Uruguay (Land #52)

3 januari 2012
We nemen de boot van een uur naar Colonia in Uruguay aan de overkant van Buenos Aires. Ik ben niet zo'n grote fan van bootritten, zeker niet van dit soort waarin iedereen in een groot hok zit, de airco hard aanstaat en onnatuurlijk gekoelde lucht je longen inblaast. Blij ben ik dus wanneer we aankomen. Het lijkt een beetje op een aankomsthal van een vliegveld, compleet met een bagageband en een scanner waar je tas doorheen gaat. Daar staan we dan, in Uruguay, land nummer 52! We regelen een busticket naar Montevideo voor dezelfde dag, daardoor hebben we ongeveer 3 ½ uur om het kleine stadje Colonia del Sacremento te bezoeken. We laten onze tassen achter op het busstation en ondoordacht kijk ik naar de klok aan de muur. Mmmhhhh, heeft onze bootrit 2 uur geduurd in plaats van 1 uur? Nee hoor, het blijkt gewoon een uur later te zijn in Uruguay dan in Argentinië ha, ha. Gelukkig valt me dit op tijd op want anders waren we een uur te laat gekomen voor onze bus en hadden we tevens zonder tassen gezeten want die moeten om uiterlijk 20:00 worden opgehaald.
Met een uur minder voor Colonia haasten we ons er dus heen. Het is slechts 10 minuten lopen tot het oude centrum en dat is wat je wilt zien. Vroeger een kleine havenstad, vooral bedoeld voor de smokkel, die zijn charme nog heeft bewaard. Via de vroegere stadspoort komen we terecht op de oude hobbelige straten van kinderkopjes en zien we statige huisjes met muren overgroeid door planten die in de bloei staan. Hier en daar een oude auto die nog meer nostalgie aan dit plaatsje geeft. Onze luch nuttigen met uitzicht over het water. Een laatste wandeling door de straatjes brengt ons weer terug naar het busstation. Jammer want ondanks dat het een kleine plek is kan je hier makkelijk een dag in alle rust genieten van de omgeving.
Een wat oudere bus neemt ons mee naar Montevideo (2 ½ uur) en terwijl we langzaam de duisternis inrijden zakt de rood gloeiende zon achter ons weg in het open landschap van Uruguay. Door de busruit kunnen we nog zien hoe hij de horizon in vuur en vlam zet.

4 januari 2012
Met een plattegrond in de hand lopen we de hoofdstraat op en lopen we richting het oude voetbalstadium van Montevideo. Ik heb de naam van deze stad altijd heel interessant gevonden, niet vanwege zijn betekenis “Ik zie de berg” die door de Portugezen aan de stad is gegeven toen ze arriveerden, maar om een voor mij eigenlijk onbekende reden. Wel denk ik altijd aan Ovide en zijn vrienden als ik de naam Montevideo zie staan. Voor de mensen die de tekenfilmserie kennen zullen ze wel begrijpen waarom, Video wordt Ovide.
We weten niet zeker of er nu nog wedstrijden worden gespeeld in dit stadium, de reden dat we het bezoeken is omdat dit het stadion is waar de wedstrijden van het eerste WK zijn gespeeld in 1930 (dat overigens ook door Uruguay is gewonnen). Er is een klein museum bij met veel bekers en de voetbalgeschiedenis van het land. Jammer genoeg staan de 2 wereldbekers die ze gewonnen hebben er niet bij. Veel stelt het museum niet voor maar het is prachtig om op de tribune te zitten en je voor te stellen dat hier het hele WK gebeuren ook begonnen is. Een tribune vol juichende mensen, vol in extase bij elke goal die valt. We springen dan ook op uit onze stoeltjes en schreeuwen uit volle borst een paar keer: GOAL! GOAL! GGOOOOAAAALLLLLL! Het handjevol toeschouwers dat aanwezig is moet erom lachen.
