Chos Malal

25 november 2011
Om 5:15 komen we aan in Chos Malal, het is nog donker en fris. Maar weinig mensen stappen uit, de bus gaat namelijk nog verder zuidwaarts. De lonelyplanet heeft geen kaart van Chos Malal en we gaan dus maar op goed geluk het stadje/dorpje in. Alles is nog dicht, iedereen slaapt nog. We vinden na een half uur lopen een guesthouse maar die is nog dicht, er is niemand te bekennen. Louis wacht met de spullen voor de deur terwijl ik een rondje loop door de straten. Eindelijk vind ik een guesthouse waar iemand (na lang bellen open doet). Hij geeft aan een kamer vrij te hebben. Ik hol als een blij kind naar Louis en vertel hem het goede nieuws. Terug bij de Spaans sprekende meneer blijkt dat we pas om 10:30 de kamer in mogen, willen we er nu in dan betalen we een extra nacht. Watblieft??? Echt niet. We gaan niet voor een paar uur een hele nacht betalen. Hij probeert duidelijk te maken dat hij niet de baas is, ik maak hem duidelijk dat hij dan maar zijn baas belt. Die ligt nog te slapen geeft hij aan. Ja, pipo de Argentino dat willen wij ook. Wil je nou geld verdienen of niet?
Hij blijft bij zijn standpunt dus we vertrekken weer terug naar het guesthouse waar we net stonden. De klok geeft 6:15 aan en eindelijk is er iemand. Het is de poetsdame die aangeeft niks voor ons doen, pas om 7:00 gaat de receptie open. We staan daarna dus nog eens 45 minuten voor jan lul voor buiten voor de deur. Nee, dit dorpje is niet gastvrij of op zijn minst niet commercieel/toeristisch ingesteld. Oke, we hebben er zelf voor gekozen maar met de slaap in mijn ogen zou ik nu toch echt graag even op bed liggen. Om 7:00 worden onze gebeden verhoort en we kunnen de kamer in (zonder een extra nacht te betalen, lekker puh.
We slapen een paar uur en gaan op avontuur uit. We ontmoeten 2 italianen die vanochtend ook al tevergeefs door het dorp aan het slenteren waren op zoeken naar een slaapplek. Zij hebben een andere stek gevonden (na 2 uur rondlopen, dus dan hebben wij het nog niet slecht gedaan). Hun guesthouse blijkt naast het busstation te liggen en is goedkoper dus we gaan er gelijk heen om een overnachting voor morgen te boeken. De eigenaar rijdt ons (na een cerveza) naar een mirador (viewpoint) waarvan je het kleine gehucht kan overzien. Overal erom heem zijn bergen en zand, dan een paar bomen en wat huizen en dan wederom niks. Dit is Chos Malal, welkom. We gaan ook nog even naar zijn huis toe waar we "mate" drinken, een soort thee die je met iedereen deelt en je drinkt het door een soort zilveren rietje.
Later op de dag gaan we naar de enige touroperator die er is om een tour te boeken naar Aguas Calientes (hot springs). Daar treffen we wederom de 2 Italianen. Het lijkt erop dat wij met z'n vieren de enige buitenlanders zijn in dit gehucht. Na wat gebel heen en weer blijkt de prijs voor de tour aan de erg hoge kant (1600 pesos voor vier personen). Dit past niet binnen ons budget en ook niet binnen het budget van het Italiaanse stel.
We besluiten naar de kleine plaza te gaan en spreken een taxi aan. Na wat onderhandelen is die bereidt ons morgen de hele dag rond te rijden voor 1100 pesos. Dat scheelt weer een slok op een borrel.

