San Martin de los Andes

27 november 2011
Ons is verteld dat we pas 's avonds om 19:00 een bus kunnen nemen en dan om 23:00 in het volgende plaatsje aankomen (Zappala) daar dan 3 uur moeten wachten en de volgende bus kunnen pakken waarmee we om 6:00 aankomen in San Martin de Los Andes, onze volgende bestemming.
We worden 's ochtends wakker en komen erachter dat de Italinane de bus van 10:30 pakken naar Zappala. Mmmhh, mijn reizigers verstand zegt dat als wij die bus ook nemen we echt wel een mogelijkheid vinden om eerder in San Martin de Los Andes aan te komen. En ja hoor, in Zappala aangekomen hoeven we nog geen uur te wachten om door te reizen. Een korte busrit en we staan al op het busstation van San Martin. We worden aangesproken door een redelijk Engels sprekende man die in zijn huis kamers heeft om te slapen voor een mooi prijsje. We besluiten daar heen te gaan. Wat we nog niet weten is dat Don Mario nogal paranoïde is. Elke keer als we iets eten en we hebben het bestek nog niet op het bord gelegd pak hij alles alweer weg. Sta je te komen dan mag dit niet, dat kan niet, dit moet zo en zo. Don Mario vraagt altijd of er iets over is van ons eten voor hem, drukt letterlijk zijn vinger in een plak cake en vraagt dan “can I have some?”. Uuuh ja, je vinger heeft er nu toch al in gezeten. Maar als wij vragen voor een handdoek dan moeten we 5 pesos betalen. Ons ontbijt is thee of koffie met 2 sneetjes geroosterd brood en elke dag dezelfde jam. Als ik de laatste ochtend vraag voor nog 2 stukjes brood vraagt hij eerst of we zelf geen brood hebben. Nee Mario, dat is gisteren opgegaan met de spaghetti die we gemaakt hebben waar JIJ ook van hebt mee gegeten. Goed dan, we krijgen nog 2 stukjes....de voor- en achterkantje van het brood. We kunnen er wel om lachen, dit hoort ook bij reizen. Maar genoeg over Mario.
De kamer zelf is groot en goed en we hebben een eigen douche. We doen de was en hangen die te drogen voor de ouderwetse gaskachel. 's Avonds gaan we nog een biertje drinken in een lokale bar maar we trekken de gemiddelde leeftijdsgrens zo drastisch naar benenden dat we besluiten niet al te lang te blijven.

28 november 2011
Een relax dag. Kleren wassen, alles opnieuw uitpakken en netjes opvouwen. Slenteren langs de waterkant en we lopen een stukje naar een mooi mirador over het meer en de bergen erom heen.

29 november 2011
We huren 2 mountainbikes en gaan eruit op. Er is een klein strandje 18 km verderop en onderweg kom je mooie uitzichtpunten (mirador) tegen. Het eerste stuk is geasfalteerd en gaat slechts gestaag omhoog. Dit is koekie eitje! Tot we na 6 km het asfalt verruilen voor onverharde weg, het wordt langzaam zwaarder en zwaarder. Doordat er veel los zand ligt kan je ook niet goed uit je zadel komen want dan slipt je achterwiel weg. Ik heb het zwaar, gelukkig voor mij zie ik dat Louis het nog net een tikkie zwaarder heeft. Er lijkt geen einde te komen aan de berg die we proberen te bedwingen. De hitte neemt toe en ik voel alsof ik net nog voor de bezemwagen zit op een eerste col categorie in de Tour de France. Verzuring in de benen, druppels zweet over mijn hele gezicht. Om het plaatje compleet te maken gaat de vering van de fiets van Louis stuk. Het gedeelte net onder het zadel waardoor de hobbels en kuilen er langzaam voor zorgen dat zijn stem heel hoog wordt. Eindelijk gaan we dan een stukje bergafwaarts, lang leven de afdaling!!! Ik neem een alternatieve route en afkorting, jippie dat is leuk en het gaat hard...harder...en uuuhhh...nog harder. Ik knijp de remmen in maar dat heeft weinig nut ik slip gewoon door op het zachte zand. En plots ligt de fiets een paar meter voor me op de grond, net zo horizontaal als ikzelf. Lachen!
Even later komen we aan op een strandje, we hebben het gehaald. We luieren wat, ik speel met de lokale honden, we drinken een welverdiende koude cola en zien hoe mensen aankomen en weer weggaan met de boot. Die hadden we natuurlijk ook kunnen nemen maar dat is veel minder avontuurlijk (bespaart je wel een hoop energie en spierpijn). Het is weer tijd om terug te gaan. De afdaling die een paar uur geleden nog zo spectaculair en leuk was is nu een enorme opgave. De hele dag zijn we overigens ook de enige 2 gekken die dit fietsen, voor de rest komen we alleen een handjevol auto's tegen. Als we eindelijk weer boven komen voelt het wel als een overwinning en de lange afdaling naar beneden nemen we dan ook in volle vaart en met een grote glimlach. Helemaal beneden rijden we vol enthousiasme door een riviertje. Schoenen en sokken kletsnat. We maken een vuurtje , steken onze sokken op een stok en drogen ze boven het vuur. Uiteindelijk zijn ze bijna droog maar stinken wel een uur in de wind naar rook. Het laatste stuk over het asfalt is heerlijk en de route langs het meer is mooi. In de verte zien we San Martin de los Andes alweer liggen.