We laten het stadion voor wat het is en pakken de bus naar het centrum. We stappen uit net voor Plaza Independencia en de eerste grote oude gebouwen doemen al op tussen de vele winkels. Op de plaza staat een groot beeld van een veroveraar op paard, zoals op bijna elke plaza in deze landen. Het is een groot contrast met het glazen gebouw erachter dat op elke verdieping voorzien is van meerdere airco's aan de buitenzijde.
Wederom stuiten we op een vlooienmarkt met allerlei prulletjes. Ze blijven altijd leuk om even over heen te lopen ook al ben je niet op zoek naar iets specifieks. Onze voettocht gaat richting de zee, het is ondertussen bloedheet met weinig wind, we staan op een muur naar het water te kijken en zouden er graag een plons in wagen. Echter dit gedeelte is niet geschikt voor zwemmen. Iets meer richting de stad lopen we een grote hal binnen met allerlei eettentjes waar het vlees voor je neus op de BBQ gemaakt wordt. Louis neemt een foto van het geheel en plots zie ik dat hij onbedoeld Alice fotografeert die met een Argentijnse vriend zit te eten. We besluiten met z'n vieren naar het strand te gaan en daar de rest van de middag te spenderen. Het zand is heet als kolen en we weten niet hoe snel we het koele water in moeten. Het is een aardig strand, niks speciaals en het water is een beetje bruin maar dat kans ons niks schelen. Onze over verhitte lichamen kunnen na twee maanden wel wat zee, zon en zand gebruiken.
Bij zonsondergang doet Argentijnse Fred strek en rek oefening en buigt zichzelf in allerlei hippe origami houdingen. Louis en ik doen enkele worstelmoves met op de achtergrond de felgekleurde oranje zon. Dat levert een paar leuke foto's op. Ik ga ook met Fred op de foto, hij met 1 been hoog in de lucht, ik ernaast met een fles wijn aan mijn mond en een onderuit gezakte buik. Het is een prachtig gezicht hoe de zon langzaam het water in zakt terwijl langzaam een schip voorbij komt. Zonsondergangen zijn bijna altijd wel mooi maar met goed en leuk gezelschap zijn ze altijd net wat beter.
In het guesthouse blijkt er bovenop het terras een feestje aan de gang te zijn. Van wie en waarom weet ik niet maar we zijn wel mee gaan feesten. Wat bier, een typisch Uruguay's drankje (geel en een beetje bitter), wat hapjes, muziek en reizigers, altijd een goede combinatie. Heel laat 's nachts, als iedereen al lekker in bed ligt komt er een dronken gast binnen die probeert bovenin zijn stapelbed te klimmen. Hij dondert met een gedeelte bed weer op de vloer. De mensen die het meekrijgen lachen zich kapot. Na al het tumult sta ik op om naar de wc te gaan. Het is nog pikkedonker in de kamer. De alcohol is nog in mijn lichaam. Ik heb mijn lenzen niet in. Loop terug naar de kamer, loop langs mijn bed (dat ik niet zie) en ga op het verkeerde bed zitten. Trek de deken omhoog en hoor en merk dan dat er iemand anders in mijn bed ligt. Ze is ook Nederlands en ik krijg dus mee wat ze zegt. Zij denkt eerst dat het haar vriendin is maar als die van de andere kant van de kamer antwoord geeft schrikt ze zich kapot. Ik excuseer me en loop terug naar mijn eigen bed. Uitleg had ik natuurlijk aan haar kunnen geven maar ja of dat nou geloofwaardig overkomt?
In de ochtend sla ik het ontbijt over, Louis en Alice vertellen me later dat ze de dame in kwestie zijn tegen gekomen bij het ontbijt en ze het verhaal met hun heeft gedeeld.

5 januari 2012
Vandaag is opnieuw stranddag. Eerst gaan we met z'n drieën naar een ander strand dan de dag ervoor. We hebben een heerlijke lunch en slenteren daarna weer naar het strand van gisteren. Daar is Argentijnse Fred ondertussen ook. Opnieuw heb ik mijn beddenlaken als handdoek meegenomen. Ondanks meerdere malen insmeren raken mijn buik en rug alsnog wat verbrand. De zonsondergang is wederom prachtig om te zien. Ik voel me gelukkig en vereerd dat ik hier mag zitten. Later op de avond gaan we gezamenlijk nog wat drinken, proostend op onze reis en het vertrek van Alice en Fred morgen.

