San Carlos de Bariloche

1 december 2011
Vanuit San Marin de los Andes nemen we de bus naar San Carlos de Bariloche.
De route gaat langs de vele meren in dit gebied, het is een super uitzicht. Jammer genoeg hebben we niet ons eigen vervoer zodat we hier en daar even kunnen stoppen om er nog meer van te genieten en om foto's te maken.Het mooie aan de busritten in Argentinië is dat er altijd wel iets te zien valt (nachtbussen even erbij gelaten natuurlijk).
Bij aankomst in Bariloche lijken we in woestijnstad te zijn aangekomen, niet vanwege de gebouwen, het stadje zelf of de mensen maar vanwege de stof op de auto's, op de ramen en het slechte uitzicht over het mee. We waren al een beetje gewaarschuwd maar dit hadden we niet verwacht. De vulkaan in Chili die al sinds juni/juli aan het roken is zorgt voor een gigantische aswolk boven de stad. Sommige mensen lopen met mondkapjes voor en van de zon die toen straks aan de hemel stond is alleen nog een vage gloed te zien. Het ligt er net aan hoe de wind staat hoeveel last ze er in Bariloche van hebben maar de vulkaan die slechts 90 kilometer hier vandaan is heeft de afelopen maanden voor heel veel overlast gezorgd.

2 december 2011
We gaan white river raften! Het is nu het seizoen tussen de wintermaanden en de zomer en dus relatief rustig. We zijn dan ook de enigen op de rivier vandaag. Ik vind het best lkeuk als er meer bootjes zijn, dan kan je racen, de andere nat maken etc, etc. maar dit heeft ook zijn charme. Naast de gids en safetyguide (in zijn kayak) zit er nog een duitser in de boot (jawohl) en een Nederlands stel. Er zijn twaalf rapids die we gaan passeren. Niet allemaal even moeilijk en zwaar maar twee zijn van dusdanige aard dat ik moeite heb in de boot te blijven zitten. Bij 1 van de rapids had er nog maar 1 spetter hoeven komen en dan lag ik overboord. Van alle rafts die ik heb gedaan was dit de spectaculairste qua rapids. De rivier kabbelt onder ons door, voor me uit zie ik de rivier kronkelen, witte bergtoppen hoog boven me uitreiken en hoor ik buiten ons slechts wat vogels en het stromende water. Heerlijk. Louis en ik kunnen het natuurlijk niet laten om toch uit de boot te springen en lekker op de stroming van de rivier mee te deinzen. Het water is best fris maar de lol wint van de koude. We krijgen een hele goede lunch om ons weer op te warmen, waarvan de hoog zwangere poes zijn deel meekrijgt van mijn bord.

3 december 2011
Mijn schoentje is gevuld met snoep! Sinterklaas is geweest! Een beetje te vroeg maar ja de Goed Heiligman moet natuurlijk vanuit Argentinië weer naar Nederland om op tijd te zijn voor pakjesavond. Een chocoladeletter en pepernoten smaken naar thuis! Dankjewel Sinterklaas en zwarte piet.
We zijn vroeg uit de veren voor een abseil tour langs watervallen naar beneden. Echter er komt niemand ons ophalen, na een uur nog niemand, het guesthouse belt naar onze tour operator maar niemand neemt op. Dat is balen want we hadden dit graag gedaan. Abseilen op zich is al leuk (ondanks mijn hoogtevrees), maar van watervallen af abseilen is natuurlijk nog specialer. We lassen dus een onverwachtse rustdag in. In het hostel ontmoeten we twee leuke Australische gasten waar we wat bier en goldstrike mee drinken. Plots herinneren we ons dat we in ons hostel (10 euro per nacht) een reservering voor de jacuzzi hebben gemaakt (inbegrepen bij de prijs). Ja, je leest het goed. Een hostel met een jacuzzi! Een hele ruime met uitzicht over het meer. Dat gelukkig vandaag wel grotendeels te zien is. Ik wil waarschijnlijk niet weten wat er allemaal in die jacuzzi is gebeurd door de jaren heen – laat staan het uur ervoren – maar Louis en ik genieten van de bubbels, het uitzicht en een glaasje drank. Reizen kan soms mooie verrassingen met zich meebrengen.
Achteraf blijkt de tour operator voor het abseilen gewoon niet te zijn komen opdagen. De persoon waar we bij gebooked hebben heeft hem uiteindelijk gesproken en hij bleek een wazige smoes te hebben, hij zou 's middags langs komen voor uitleg maar hij daar laat hij verstek gaan.

4 december 2011
Wederom vroeg uit de veren, rond een uur of 7:30 gaat de wekker. Al om 8:00 staat de tour operator voor de bus terwijl we pas om 9:00 zouden worden opgehaald. Nou ja, in ieder geval beter te vroeg dan niet denken we. Onderweg wordt duidelijk dat we door de verkeerde tour zijn opgehaald, stelletje loco stupido's hier. Ditmis de oude vandagen tour, die van ons met meer hiken vertrekt een uur later. Geen paniek, ze laten ons achter bij de ingang van het nationaal park en we wachten rustig totdat onze tour komt en stappen dan bij hun in het busje. Het zijn vier Spaans sprekende dames die volgens mij familie van elkaar waren. Veel kletsen met elkaar zit er dus niet bij wanr zoals reeds bekend is ons Spaans van bambino niveau. De hikes zijn niet zwaar en er lijkt niet veel te zien, maar onze gids is een echte vogelkenner. Via zijn mobieltje speelt hij en het werkt ook nog. Dit is 2011 en zo doen ze het tegenwoordig, vroeger had je zo'n vogelfanaat die zelf 1532 vogelsoorten kon nadoen met fluiten. Nu zoek je een bepaalde vogelsoort op via je mobiele telefoon en transformeer je hem om tot robot vogel. Het mooiste dat we zien in een specht, hoog in de boom maar met zijn bekende kuif en rode gezicht. Hij tikt ook op de bomen zoals woody woodpecker dat in de tekenfilms doet.
Onverwachts komen we bij een waterval. Altijd mooi, of het nu bergkwijl is (kleine slierten water) of bakken met water die naar beneden storten ik vind het altijd mooi.

Het hoogtepunt komt erna, Ventisquero Negro; oftewel de zwarte gletsjer. Van boven is het pak ijs gewoon wit en 150 meter dik, echter door de lava as in het zand waar hij langzaam overeen schijft wordt hij langzaam grijs/zwart. Het as mengt zich gedurende duizenden jaren met het ijs en verandert het zo van kleur. Eenmaal aangekomen beneden waar het afbreekt in een klein meer is het zwart en lijkt het meer op drijvende zwarte blokken afval dan op gletsjerijs. Het is een indrukwekkend gezicht om de gletsjer te zien en de gigantische ijsblokken in het meertje. Het is niet de eerste keer dat ik het zie maar het blijft elke keer weer een speciale ervaring om de schoonheid en kracht van de natuur te zien.

In het hostel aangekomen maken we weer ons eigen prakkie. Daarna ontmoeten we 1 van de Australische jongens weer en 3 Amerikaanse meiden waarmee we kaarten en drinken. Buiten alle schoonheden qua natuur hoort het ontmoeten van nieuwe mensen (al is het maar voor een dag of avond) naar mijn mening ook bij de ervaring die reizen heet.

5 december 2011
Tijd om onze spullen weer in te pakken. We gaan een 15 uur durende busrit tegemoet die ons van de Andes en de grens met Chili naar de andere kant van Argentinië gaat brengen. De oostkust, Puerto Madryn (of in mijn slecht Spaans; Puta Madryn).