26 november 2011
Om 5:00 gaat de wekker (zie je wel reizen is geen vakantie!). We staan netjes in alle vroegte wederom om 6:00 voor de deur van het guesthouse. 6:05..geen taxi... 6:10...geen taxi...6:20..geen taxi...6:30 geen taxi. We besluiten dat ik blijf wachten met de backpacks terwijl Louis naar het andere guesthouse loopt waar de Italianen blijven. De hoop heb ik al opgegeven en sta letterlijk op het punt de backpacks weer naar de kamer te dragen als om 6:45 de taxi arriveert. Ik stap in en we rijden naar Louis toe. De Italianen en hij hadden de hoop al opgegeven totdat ze mij als een dolle horen komen aanrijden al zwaaiend en schreeuwend.
Na 5 minuten verdwijnen de laatste huisjes van Chos Malal uit ons zicht en gaan we de bergen in. Al meteen lopen er honderden geiten op de weg, voort gedreven door 2 honden en hun Gaucho's te paard. Wat een mooi tafereel. We rijden verder en zien op meerdere berghellingen de Gaucho's hun veestok drijven. De weg gaat van asfalt naar ongeasfalteerd en het stofhappen is begonnen. Hompadebomba en schudden in de taxi. Op een heel mooi punt stoppen we en na van het uitzicht te hebben genoten zien we plots een Condor in de lucht vliegen! Fantastisch, hij is redelijk dichtbij en goed zichtbaar. Met de verrekijker van Louis krijgen we een prachtig plaatje te zien.
We nemen een afslag richting een nationaal park waar heel oude rotstekeningen te zien zijn. Het zou 9 kilometer vanaf de splitsing zijn. De taxi gaat helling op en af, overal stenen en riviertjes, deze weg is alleen bedoeld voor 4x4 of paarden geloof ik. We passeren losse huisjes hier en daar, maar nergens is iemand thuis om ons te vertellen of we er bijna zijn of niet. We blijven volhouden en de taxi komt op plekken waar ik denk dat nog nooit een taxi of toerist is geweest. Het uitzicht op de andere kant van de rivier, de bergen gekleurd in de zon, sommige nog bedekt met sneeuw, geiten, schapen en paarden die in alle vrijheid rondlopen. Het is heel iets anders dan we gewend zijn.
Er komt maar geen bord of aanwijzing dat we er al zijn maar de 9 kilometer vanaf de splitsing zijn er ondertussen al 18 geworden en dat op een weg die onze taxi zwaar op de proef stelt. Eindelijk vinden we een huisje met iemand die aanwezig. Hij geeft aan dat we al veel te ver zijn en weer terug moeten. Dus taxi omdraaien en weer helling op en af.
De taxi chauffeur is overduidelijk ook nog nooit geweest, echter we vinden het begint punt vanaf waar we moeten lopen. Er is een huisje en de lokale mevrouw geeft ons aan dat het nog een 2 uur trek naar de grotten is waar de tekeningen zijn. Helaas gaan we dat niet meer halen vandaag, we hebben al teveel tijd verloren. Nadat we weer terug naar de splitsing rijden zie ik plots een soort omlijsting die helemaal leeg is en verrot, hij lijkt erop dat hier ooit, lang, lang geleden een soort kaart van het gebied heeft gehangen.

Terug bij de splitsing gaan we verder en iets verder komen we in een piepkliene nederzetting. JE kan zien dat ze hier langzaam aan de weg aan het werken zijn, er een camping is en huisjes voor verhuur in aanbouw. Over een paar jaar zal deze plek niet meer zo moeilijk te bereiken zijn, wat makkelijker zal zijn voor de mensen die hier heen komen en wat willen zien maar wel het avontuur dat wij nu hebben onmogelijk zal maken.
De taxi tuft door en allerlei soorten rotsformaties doemen op, het uitzicht is subliem aan alle kanten. De stofwolk achter de taxi lijkt het enige bewegende in dit hele gebied. Het is wellicht moeilijk voor te stellen wat we zien, ik kan alleen maar zeggen: dit is Patagonië! Het is een gigantisch gebied vol met ontelbaar verschillende uitzichten van kleine oases naast riviertjes, tot hoge bergen van zand, andere van harde steen, na elke bocht ligt weer iets nieuws. Je voelt je zo klein hier en het lijkt alsof je een andere wereld bent binnen gestapt. Zo moet de wereld er vroeger hebben uitgezien voordat mens of dier hier kwam.

Na de toch wel erg lange rit komen we aan bij Aguas de Calientes (de hotsprings). Het is slechts een kleine stroom water, echter hij is 35 graden warm en er is een kleine waterval. Louis en ik duiken in het water en onder de waterval. Het is heerlijk. De zon schijnt, we zitten te badderen met uitzicht op bergen met sneeuwtoppen, diepe dalen en grazende paarden. Argentinië is prachtig! We nemen onze tijd om de waterval stukje voor stukje op te klimmen en overal komen we kleine baden tegen waar we in kunnen zitten.
De taxi chauffeur geniet ook, maakt foto's voor thuis en filmpjes op zijn mobiele. Hij raakt het water aan en kijkt verrast. Hij gaat zelfs mee onder de waterval. Dit is 170 kilometer van Chos Malal en deze local is er nog nooit geweest en staat nu samen met ons vol verbijstering te genieten van het hele tafereel.
Helaas komt aan alles een einde en dus ook aan deze magische dag. We gaan weer een lange rit terug nemen naar Chos Malal. Uiteindelijk komen we na dik 12 uur weer terug in de op de plek waar het vanmorgen allemaal begon.