6 januari 2012
Onze Nederlandse vriendin vertrek vandaag terug naar Buenos Aires. Op het busstation nemen we afscheid van haar. Het is weer Laurel en Hardy, Peppi en Kokkie, Bassie en Adriaan..oftewel Louis en Tom. We nemen de tijd om alles weer te herorganiseren qua kleding en onze verhalen op te schrijven. In de middag gaan we eten in de overdekte hal in het centrum. We krijgen toch een stuk vlees op ons bord, niet alleen groot maar ook super lekker. Het lijkt wel of die koe gewoon verder loopt in mijn maag en ik ben blij dat ik hem een tweede leven kan geven en morgen waarschijnlijk een derde als hij mijn darmkanaal weer uit komt lopen.
We nemen een taxi naar een groot winkelcentrum en nemen ons eerste filmpje van het nieuwe jaar, Mission Impossible 4.

7 januari 2012
Op goed nemen we de bus naar Tuacarembo in het noorden (4 ½ uur). We willen graag naar een authentieke Gaucho Ranch toe. We hadden een adres gekregen van een Brits koppel een tijd geleden. Helaas kregen we gisteren het nieuws terug dat ze in januari en februari geen gasten ontvangen vanwege de hitte. Aangezien we al een busticket hebben en nooit geschoten altijd mis is nemen we de gok. Eenmaal aangekomen treffen we op het busstation Hafsha en Joey die wel al iets geregeld hebben. We hopen dat er genoeg plek is op de estancia om daar ook te blijven want we hebben geen flauw benul hoe dit anders moeten gaan regelen. Als na een tijdje wachten Pedro aan komt in zijn auto en uitstapt, met een soort Fans mutsje, krijgen we te horen dat het geen probleem is als we ook meegaan. We rijden eerst nog in zijn pick up door het stadje heen om geld te pinnen en om eten in te slaan en gaan dan richting zijn estancia. Eerst nog over de gewone weg en dan tussen de velden door, ver weg van de laatste huizen en de bewoonde wereld. Het is nog een behoorlijk stuk rijden met alleen grasvelden aan alle kanten en dan zie je plots zijn boerderijtje liggen, in the middle of nowhere. De zon staat al heel laag aan de hemel als we aankomen en vriendelijk worden verwelkomt door zijn vrouw, zijn zoon, nicht met man en zijn kleinzoon. Er huppelt een vrolijke puppie rond (Sultan) en je voelt je meteen thuis. Koeien in de wei, paarden die staan te grazen, een simpele kamer met een kaars, alleen 's avonds even elektriciteit via een generator, geen internet, geen luxe....het echte Gaucho leven begint hier.
We krijgen een heerlijke (uiteraard) zelf gemaakt diner dat naar meer smaakt. En als Louis 's avonds de kaars op onze kamer (naar meerdere keren proberen ha, ha) uitblaast wanen we ons ook echt in het wilde westen van Uruguay.

8 januari 2012
Pedro is al vroeg op en heeft een schaap geslacht, die is voor de lunch van morgen. Alles wordt gebruikt van voren naar achteren en weer terug. Geen stukje vlees gaat verloren straks. Louis en Joey lopen trots rond het het gevilde hoofd van het schaap. Mijn maag zegt in vreemde geluiden “goedemorgen””.
Maar er lopen niet allen schapen rond op de ranch, ook koeien genoeg en onze eerste activiteit van de dag is een koe melken. Na enkele pogingen krijg ik het aardig onder de knie en vult een glas zich rustig aan met lauwe verse melk. Ik neem een slok en verwacht een vieze smaak maar krijg daarentegen een best lekkere smaak in mijn mond.
