Vulkanen

21 november 2011
We vertrekken uit Mendoza met de bus naar Malargue. Dit is de niet toeristische route, er gaat maar 2x per week een bus heen. De reis er heen is mooi, we zien de Andes door de busruit en de omgeving wordt steeds groener en minder bewoond. In Malargue aangekomen zien we dat dit inderdaad een kleine stad is die door weinigen wordt aangedaan. We gaan naar de 2 tour operators die er zijn om een vulkanen tour te boeken. Het blijkt dat er minimaal 5 personen moeten deelnemen, voor een tour van overmorgen hebben ze die met ons erbij. Voor een andere vulkanentour hebben ze met ons 4 personen. Dat geeft wel een beetje aan hoe "druk" het hier is. We doen in een plastic zak met shampoo onze was en lopen door het stadje.

22 november 2011
Een soort tussendag die we slenterend door Malargue doorbrengen. Er is een klein pleintje met stromend blauw water, we lopen wat stoffige wegen af, kopen een heerlijk ijsje (daar kunnen de Italianen nog wat van leren). Er is niet veel te doen in het stadje en om 13:00 begint de siesta en zijn de straten plots helemaal leeg, alsof er niemand woont. Erg apart want het ene moment rijden en nog auto's, zijn de winkels open en plaats lijkt iedereen van de aardbodem te zijn verdwenen. Het heeft ook wel zijn charme, dit stadje in de middle of nowhere. We laten de rust op ons neerdalen en genieten van het tafereel dat zich afspeelt.
Om 17:00 komt het leven weer op gang en een kwartier later zijn de straten weer vol leven. De zon blijft steeds langer op en kleurt pas rond 20:30 de flarden wolken boven de bergen vuurrood.

23 november 2011
De eerste vulkaantour. We gaan per busje naar een afgelegen gebied waar we twee vulkanen in kunnen die al lang geleden zijn uitgedoofd.
Het is zo apart om dit mee te maken, het landschap ligt er verlaten en stoffig bij, we passeren een handvol auto's totdat we het nationaal park binnen rijden. Daarna is er niemand meer behalve wij. Zodra we uitstappen zien we de vulkaan voor ons opdoemen, het zwarte lava zand geeft weinig houvast terwijl we richting de vulkaan lopen.
Het pad wordt steeds smaller en de richels aan weerskanten steeds hoger. De verschillende kleuren zand en gesteente van de berg zijn prachtig om te zien. Zodra we de vulkaan binnen lopen gaan we een stelsel van kleine gangen in. Het lichtspektakel dat zich afspeelt is uniek. De zonnestralen naar binnen weten te komen geven dit een fabelachtige sfeer. Het geeft een magisch gevoel om hier te lopen en je voelt je tevens piepklein bij al het rotsgeweld dat je ziet. We kunnen helemaal tot de kern lopen, waar normaal een vulkaan van bovenaf te zien is en je in de kegel kijkt is dit heel anders. Je staat in de vulkaan maar in plaats van gewoon de lucht in te kijken zie je allerlei spleten en gaten en sta je je simpelweg te verbijsteren wat voor brute kracht moeder natuur teweeg kan brengen.

We lopen de vulkaan weer uit en lopen een gedeelte langs de wand omhoog. Het uitzicht is mooi, je kan heel ver kijken en hoewel er vooral niks te zien is is dat juist het mooie eraan. Alleen de wind zorgt voor enig geluid en onze schoenen die tijdens het lopen een krakend geluid maken in het zand. De afdeling aan de andere zijde is leuk om te doen, je hebt weinig houvast in het losse zand en twee mede reizigers hebben er zichtbaar moeite mee. De gids heeft zich ontfermt over een jongedame en laat ons achter met de minder jonge dame en heer die proberen tevergeefs elkaar te helpen waardoor ze meerdere malen gezamenlijk in het stof bijten. Louis en Tom ontfermen zich over hen en zorgen voor een goede afloop. We moesten erna wel even een kilo zand uit onze schoenen laten lopen.

