtend aan de telefoon hebben gehad. Ze heeft super nieuws, ze heeft plaatsen vrij voor 18 december! Een hele goede boot die je voorziet van alle kleding die je nodig hebt (niet alle boten doen dat kosteloos), daarnaast is er een extra op deze reis omdat e boot gerenoveerd is en nu weer voor het eerst uitvaart.....je krijgt een gratis overnachting op Antarctica in een tent!!! YYYEEEAAAAHHHH! Sommige boten hebben deze optie helemaal niet, andere wel maar dan betaal je 600 dollar!! We kunnen ons geluk niet op en voor we het weten hebben we geboekt en betalen we ieder 3990 dollar aan iemand die we net kennen, voor een schip dat we niet hebben gezien naar een continent dat voor 95% bestaat uit ijs. Mmmhh nu ik het opschrijf klikt het allemaal te goed om waar te zijn. Maar het is echt zo!!! We gaan naar Antarctica!! Het mooie is dat we het achteraf binnen 12 uur geregeld hebben. We pakken de goldstrike erbij en wat bier en vieren een feestje!

13 december 2011
Ook al is het de meest zuidelijke stad ter wereld, koud is het niet in de lente. De zon schijnt volop en we lopen langs de kade met de boten duidelijk zichtbaar en de onheilspellende bergen op de achtergrond. We doen wat inkopen voor het avondeten en kopen wat souvenirs. We genieten van de rustige omgeving en proberen te beseffen waar we ergens op de wereldkaart zitten. Het is toch nog steeds moeilijk voor te stellen dat we hier zijn. Deze plaatsnaam heeft me de afgelopen maanden bezig gehouden in mijn hoofd, op landkaarten in reisgidsen en nu ben ik er simpelweg. Zit ik op een heuvel te kijken naar de Beagle Channel die me straks langs Vuurland zal brengen naar de open zee op weg naar andere wereld.

14 december 2011
We besluiten een korte maar zware hike te doen naar 1 van de bergen in de buurt. Gelukkig is het een beetje bewolkt want in de volle xon is het alleen maar zwaarder. De tocht geeft een mooi uitzicht over Ushuaia zelf en de baai, aan de andere kant kijk je tegen witte bergtoppen en randen aan. We gaan iets verder dan de meeste mensen gaan (zoiets doe ik normaal nooit hoor paps) en ik beland in de sneeuw. Het witte poeder is voor mij een automatische reden om van oor tot oor te lachen. Ik klim nog verder omhoog terwijl Louis en Lydie blijven wachten. Heerlijk in de sneeuw ploeteren. Teruglopen is ook zo saai bedenk ik me en hop daar ga ik, op mijn kont en rug naar beneden als een menselijke slee!! Beneden aangekomen is mijn hele rug en kont nat maar dat mag de pret niet drukken. Louis vindt een plastic zak in zijn rugtas en nadat we eerst per persoon een stuk berg zijn afgegleden kiezen we erna ervoor om samen op de zak te gaan zitten. We gaan hard naar beneden, draaien een keer rond en vliegen dan van de zak af. We hebben lol als een stel kleine kinderen.
Na alle inspanningen smaakt de eigen gemaakte spaghetti (dankjewel kok Louis) super en de goedkope wijn voelt aan alsof er een Engeltje op je tong plast.