Dan na dik tien jaar niet meer met mijn kont in een zadel te hebben gezeten, hijs ik me omhoog en stap op een paard. Het voelt eigenlijk doodnormaal aan, net als fietsen dat je nooit verleerd. Het geeft een heerlijk gevoel.
Je gaat de kleine poort door en meteen sta je in de weilanden, zover je kan kijken is er alleen grasland met een paar heuvels, hier en daar een paar bomen en verder niks dan lucht. Geen enkele andere boerderij te bekennen. We hoeden een aantal koeien richting een andere kleine wei waar we ze zullen inenten. Het gaat lekker op een ouderwetse manier, te paard de koeien de goede richting uitsturen en dan als ze in een klein gedeelte staan ze 1 voor 1 in een soort smalle gang sturen waarin ze geen kant uit kunnen. Het heeft ook wel iets barbaars, het gaat er niet hardhandig aan toe of zo, maar letterlijk op zijn boers. Hop een stokslag op de kont of een por in de ribben om de koeien op de plek te krijgen. Niks rustig aan, nee pats daar gaat een inenting spuit de koe in, die probeert wat te springen en slaakt een kreet. Dan nog even een tag in het oor. De koe die erachter staat wordt bijna geplet door de voorganger die achteruit loopt, dus koe twee probeert ook wat achteruit te gaan waardoor koe drie een soort harmonica aan het worden is. Ik houd absoluut niet van dierenleed of dieren pijnigen maar dit is gewoon het leven op een ranch en heeft niks te maken met dieren opzettelijk kwellen. Pedro lacht zich kapot want het is wel even wennen voor ons en elke keer als een koe wat onstuimig is springen wij een meter achteruit.
Bij terugkomst krijgen we een heerlijke lunch en zijn klaar voor een siësta. De temperatuur loopt op tot ver bovenin de dertig en de enige wezens die nog energie lijken te hebben zijn de tal van vliegen die zich meester hebben gemaakt van onze slaapkamer. Maar voor dat we aan ons dutje toe komen wijst iemand ons op een vogel in een boom, we kunnen hem nauwelijks zien maar wel horen. Ze maken ons duidelijk dat het een soort spechten zijn en gaten maken in bomen en dus ook in hun (uit merendeels bestaande) houten huis. Terwijl Louis en ik nog aan het turen zijn om de vogel beter te zien horen we plots een schot en valt de vogel nog half fladderend uit de boom. We kijken naast ons en daar staat de hulp van Pedro met een geweer in zijn handen. Holy knetters! Welkom op de ranch! Hij loopt richting de vogel en pakt hem op. Het beestje is geraakt maar leeft nog. Het is een erg mooie vogel om te zien met zijn rode kuif, maar ik heb toch liever dat ze hem nu meteen helemaal dood maken. Dat blijkt niet het geval....zucht.....ze gebruiken hem als lokvogel om de andere die in de boom zitten ook hierheen te krijgen. Nog een paar schoten later ligt er ook een gele vogel naast, die het avontuur met de kogel niet overleefde. Tja, vrolijk ben ik er niet van geworden maar ik kan ze wel begrijpen die gaucho's. Het is je huis vol gaten of een paar dode vogels.
Na vijven gaan we weer op het paard, de ergste middag hitte is voorbij dus tijd om weer wat vee van de ene wei naar de andere te loodsen. Met meer dan 600 hectare land heb je daar toch wel wat tijd voor nodig. Daarnaast ben ik naast Pedro de enige die kan paardrijden dus het gaat allemaal stapvoets. Het is gewoon relaxt om op je paard door te weilanden te rijden, om je heen te kijken, te genieten van de rust, Louis wat stuiterend in een drafje voorbij te zien komen en af en toe zelf in galop de wind door je gezicht te voelen gaan. Als je voorbij rijdt springen er hier en daar wat sprinkhanen voorbij, je ziet hazen tussen het gras voorbij schieten, allerlei vogels zweven door de lucht en we zien een paar uilen die hun nest onder de grond bouwen. Dat alles puur natuur, geen auto of scooter die de natuurgeluiden doorbreekt, slechts de hoeven van je paard die je hoort als ze eventjes de grond aanraken.