We gaan nu de vulkaan via een andere smalle ingang naar binnen en wederom krijgen we iets moois voorgeschoteld. De vulkaan heeft iets statisch maar tevens iets droevigs, zo heel alleen in dit landschap, lang geleden tot eruptie gekomen en nu slechts sporadisch bezocht.
Een heel interessante tour en onverwachts mooi, we hadden eigenlijk geen idee wat we precies gingen doen want ons Spaans is nog steeds belabberd.

24 november 2011
Een 12 uur durende tour naar het gebied ter wereld met de grootste concentratie uitgedoofde vulkanen, ongeveer 800. De trip er heen is al geweldig, op bepaalde plaatsen kan je zien hoe de tektonische platen stukken aarde bijna verticaal omhoog heeft gedrukt. Het gebied waar we heen gaan heet Puyunia en zodra we van de hoofdweg afgaan komen we in een wereld terecht die buitenaards lijkt. Grote stukken zwart lava gesteente, vulkanen aan weerszijden, een voor de rest dor landschap. Echter de verschillende soorten bruin, rood, zwart en groen van het gesteente maken dit bijna een aquarel. We zijn de enige auto die door het gebied trekt. Op meerdere plekken stoppen om te genieten van dit oogverblindende natuur geweld. We zien rondhuppelende Guanaco's (lijken op lama's) maar daarbuiten lijkt er hier geen levend wezen te vertoeven. We stoppen bij een grote versteende lavastroom. Ik zie een mooie bergtop waar ik met 2 anderen heen ga.....het hoogte verschil maakt snel een einde aan mijn enthousiaste begin van de klim. Elke ademhaling wordt korter en al snel ben ik helemaal buiten adem. Het bergop lopen in zacht zand helpt ook niet het lijkt vaak alsof je meer naar beneden glijdt dan dat je omhoog komt. Maar de inzet wordt beloond. Het uitzicht biedt een 360 graden blik over een miljoenen jaren oud landschap, nog onaangetast door de mens. Het is daarom niet verwonderlijk dat hier nog regelmatig fossielen en botten van dinosauriërs worden gevonden. Moeder aarde is hier heel lang geleden heel erg boos geweest dat kan ik je wel vertellen. Het is een onbeschrijfelijk iets als je daarboven staat en aan de ene kant een zwarte lavastroom ziet die honderden meters ver strekt, aan de andere kant een uitgedoofde vulkaan en verderop aan de horizon hoge bergen met nog sneeuw erop. Dit kan je alleen ervaren als je er bent geweest, foto's kunnen deze ervaring niet laten zien en zullen het spektakel nooit hun recht aan doen. We voelen ons vereerd dit te mogen zien.
Voor de kers op de taart gaan we naar de grootste vulkaan die er is. We beklimmen hem van de zijkant en hebben nog geen vermoeden van wat we te zien krijgen. De wind is hard en streng en druk ons zowel tegen de berg als terug naar beneden. Zonnebrillen worden opgeborgen en petjes vast gehouden. Dan komen we bij de rand...en oooh mij god wat is dit super! Na alles dat we gezien hebben de afgelopen 2 dagen denk je dat niks het meer kan overtreffen maar we hebben het mis. Je kijkt recht de vulkaan in en kan zien welke kant ingestort is tijdens de eruptie. Vanuit daar loopt een hele lange stroom versteende lava de vulkaan uit het landschap in. Overal om je heen kijk je neer op kleine vulkanen en zover het oog kan zien (wel met lenzen in dan want anders zie ik nog geen 2 meter)zie je een woestenij van wat het vulkaangeweld heeft aangericht. Waarom niet meer mensen zich de moeite nemen om dit te zien snappen we niet, maar we zijn er heel blij om want dit geeft echt het gevoel dat je iets unieks ziet dat maar weinige ooit te zien krijgen.

Na een lange maar spetterende fantastische dag hebben we nog even snel de tijd om iets te eten. Daarna pakken we gelijk de nachtbus naar Chos Malal.....nog meer van de toeristische route af!