30 november 2011
De bedoeling is om een simpele wandeling te maken van 4 kilometer naar een piepklein strandje met een klein eilandje ervoor. Het eerste stuk gaat prima totdat we het juiste pad missen en plots langs de rotswand van de berg aan het klauteren zijn. Dit is wel weer lachen, echt iets voor ons. We wisselen de schaduw van de bomen af met de warme rotsen een stuk boven het water. We hebben geen flauw benul hoever het nog is en besluiten onze lunch te maken beschut van de zon, beetje improviseren hier en daar en dan genieten van onze verse sandwich. De eigenlijke wandeling zou nog geen uur moeten duren, wij zijn ondertussen al bijna 2 uur aan het klimmen en ploeteren. We besluiten de berg omhoog te lopen en na een flinke kuitenbijter komen we boven aan en zien we een huisje. We vragen de weg en het blijkt dat we nog een kilometer te gaan hebben.
Onderweg komen we nog een soort lama tegen, deze dieren heten anders maar ik kan de naam niet meer herinneren. Hij is redelijk rustig en ik kan tot op een meter afstand van hem komen. Aanraken zit er niet bij en ik wil ook niet het risico nemen dat hij me in mijn gezicht spuugt zoals lama's wel eens doen. Ik herinner me maar al te goed hoe vaak Chico Lama in de fabeltjeskrant moest spugen op de grond tijdens het praten.
Een bordje wijst met een pijl naar beneden, La Islita (naam van het eilandje). We lopen naar beneden en tussen de bomen merkt Louis op dat er twee blote dames in het water staan. Dat kan alleen in films denk ik, maar ik loop verder en hij heeft gelijk!! Paradijs! Yeah! Louis zegt “hola” en probeert in zijn beste 5 woorden Spaans een gesprekje aan te gaan. Het wil niet echt vlotten en de dames hebben meer oog voor elkaar dan voor heren. Rechts van ons liggen nog drie gasten en ook zij krijgen geen voet aan de grond bij de latino chica's. Ik besluit om de korte oversteek naar het eilandje te maken, het is niet ver maar het water is nog erg koud. Louis volgt en blijft op de warme stenen voor het eilandje liggen. Ik neem de moeite er even overheen te lopen, veel is er niet te zien maar ik vind dit soort eilandjes altijd iets van Robinson Crusoe weg hebben.
We zwemmen terug, genieten van de zon en het uitzicht naast ons ;) en ik speel wat met de rode poes die voorbij komt (nee, dit is NIET dubbelzinnig bedoeld!!).
Dan is het weer tijd om terug te gaan. Dit keer volgen we netjes het echte pad en inderdaad, binnen een uur zijn we terug in het stadje.