9 januari 2012
Back in the sadle again! Als Pedro kippen zou hebben zouden ze waarschijnlijk nog op de stok zitten, in plaats van een stok heb ik alweer een paard tussen mijn benen. Weer sjokken weer door de velden heen, met hier en daar een drafje of galop van mijn paard. We gaan naar dezelfde plek waar we eerder de koeien hebben ingeënt alleen is het dit keer de beurt aan paarden. Geen injectie in de kont maar een vloeistof in hun mond. Ook de manen moeten worden geknipt, met een ouderwets maar vlijmscherpe schaar. Pedro lacht elke keer als een paard onrustig begint te worden terwijl ik mijn vingers nog eens natel en gelukkig steeds weer tot tien kom.
Terug op de ranch zelf krijgen we lunch. Het schaap dat gisteren is geslacht. Er gaat hier niks verloren. Terwijl wij het normale vlees eten zie ik Pedro met de schedel in zijn hand, hij snijdt stukken van de tong af en eet ze gulzig op. Tom zou Tom niet zijn als hij ook een stukje zou proberen....smaakt niet slecht. Ondertussen zie ik zijn kleinzoon lekker kluiven aan de kaak van het schaap, dat nog geheel intact is inclusief tanden. Net als ik het geheel een beetje kan plaatsen neemt Pedro de schedel, kapt er een stuk aan de achterkant vanaf en geeft hem aan mij...met een vork. De achterkant is ontbloot en ik kijk zo tegen de hersens van het schaap aan. Voor iemand die cavia, slang, sprinkhanen en kakkerlakken heeft gegeten kan schapen hersens er ook nog wel bij. Het smaakt naar een soort pure en het glibbert in je mond als zeevoedsel. Men zegt dat wanneer je de hersens van een ander eet je ook zijn krachten krijgt...sinds die dag blaat ik nog meer dan voorheen! Mmeeeeehhhh mmeeeehhhh!
De temperatuur stijgt tot grote hoogten en Louis en ik zoeken verkoeling. We zien de grote watercontainer staan om de koeien te voorzien van water in het veld. Er zit een grote slang aan vast....even later staan we in ons ondergoed een soort halve Brokeback Mountain op te voeren. Pedro en zijn familie vinden het een lachwekkend spektakel. Hoe dan ook is een welkome verkoeling in deze strengende hitte.
De avondrit wordt iets uitgesteld zodat we onder betere omstandigheden kunnen uitrijden. Aan de horizon zien we enkele donkeren wolken die voor een drukkend gevoel zorgen. Sprinkhanen vliegen weg bij elke stap van mijn paard. Een stel uilen zit op een hek en slaat ons gade terwijl we door het veld rijden. We zien er ook eentje bij haar ondergrondse hol zitten, wakend over haar jonge.
Tegen de tijd dat we van de zonsondergang genieten staan de paarden alweer afgezadeld en afgespoeld in de wei. We voelen ons tevreden en voldaan en het Gaucho gevoel begint zich eigen van ons te maken.
Terwijl de anderen 's avonds aan het praten zijn, zonder ik me af. Ik loop een stukje door de weilanden, het veld is voldoende verlicht door de bijna volle maan die hoog aan de hemel staat. Op meerdere plekken in het veld ga ik liggen op mijn rug, kijkend naar de hemel die vol staat met schitterende sterren. Hier in Zuid-Amerika zijn de sterren het vaakst en het helderst te zien dan waar dan ook op aarde. Je kan hele melkwegstelsels zien. Terwijl ik daar zo lig, te genieten van een wonderbaarlijke avond, moet ik denken aan Peru. Om precies te zijn aan de Colca Canyon, daar lag ik anderhalf jaar geleden ook op mijn rug naar de sterren te kijken. Toen niet alleen maar met Mhairi dicht tegen me aan. Ze gaf me toen een speciale munt en een speciaal gevoel en ik kan me nog precies voor de geest halen hoe de sterrenhemel er toen uitzag. Ik zou willen dat ik dit moment ook met haar kon delen. Op elke reis gaan de sterren met me mee, want waar je ook bent, loopt of staat, zodra de zon ondergaat kijken ze op je neer. Fonkelende sterren, ver weg en eigenlijk allang gestorven, alleen hun licht dat schittert in een zwarte massa boven je.

10 januari 2012
Nog maar net wakker loop ik naar buiten en zie Louis daar zitten met de broer van Pedro. Voor hun ligt een nog levende slang. Maar hij heeft bloed rond zijn mond dus ik vraag of iemand gebeten is. Nee, zegt Louis. Ik vond de slang, liet hem zien en voor ik het wist sloeg die gast er met een stok op. We weten nog net op tijd een paar foto's te nemen en even later is ook dit mooie exemplaar van de natuur dood. Net zoals de vogel van eergisteren. De slang zit in een potje met ene oplossing en zal onderdeel worden van de familie collectie. Ik voel mijn lidmaatschap voor de Partij van de Dieren al ingetrokken worden.
De paarden worden weer opgezadeld en trekken weer door de weilanden. Zowel Louis als de Britse gast proberen af en toe een drafje en galop. Tot nu toe is alles goed gegaan behalve wellicht de hernia die de paarden eraan over houden, want beide heren kunnen nog niet goed in het zadel blijven zitten en stuiteren op en neer. Iets in de verte zie ik Louis weer galopperen, stuiter, de stuiter, de stuiter, het lijkt erop dat hij er toch plezier in heeft op het paard.........totdat hij schever en schever hangt op zijn paard en bots op de grond beland. Het moest er natuurlijk wel een keertje van komen ha, ha. Gelukkig heeft het paard er niks aan over gehouden, ooh ja en Louis ook niet.
We rijden verder door de velden, door bijna droogstaande beekjes en over keien. We zoeken een stier om voor nageslacht te zorgen want de koe die nu hitsig is krijgt het maar niet voor elkaar om haar partner te overtuigen mee te doen. Onderweg komt Louis erachter dat hij zijn fototoestel kwijt is geraakt. We rijden het hele gedeelte terug, hangen posters aan bomen met “fototoestel vermist”, maken een website om hem terug te vinden en rijden naar de plek waar Louis gevallen is. Maar ja in een groot open veld is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Na het veld met zijn vijven doorzocht te hebben vind Louis het gelukkig terug, heelhuids ook nog.
In de warme middag zoeken we dit keer met z'n allen verkoeling in het kleine zwembadje van Pedro's kleinzoon. Hij maakt wel even duidelijk met zijn 4 jaar dat hij de baas is van het zwembad en we ons strikt aan enkele regels moeten houden.
De middagrit is rustig en ik wil eens iets nieuws proberen dus ga eerst achterstevoren op mijn paard rijden en daarna ga ik staan op het zadel. Pedro vermaakt zich prima en lacht schuddebuikend.
Als het al donker is krijgen ween een prachtig fenomeen te zien. Alleen de sterren zijn te zien aan de voor de rest zwarte hemel. Dan plots aan de horizon verschijnt er een flauw oranje licht. Het lijkt alsof de zon die toen straks aan de andere kant van het veld is onder gegaan nu alweer naar boven komt. Nog meer van een oranje bol wordt zichtbaar, maar het is niet de zon maar de maan! Het is een natuur spektakel dat ik nog nooit eerder heb gezien. Wel de oranje maan, die uiteindelijk de vertrouwde witte kleur krijgt, maar nog nooit heb ik hem op deze manier zien opkomen. Hij verlicht de weidelanden met een soort lichte gloed waardoor het geheel een Elf-achtig tafereel lijkt te worden. Na het allemaal gade te hebben geslagen pakken Louis en ik een deken. Gaan erop liggen en steken een sigaar op. Dit zijn de perfecte momenten ervoor. Terwijl de rook uit onze mond kronkelt stijgt de maan verder omhoog om zijn plaats vanavond weer in te nemen tussen al die mooie lichtpuntjes boven ons.

11 januari 2012
Onze laatste rit staat voor de boeg. Nog 1 keer trekken we door de velden heen. Een stukje naast me rijden Pedro en zijn kleinzoon naast elkaar, de kleine Gaucho in opleiding. Ik heb genoten van de afgelopen dagen. In alle rust lekker het Gaucho leven ervaren en proeven, letterlijk. Geen stress of drukte, geen plannen, geen lonelyplanet, geen elektriciteit, niks van dat alles. De ranch waar uitlaatgassen plaats maken voor paardenpoep, waar gaspedalen plaats maken voor beugels, waar televisie kijken plaats maakt voor gezellig samen zijn op de porch, waar ingewikkeld plaats maakt voor eenvoudig. I'm a lone longsome cowboy! Yiha!
Maar zoals zo vaak komt aan al dit goeds ook een einde. We nemen innig afscheid van de familie en terwijl we het hekwerk achter ons sluiten en Pedro ons met de pick up over hobbelige wegen rijdt, verdwijnt langzaam de ranch uit ons zicht. We mogen nog eventjes genieten van dit leven totdat we een tijdje later weer de geasfalteerde weg bereiken en binnen een minuut dendert er een grote bus langs.Op het busstation nemen we afscheid van het Britse stel, de regen komt met bakken uit de hemel, wij moeten nog even wachten op onze bus die ons terug gaat brengen naar het stadsleven van Montevideo.

12 januari 2012
We doen het rustig aan vandaag, regelen een ticket terug naar Buenos Aires, drinken een koffie, slenteren door de stad en pakken een bioscoop. In de avond komen we op het dakterras terecht bij een kleine BBQ waar we gezellig (en gratis) deel van mogen uitmaken. Louis is afgeleid door wat vrouwelijk schoon wat mij de kans geeft om ons potje schaken te winnen! Een unicum want dit is pas de 2de keer in mijn leven dat me dit lukt!


13 januari 2012
Vanuit Montevideo nemen we de bus naar Colonia, waar zo'n 10 dagen geleden ons Uruguay avontuur begon. Daar pakken we een groot ijs, lopen door de oude straten en genieten nogmaals van wat Uruguay ons heeft geboden. Op een mooi terras bij het water eten we onze lunch met een koude Heineken in de hand...soms is thuis dichter bij dan je denkt.
De boot neemt ons weer terug naar Buenos Aires waar we een guesthouse online hebben geboekt. Als de taxi voor de deur stopt staat er op een blaadje dat ze gesloten zijn vanwege een grote lekkage een paar weken geleden....tja, dat is fijn. Dan maar terug richting het guesthouse waar we eerst hebben geslapen. Alleen dit keer nemen we intrek bij de buren, gewoon om eens iets anders te proberen.

14 januari 2012
Heerlijk uitgeslapen. Ik voel ook een spanning, een goede, in mijn lichaam. De reden daarvoor en de reden dat we terug zijn in Buenos Aires is omdat morgen Mhairi me komt opzoeken! Ik moet er dus keurig uitzien. Scheren, kleding wassen, kamer een beetje opruimen. Het gedeelte waar we vertoeven, San Telmo, heeft leuke straatjes en winkeltjes en genoeg straatleven om te bewonderen vanaf je stoel op 1 van de vele terrassen. Vergeleken met waar ik de eerste keer zat toen ik in BA aankwam is dit een paradijs. Met de lokale bus nemen we een ritje richting het centrum om alvast bustickets te kopen voor over twee dagen. In zo'n grote stad blijft het toch altijd wel een beetje spannend om met de bus te rijden, heb je wel de goede bus en waar moet je precies uitstappen?
's Avonds in bed kom ik moeilijk in slaap...ik kan niet wachten tot het morgen is en ik Mhairi weer zie!